Ik had haar al aan de telefoon gehad – hoe ze er moesten komen. “Kunt u die beschrijving even per mail en op de telefoon opsturen, want wij zijn niet zo goed met de computer”, en natuurlijk kan dat. “Ik stuur u de link in de bevestigingsmail” antwoord ik, maar nee, dat is niet zo’n goed idee. “Dan weet ik niet hoe ik moet doorklikken.”

Wist ik veel, dat ik met een beroemde beeldhouwer te maken had!

Pronto. Kunstenaars zijn bekend om hun wereldvreemdheid – of moet ik in de verleden tijd spreken? Is dat nu niet meer zo? Hoedanook, geen probleem, ik doe het gewoon copiëren-plakken in de mail. Niet iedereen is even doorkneed in het gebruik van de computer, en zo te merken gaat het niet om een jong stel. Jonge mensen krijg ik nooit meer aan de telefoon, die zoeken het zelf wel uit.

Ik ben zelf namelijk ook niet zo handig met de telefoon. Computer gaat prima, maar de foon en ik hebben een gecompliceerde relatie. Computer en ik gaan prima – ik prefereer die boven dat gepruts op het kleine schermpje van de foon.

Op de dag van de reservering komen ze halverwege de middag aan. Een ouder stel inderdaad, waarvan hij een beetje knorrig is, want die beschrijving klopte niet, volgens hem. Gelukkig is hij maar een béétje knorrig, en zij helemaal niet, want zo te merken trekt ze zich er weinig van aan. “Het is natuurlijk zo, dat mannen helemáál niet eigenwijs zijn” zegt ze met een twinkeling in haar ogen, en een gebaartje richting haar man, “en uiteindelijk we hebben het maar hier en daar gevraagd.”

“En gelukkig zijn vrouwen heel goed in praten” zegt hij, en trekt een gezicht naar mij, waardoor we al snel alledrie staan te lachen. Een goed huwelijk, denk ik bij mezelf, als je mekaar zo kan plagen, dan zit het wel goed.

“We hebben vroeger ook wel in Brazilië rondgereden, en als je dáár verdwaald, ben je zo 180 kilometer de verkeerde kant op aan het rijden” vertelt ze opgewekt. Ik laat de kamer zien, met de tuin waar de hond in mag, en de aangrenzende woonkamer en keuken. Het bevalt goed, ze vinden de mozaieken erg mooi, en de tuin is fijn.

“Dat kan uw hond waarschijnlijk wel waarderen” waarop ik een heel verhaal krijg over dat het een troosthond is, en officieel ook. Ik krijg de papieren te zien waarop de officiële verklaring van de dokter staat, de betreffende wet, en waar die honden zich mogen bevinden. Ook op het strand bijvoorbeeld.

Normaalgesproken zijn honden verboden in het openbaar vervoer, op het strand, en natuurlijk in winkels, maar troosthonden mogen overal mee naar toe.

Leuk weetje, hoewel honden hier meestal welkom zijn – ik hou alleen het aantal een beetje in de gaten. Als er bijvoorbeeld meerdere kampeerders met een hond willen komen, kan dat wel ’s teveel van het goede zijn, want voortdurend geblaf kan niemand waarderen.

De volgende dag bij het afscheid vraag ik of ik een foto mag maken, en leg uit dat ik die dan voor m’n blogje wil gebruiken. En dan ontdek ik nog een leuk weetje: João Iglesias is beeldhouwer, en heeft een aantal prachtige werken gemaakt, waaronder grote beelden op rotondes in Faro en Portimão. Op het kaartje staat een prachtig werk, dat wellicht hun goede huwelijk uitbeeldt. Het lijkt veel op deze hieronder (figuurtjes in brons), maar deze vind ik nog mooier.

Want, nóg een leuk weetje, het was een cadeautje voor hun 55-jarige huwelijksfeest!

Van harte gelukgewenst met jullie liefhebbende echtvereniging, en dank dat ik daar even van mee mocht genieten.

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.

Het reisplan was er, de zin erin zeker ook, dus de reservering was gemaakt. Op een mooie dag in februari kwam het volgende mailtje binnen.

Of ik een fado avondje kon organiseren als verrassing voor haar verjaardag

“Hoi Ellen,

Wil je nog iets voor ons doen?? Wij komen de 16e aan bij je. De 17e is mijn lieve vrouw Nel jarig, dus dan weet je het wel. Tja en dan moet je wat verzinnen als cadeau. Ik hoef niets ik heb jou al, antwoordt ze dan.

Maar ja wat moet ik dan; kun jij wat regelen? Ik zit te denken leuk restaurant met echte FADO muziek. Het lijkt mij enorm leuk, zou jij dit kunnen reserveren? Wil je dat en kan je dat?”

Dit stal direct mijn hart. Wat leuk! Zeker wil en kan ik dat. Alleen een echte autenthieke fado avond begint vaak pas na middernacht. Oorspronkelijk was fado helemaal ongepland; gewoon in een bar, café of restaurant, waar iedereen samenkwam om te kletsen en de (nieuwe) wijn uit te proberen. Misschien duurde het zolang voordat men zich moed ingedronken had, wie zal het zeggen? Dan stond er gewoon iemand op, en begon te zingen. We hebben het nu over zo’n vijftig jaar geleden misschien …

Inmiddels worden er voor toeristen fado optredens georganiseerd

In het theatertje op de trappen in het centrum van Coimbra bijvoorbeeld. (Die trappen heten De Rugbreker – “Quebra Costas” – en gaan over een 100 meter afstand best steil omhoog.) Die voorstellingen zijn om een uur of 6, een veel betere tijd voor toeristen. Ik adviseerde om er een zondagse lunch bij te doen – half Portugal luncht op zondagmiddag, en ´s avonds zit iedereen thuis moed te verzamelen voor de maandag.Er is een heel charmant restaurant, ook in het centrum van Coimbra: A Jardim da Manga, de Tuin van de Mouw. Daar hoort natuurlijk een verhaal bij.

Dit renaissancemonument werd in 1533 gebouwd door koning João III. Volgens de legende bezocht koning João III van Portugal op een dag het klooster en schetste, geconfronteerd met een grote ongebruikte ruimte, op de mouw van zijn wambuis een klooster en de omliggende tuin, die hij later liet aanleggen.

Het monument werd met veel details ontworpen, het resultaat van veel nadenken en wijsheid, en presenteerde zichzelf als een werk vol symboliek. Hier zijn de fundamenten van de christelijke religie aanwezig: de Bron van het Leven middenin het paradijs, waar de vier rivieren uitwaaieren naar de vier windstreken. Nu is alleen de koepel (de Bron) nog over, verbonden met vier kleine kapellen en watertjes. Het enige dat overblijft van het oude Manga-klooster, het klooster van Santa Cruz, dat toebehoorde aan de kanunniken van St. Augustinus orde.

Wel, ze hebben zich gelaafd aan de Bron van Alles. Smaak, sfeer, en fado

De volgende ochtend, in het warme zonnetje in de achtertuin, vertelden ze hoe leuk het was geweest.

Missie geslaagd!

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.

Het onderstaande komt allemaal van een vondst bij de Ecoponto: een spiegel met een rijkversierde gouden lijst en een 3-D Jezus in het midden.

Pasen gaat tenslotte over de kruisiging van Jezus, nietwaar?

Aangezien ik dol ben op katholieke kitsch, nam ik ‘m mee, ondanks dat-ie gebroken was. Gebroken – een mooie metafoor voor een gebroken man aan een kruis, want zoon van God of niet, het lijkt me dat hij het geen pretje heeft gevonden. Bovendien is het overduidelijk zelf gemaakt door een devote gelovige, dus dat vind ik nog een mooie reden om het te redden.

Hij past mooi bij mijn kleine verzameling.

Vervolgens werd ik afgelopen week, net als jullie allemaal waarschijnlijk, doodgegooid met berichten over AI. Na de laatste aflevering van De Avondshow

ben ik nieuwsgierig geworden, en ’s even gaan kijken hoe dat nou zit.

Hier zie je het resultaat, en voor de niet-katholieken, niet-gelovigen onder ons: even naar beneden scrollen en daar zie je het bekende haasje!

Vrolijk Pasen mensen!

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.

“Wat denk je? Is vriendjespolitiek een halte onderweg naar eindpunt corruptie?” Die vraag stel ik aan een paar mensen die ik goed ken, want het is een thema dat speelt sinds onze vorige regering op corruptieverdenking is gevallen.

Verleden zondag waren de portugese verkiezingen voor het parlement

De vorige regering is gevallen omdat er ernstige twijfels waren over de integriteit van een aantal gezagsdragers, onder andere de stafchef van premier António Costa. Costa heeft 4 termijnen gediend, en is toen gevallen over een lithiummijn. Iedere politicus wil graag lithium delven, want dat is nodig voor de electrische revolutie, maar verder is het land bevolkt met Nima’s (niet in mijn achtertuin).

Europa wil zeker graag lithium uit eigen bodem, want dan zijn we niet meer afhankelijk van buitenlanden als China, waarmee het niet zo makkelijk kersen eten is. O, die buitenlanders ….!!!

Enfin, iedereen heeft zich ermee bemoeid, zich erover verbaasd, erover gelachen en gehuild, er (uiteraard) commentaar op gegeven in kranten en op sociale media. António Costa heeft zich teruggetrokken uit de politiek, hoewel hijzelf niet vervolgd wordt. Zijn stafchef wel. Daar had zelfs Ikea iets van te vinden:

Goed om je boeken in op te bergen. Of 75.800 euro.

Ik kan me voorstellen dat je je terugtrekt na zoiets, want het lijkt me een bijna onmogelijke opgave om een integere politicus te zijn en te blijven. Plus de reputatieschade is waarschijnlijk blijvend, of het nou waar is of niet. Wat ik wel bijzonder vind van het verhaal van de stafchef, is dat je je carrière op het spel zet voor krap 76.000 euro. Leuk bedragje hoor, ik spuug er niet op, maar het lijkt me niet genoeg om de rest van je leven in Zuid-Amerika door te brengen.

Maar goed, vandaar de portugese verkiezingen afgelopen zondag

En vandaar mijn vraag aan diverse mensen. “Portugal staat nogal hoog op de corruptie index hoor” appt mijn oudste zoon, “die lithiummijnen zijn nogal controversieel. Niemand wil daarbij in de buurt wonen. En het deugde ook al niet met de TAP*. Maar Costa wordt niet beschuldigd.”

Corruptie en vriendjespolitiek staat hoog op de to-do-list van André Ventura, de grote winnaar van deze verkiezingen.

Zoals in zoveel europese landen, hebben we “een ruk naar rechts” gemaakt, en zo is Chega, de populistische partij die alle buitenlanders eruit wil, misdaad wil uitbannen; meer politie, minder belasting, minder misbruik van belastinggeld door corruptie aan de top, veel te veel ambtenaren in het middelste, en uitkeringstrekkers in het onderste segment van de bevolking.

En ook minder staatsbemoeienis met van alles. Ben benieuwd hoe je die zaken bij elkaar brengt!

De buitenlanders hoeven natuurlijk niet allemaal eruit. Alleen die, die hulp van de regering nodig hebben. Die anderen, die zichzelf kunnen redden en in veel gevallen een zak geld meenemen, zijn natuurlijk wel welkom. Ik vraag me af hoe dit dan verder gaat, want in Lissabon is geen enkele buitenlander meer zo populair. Het worden er een beetje veel, en dat heeft tot gevolg dat de Lissabonezen zelf zich geen huis meer kunnen veroorloven.

Er werd door de vorige regering heftig ingezet op e-residence – remote workers die voor een x tijd in de stad wonen, hun geld breedwerpig om zich heen zaaien, en al doende een internationale sfeer met zich meebrengen. Dit brengt dezelfde controverse met zich mee als de lithiummijn: iedereen wil het maar is tegelijkertijd een Nima. Wordt nog lastiger voor André Ventura om zich daar doorheen te worstelen.

De uitslag was zo ongeveer een derde voor de ouwe gesettelde uitgezakte socialisten, een derde voor dito sociaal-democraten (hoewel die met een aantal andere kleine partijen een leuke Allianz gesticht hebben, nu met “nieuw elan”!), en de laatste derde was verdeeld tussen de nieuwe rechtse rukkers, dierenliefhebbers en nog wat klein grut, waarbij de eersten het grootste deel te pakken hadden.

Blijkbaar is er iets aan de hand in Europa?

*TAP wordt in de volksmond Take Another Plane genoemd – de portugese luchtvaartmaatschappij, waar ook al recentelijk een schandaal mee was. Wil je meer weten: vraag het google. Ik schrijf geen journalistiek, maar hopelijk onderhoudende onbetekenende verhaaltjes.

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.

Ze horen altijd aan mij dat ik geen echte portugees ben. Mijn accent verraad me – blijkbaar maar ik hoor het zelf niet. Ik kan wél altijd aan andere buitenlanders horen uit welk buitenland ze komen, waarbij engelsen de makkelijkste zijn, op de voet gevolgd door de duitsers.

Taalexperts beweren dat de portugese taal vijf keer zo moeilijk te leren is als spaans

Lekker motiverend. Maar goed, als je in een ander land gaat wonen, afhankelijk van je doel, status, leeftijd en dergelijke, is het toch wel beleefd om op z’n minst een páár woorden te leren, en goed uit te spreken.

Ik heb het altijd een prachtige taal gevonden. Dat helpt enorm om het te leren. Portugees-portugees, én braziliaans-portugees. Net zo verschillend als nederlands en vlaams, of “the king’s english” en schots. Het moeder-portugees klinkt als oesjoesjoesj, en het braziliaans is getwitter: tjiptjiptjip. Alletwee heel charmant, op geheel eigen wijze.

Buitenlanders vinden het portugees een moeilijke taal

Niet te doen! zucht de een, waarom zo ingewikkeld, klaagt de ander. Gelukkig spreken de portugezen steeds meer en beter engels – dat helpt als je toerist in dit land bent. Maar als je een immigrant bent, dan zul je toch de taal moeten leren. Als je tenminste met de lokale bevolking wilt kunnen communiceren op de markt, of met je buren.

De uitspraak wordt het ingewikkeldst gevonden. Je zegt het nu niet bepaald zoals je het schrijft, maar dat is in meer talen het geval. Grammatika is lastig te tekkelen, maar dat is ook weer in meer talen het geval. En dan heb je nog de conditional.

Voor de mensen die frans kennen, is dat geen nieuwtje. Je kunt het vergelijken met computertaal: als dit, dan dat. Maar portugezen gaan er een stapje verder in: “als het zo zou zijn geweest, dan zou het ….” – deze werkwoordsvorm heb je in drie verschillende tijden – verleden, heden, toekomst!

Laten we eerst ’s naar de uitspraak kijken

Beginnen we met de “éu”- klank. Céu spreek je uit als zeeuw maar dan op z’n amsterdams, dus seeuw. Chapéu, je begint het te begrijpen, als sjaapeeuw. Dan de welbekende “ão”, die je door je neus moet duwen als aung. Tradição klinkt als traadiesaung. Ik vond de leukste altijd de meervoudsvorm ervan: tradições hoor je als traadiesoings. Het heeft iets gezelligs springerigs.

Alle o’s op het eind van een woord spreek je uit als oe, en je houdt sommige klanken wat langer aan: bom diiia, obrigaaada, terwijl je andere dingen zachtjes voor je uit moet sissen: com licença (met permissie) wat je gebruikt als je vlak langs iemand anders heen moet. Dat zeg je nooit goed gearticuleerd, dat slis je een beetje langs je neus weg richting de grond.

Verder is het met de meeste talen altijd raadzaam om zo snel en onverstaanbaar mogelijk te spreken, iets dat ik ooit in Frankrijk opgepikt heb. Als ik probeerde om duidelijk en netjes frans te spreken, werd ik niet verstaan. Als ik daarentegen de dingetjes die ik niet wist onder het kleed probeerde te schuiven door ze snel en onverstaanbaar tussen de rest van de zin te proppen, begreep iedereen me uitstekend!

Zelfde geldt voor het portugees

Een zin is één lange aaneenschakeling van klanken, tegenovergesteld van bijvoorbeeld hochdeutsch-duits dat super-arti-kuliert-aus-ge-sprochen moet worden, voor in je mond. Frans gaat richting je keel. Portugees zit meer tegen je gehemelte; braziliaans vooraan tegen je gehemelte.

Waarschijnlijk kun je zo makkelijker die aung’s en oing’s door je neus duwen.

Grammatika, zinsopbouw en -ontleding moet je gewoon voornamelijk uit je hoofd leren, en de taal veel gebruiken. In het begin had ik sterk het idee dat het portugees alles omgekeerd doet. “Ze beginnen aan het eind van de zin” verzuchtte ik tegen onze porthollandse juf Jeanine Bierhof. “Ik leer het nooit …” Zij had die verzuchting waarschijnlijk wel wat vaker gehoord, maar reageerde desondanks heel begripvol en positief. “Não te preocupes – maak je niet druk” zei ze dan, “daqui uns anos – over een paar jaar … als je je huiswerk maakt tenminste.”

Want, ja, … het helpt niet om een boek onder je hoofdkussen te leggen, ook niet om in slaap te vallen met een opgenomen taalles; kwestie van gewoon doen, veel praten, en – belangrijk puntje – niet bang zijn om fouten te maken.

Ik ben heel erg gestimuleerd door de reactie van portugezen op mijn onbeholpen kinderlijke pogingen om hun taal te spreken. “Muito bem!” riepen ze dan, als ik erin geslaagd was om een kort zinnetje zo goed als foutloos eruit te krijgen. Dat helpt enorm om het vol te houden. Wat ook wel hielp, was dat weinig mensen engels spraken, dus dat je niet kon terugvallen in iets makkelijks.

Wat mij het meest geholpen heeft, is dat ik mee naar school mocht met mijn zoons

De jongste heeft lezen en schrijven in het portugees geleerd, de oudste moest rap omgeschoold maar heeft dat inderdaad in een jaar gedaan. Ik moest dat begeleiden, want “stora” Ana Paula kon niet 8 kinderen op 4 verschillende niveaus in haar eentje doen. Terugkijkend vind ik dat een bijzondere prestatie: 8 kinderen in 4 klassen, ’s winters een vuur stoken voordat de lessen beginnen, en dan de pauzes nog ’s volkletsen met een buitenlandse die een kwart van wat je staat te vertellen niet eens begrijpt, en slechts in staat is om te reageren met “Sim, sim!”

Vooral de pauzes volkletsen vond ik heel knap, en dat heeft mij enorme stappen vooruit geholpen.

Desde já muito obrigaaada, professora Ana Paula!

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.

Allemaal in dezelfde rij, naar dezelfde stad, dezelfde dingen zien, en het vervolgens allemaal op Facebook of Insta zetten. Lissabon stikt van de toeristen. Je struikelt erover bij de Torre de Belém, bij de fameuze lift naar de bovenstad, bij alle betegelde kerken, aanbevolen fado-avonden, hippe restaurants, “verborgen” cafeetjes.

Toeristen zijn redelijk voorspelbaar maar willen liefst een authentieke ervaring

(Heel begrijpelijk) Voor Aveiro, Coimbra en Porto geldt hetzelfde, hoewel Porto-centrum dan nog het cultureel erfgoed der mensheid herbergt, en Coimbra een boel leuke steegjes, stekjes en tasca’s heeft, dankzij de studenten. En dankzij de fado, want de drie belangrijkste richtingen in de fado komen uit Lissabon, Porto en uit provinciestad Coimbra.

Maar de authentieke fado is al lang geleden, in de tijd dat deze jongens jong waren.

Zó oorspronkelijk maken we het niet meer mee. Zolang we nog geen TeleTijdMachine hebben, zullen we het met het Nu moeten doen. En in dit Nu zwerven er een boel anderstaligen rond in de grote steden van de wereld. Wat vinden toeristen over het algemeen het leukst?

Antwoord: een Echte Ervaring. Als je op een markt of een dorpsfeest terecht komt die alleen maar autochtonen herbergt, als je door toeval of geluk in contact komt met de lokale bevolking. Als je het grote geluk hebt om bij iemand thuis uitgenodigd worden.

Dat, of allemaal bij elkaar op een plek die gunstige voorwaarden heeft voor toeristen

De Algarve bijvoorbeeld. De stranden, de prachtige door de zee bewerkte rotsen en het mooie weer heeft ervoor gezorgd dat een stuk van die provincie volgebouwd is met appartementencomplexen en asfaltwegen, en er zelfs patatzaken te vinden zijn waar je een frikandel met sauerkraut of fish & chips kunt krijgen.

Daar zijn ook een boel golfresorts. Het midden van de Algarfse kust is voor het gewone volk en luidruchtige pretmakers; aan de atlantische kant komen de wat avontuurlijker dromers, en aan de spaanse kant vind je voornamelijk dure dorpjes met golfbanen en droompaleisjes-met-een-zwembad.

Toerisme doet meestal niet zoveel goeds voor de authenticiteit

Als je in één van de grote steden rondloopt, valt direct het verschil in benadering op. Nu zijn grotestadsmensen overal ter wereld anders dan buitenlui – logisch, want het leven is een stuk anoniemer dan in een dorp. Je kunt moeilijk iedereen die je in een stad tegenkomt goeiemorgen gaan wensen, terwijl je dat in een dorp zeker wel doet, want anders word je een lomperik gevonden.

Portugezen zijn over ’t algemeen nog steeds goed opgevoed, heel beleefd, en eerlijk en echt vriendelijk. Ook de jongere generaties. Ik verbaas me soms nog steeds over de liefheid van mensen. Geduldig en vriendelijk – de twee basiswoorden die het portugese volk goed weergeven.

Maar massatoerisme is zelfs voor de vriendelijke portugezen hier en daar teveel.

Er is een groep burgers die om maatregelen roept. Portugal is vol, zeggen ze (en corrupt, maar dat is voor een andere keer). Die maatregelen zijn ook al wel deels genomen: in Lissabon mag je niet meer zomaar een huis kopen als je geen resident bent, en je kunt je ook niet meer via een Golden Visa in het land inkopen. De AirBnB verhuur is aan banden gelegd. Als bewoners al gek worden van die rolkoffertjes op de stoepen van Amsterdam, dan kun je wel nagaan hoe moordlustig men kan worden van dat geluid op die hobbelige keitjes van de prachtige mozaiekstoepen van Lissabon!

Vooral als je weet dat dat geluid de consequentie heeft dat je zelf niet meer zo leuk of betaalbaar kunt wonen

Ik liep pas een rondje in Alqueidão, een dorpje vlak bij ons. Woonruimte zat, en er is van alles te zien. Een enorme kerk met kathedraal-pretenties, een lief middeleeuws kerkje, het Casa do Povo – met een beetje mazzel zit er een bankje vol oude mannetjes onder het afdakje – en een buste van een plaatselijke weldoener. Muurschilderingen van oogsttaferelen met de originele rolverdeling tussen man en vrouw en kind en ezel.

Een schattig pas-geverfd muziektentje, een marktterreintje waar inmiddels een paar fitnesstoestellen geplaatst zijn, en waar ’s zomers de dorpsfeesten gehouden worden. Een afdakje ernaast wat lijkt op een drenkplaats voor de paarden of ezels, drie (!) winkeltjes, de één nog autenthieker dan de ander, een cafeetje wat nog helemaal in de oude stijl is, en een paar oude landhuizen. Er is zelfs een museumpje naast het postagentschap en het bejaardenhuisje, met een speelplaats en voetbalveld ervoor.

Kom je op de juiste dag langs, is het hele centrum (wat ik hierboven beschrijf) versierd omdat er een heilige jarig is. Mag je zó meefeesten.

Geen hond komt er naar kijken. Maar authentieker dan dit krijg je het nergens.

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.

Carnaval en Valentijn in één week. Nog sterker: pal na elkaar. Ben je volkomen uit je plaat gegaan met Carnaval, moet je de volgende dag romantisch gaan lopen doen – wellicht met een straffe kater. Oeps.

In Lazarim vieren ze een bijzonder soort carnaval

In Lazarim – in het noorden, tussen Vila Real en Viseu – wordt Carnaval gevierd, waarbij het (houten) masker een bijzondere prominente plaats inneemt, een zeer oude traditie, zonder geschreven verslag of herinnering aan de oorsprong ervan.

Het wordt beschouwd als de meest authentieke Vastenavond in Portugal. Vriendin Paula Pontes was ter plekke, en maakte deze prachtige fotoserie.

Bekend om zijn populaire maskers, gesneden uit elzenhout, is de Entrudo de Lazarim een unieke weergave van een traditie die geassocieerd wordt met rivaliteit tussen de seksen en enige sociale kritiek.

Als toetje nog iets over Valentijn

Ook een speciaal gevalletje, die Valentijn. Een christelijke martelaar uit de derde eeuw, en schutspatroon van epilepsielijders, bijenhouders en jong-geliefden. Een bijzondere combinatie, zou je zeggen. Eén van mijn favoriete performers zingt dit geweldige Valentijnslied. Geniet ervan!

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.

Pleegzoon Hugo moest weg, haast, al laat voor werk, maar helaas – daar kwam inenen een enorme oplegger met een huis-container aanrijden, en de chauffeur vroeg waar-ie heen moest, en stond zodoende ernstig in de weg.

Hij hoefde alleen nog maar de bocht om, naar de ouwe kippenfabriek die een tijdje geleden een beetje opgekalefaterd is. Daar was ik al erg benieuwd naar … wat is daar gaande, wat gaat er gebeuren, wie of wat is hier iets van plan? Eerst was ik een beetje bang dat er een fabriek zou komen want het zag er erg werkgericht uit.

Het blijkt met de Mondego te maken te hebben

Het lijkt ook wel vergezocht, een fabriek. Wie gaat hier en nu een fabriek bouwen, en wat zouden ze daar dan moeten gaan maken? Honderd jaar geleden misschien, toen ook de rijstfabriek van de vroegere eigenaar van de Termas, Dom Henriques, nog in werking was, maar nu staan de meeste fabrieken in China, nietwaar?

Bovendien hield de restauratie van die ouwe kippenfabriek op met het dichten van de gaten in de muren, in een hoek een klein afdak, en in de andere hoek een paar van die gigantische huis-containers. Alle materieel wordt daar opgeslagen. Het blijken dus opslag en kantine en kantoorruimtes te zijn – en, typisch portugees, de ingenieurs c.q. werkbegeleiders zitten in een container die op een hoger stukje staat.

De graafmachines laten ze gewoon in het veld staan. Daar komt toch niemand mee weg

Na een paar weken was ik erg nieuwsgierig, en vroeg het ’s na bij mijn toevallig tegen het lijf gelopen buurman, toen ik een bakkie ging doen bij de pastelaria. “Dit is toch niet dat vastgelopen rioleringsproject van de gemeente?” vraag ik aan Josué, die me liefkozend over de wang strijkt (dat mag als je portugees bent, zonder dat je daar iets naars bij hoeft te denken) en vaderlijk antwoordt: “O meissie, nee natuurlijk niet … dit wordt een zijstraat voor de Mondego. Ze gaan helemaal naar Quinta do Seminário, om daar ook water te hebben als het droog wordt van de zomer.”

“Maar wij hebben toch een boel mineraal water, aan die kant?” vraag ik, en blijkbaar ben ik onnozel, want: “Dat is toch niet genoeg om al die velden mee te bewateren, en bovendien, het stroomt naar zee, de andere kant van Quinta do Seminário … je moet wel altijd voldoende bij kunnen pompen, en als een droog jaar is, of droge jaren zelfs, dan voorkomt dit een boel problemen.”

Nu is de Mondego één van de weinige rivieren die in Portugal zelf ontspringt

Dankjewel Vitor Oliveira voor deze mooie foto!

In Mangualde da Serra, om precies te zijn. En is dus één van de rivieren waar de portugezen in het verleden geen ruzie over gehad hebben met de spanjaarden. Dat is zo’n belangrijk dingetje geweest, dat op dag 1 van december nog steeds gevierd wordt, ook al is het 384 jaar geleden.

Het is een heel andere manier dan van Moeder Aarde – een rivier maken.

Moeder begint gewoon klein, en zoals dat gaat met moeders, dan wordt het vanzelf groot. Nu is dat niet zo’n goeie vergelijking want wij mensen hebben bijvoorbeeld al niet de beschikking over zoiets als regen. Regen, onderaardse waterstromen, dauw, plantengroei … daar hebben wij allemaal niet de absolute macht over. En tja … Moeder wel. Dus da’s geen vergelijk.

Hoe ze dat verder gaan doen met die pijperij?

Ik kom er regelmatig langs (adopteer een hond, en dan weet je waarom), en dan zie ik bijvoorbeeld geen verbindingsmogelijkheden, wat je bij pvc afwateringspijpen wel hebt. Een stukje wat naadloos in de volgende pijp past. Dat hebben ze bij pvc waterbuizen helemaal ideaal opgelost.

Vóór ik jullie nu kwijtraak, lieve niet-technische lezers, ik hoop maar van harte dat ze die pijpen niet met duct tape aan elkaar gaan proberen te krijgen, want dan kunnen we waarschijnlijk promotie gaan maken met van allerlei watersporten als zwemmen, kanoën en waterboarden, nee sorry, waterskiën binnenkort.

Dan heeft Moeder het waarschijnlijk overgenomen!

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.

De hordeur van kamer 2 doet “skrieieiek” over de vloer. Ik til ‘m altijd een beetje op, maar de gasten kennen die deur natuurlijk niet zoals ik ‘m ken. De schuifdeur van de woonkamer die erbij hoort, doet “zzzzzzztpoem”. Ik kan dat horen als ik in de keuken zit te wachten tot de ontbijttijd.

Zo weet ik dat mijn gasten klaar zijn voor koffie

De grote deur van het badhuis doet “ggggg-klik”, en de wc-deur zegt “bonk-boenk-schsch” – en dan weet ik dat een van mijn zoons daar binnen gegaan is. Zo zijn er nog veel meer geluiden die je kent in je eigen huis, en die je onwillekeurig registreert. Ik let niet op de deurgeluiden als er geen gasten zijn die ontbijt behoeven.

Ik ging zelf even naar de bonk-boenk-schsch, en toen ik daar was, hoor ik ineens een onbekende bonk-plof. Het is nog vroeg, ik ben niet helemaal alert, en het gaat allemaal onbewust, maar toch begint het me steeds meer te intrigeren. Wat een rare bonk-plof was dat!

Het duurt even voordat ik weer reisvaardig ben; in de winter heb je wat meer tijd nodig om je kleding weer op orde te brengen, nietwaar, en als ik weer buiten sta, zie ik midden in de ingang van het halletje een vogel liggen.

Ach gossie. Een jonge havik, met nog steeds die felle blik in de ogen zoals roofvogels die hebben, maar wel met een beetje auw erin. Die had nog niet geleerd dat die stomme mensen van die doorzichtige schilden voor hun huizen hebben waar je je lelijk in kunt vergissen. Dat heeft-ie nu dan dus wel op een hele hardhandige manier geleerd!

En zo te zien, helaas, kan hij die kennis niet meer doorgeven ook

De gasten uit kamer 2 komen terug van hun wandeling. Hij legt voorzichtig een vinger op de borst van de jonge vogel, en constateert dat er niets meer klopt. Ik had al een beetje het vermoeden, toen ik ‘m … auw … heel langzaam en heel voorzichtig en een heel klein beetje z’n staart zag dichtvouwen.

Arme havik. Is het een havik trouwens? ‘k Heb hier geen vogelliefhebber of AI om die dingen aan te vragen …

De gasten weten het ook niet, maar ze staan er ook niet lang bij stil. Ze hebben een heerlijk ontspannen dagje, nachtje en ochtendje gehad – ik heb hen verzekerd dat er totaal geen reden is om je op zondagochtend te gaan haasten, uitchecken kan altijd, want er komt toch niemand aan op een zondagmiddag in januari.

Dat wordt erg op prijs gesteld. Dit zijn dan ook mensen die zich uitstekend kunnen ontspannen en vermaken. Ze hebben lekker uitgeslapen, op het gemakkie ontbeten in de zon – het is januari maar het lijkt wel lente vanaf een uur of 10, en daarna zomer tot een uur of 5 – en daarna heeft mijn schat van een hond Mira ze meegenomen naar het Groene Eiland voor een beetje banjeren tussen de bloemetjes.

De velden staan al vol met gele klavertjes en witte kamille, en als je goed kijkt zie je van allerlei blauwe kleinigheidjes tussendoor, een roze snoetje ernaast, gele forsythia-achtige struiken; het gaat beginnen! Het bruist van het leven overal als je er oog voor hebt.

En deze eerste gasten hebben dat

“Als wij nu bijvoorbeeld in april, mei met een groep vrienden zouden willen komen, heb je dan plek?”

Ik leg uit dat de meeste vakantiehuisjes sinds Covid voor langere tijd verhuurd worden aan – met een goede nederlandse term – aan remote workers, digitale nomaden, online-ondernemers, dus voor een groep van ongeveer 10 mensen heb ik geen huisjes of kamers.

“Maar als jullie van kamperen houden, dan wel”, zeg ik, en laat ze het kampeerterrein zien. Dat valt wel in goede aarde. “Kunnen we je contact meenemen?” vragen ze, “dat is makkelijker dan via Odisseias te reserveren, zoals we nu gedaan hebben.”

We zullen zien. Hopelijk heb ik ze niet blij gemaakt met een dooie mus …

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.

‘k Heb ooit nog ’s voor een portugese makelaar gewerkt. Dat was in de Droomtijd, de tijd van de plannen, toen we nog volop droomden van een mooie toekomst in Portugal. Het was een prima kennismaking met de portugese cultuur.

Wat ik toen opvallend vond, en wat behoorlijk veranderd is in die tijd dat we nu hier wonen, is de netheid van de voorgevel van een huis, en de troep die je aan de achterkant kon aantreffen. De makelaar deed in “rústico”, dus wij crossten het halve land door om naar (vaak vervallen) landhuizen te gaan kijken.

Toen waren er nog heel veel van die huizen, mooi aan de voorkant, achter een boel afval

Ik leerde om op kleine gaatjes in het hout te letten: houtwurm. Geef ze de tijd, en ze knagen je hele huis op. Als er piepkleine bergjes poeder liggen is het helemaal opletten geblazen, want dan zijn ze allemaal nog in leven, en druk om hun grillige tunnels door de balken te graven.

Eerst even hard op de vloer stampen voordat je je de zolder op waagt. Je zakt niet zomaar door de vloer maar een mens kan beter wat voorzichtig zijn. Tenslotte had ik twee kleine kinderen die thuis op hun mamma wachtten!

Ook de wat kleinere huizen hadden zo hun eigenaardigheden.

Het waren vaak vrijstaande huizen in of net buiten een klein dorpje. Heel rustiek. Het was bij de bovenlaag van de samenleving een gewilde manier van leven. Een huis buiten voor de weekenden en de vrije dagen (en daar waren er in die tijd ook nog heel veel van), en een huis in de stad omdat dat praktisch is voor je werk.

Vooral de categorie vrijstaande huizen had hele interessante bijgebouwen achter op het erf staan, vol met … tja, hoe zeg je dat netjes? … zooi. Alles wat niet meer nodig was, kwam daar terecht. Een soort mini privé afvalberg.

Ik weet nu hoe dat komt, die privé afval berg. Je moet je zooi ergens kwijt!

Wij hebben in de loop der jaren ook de nodige overbodige dingen gehad. Wat doe je ermee? Waar laat je het? Indertijd was het gebruik om dat in het bos achter te laten. Ook het puin van een verbouwing, of je kapotte witgoed. Alles werd gerepareerd als het kon, maar soms kon dat niet meer.

In het bos achterlaten vind ik uiteraard geen optie. Dan maar je eigen afvalberg; we hebben tenslotte plek zat. Een kapotte koelkast kan zonder deur nog prima dienst doen in de werkplaats als kast. Stoelen en banken die vervangen zijn door beter gingen in een huis dat we nog niet opgeknapt hadden. Beetje goed stapelen, zodat het tuinmeubilair er ook nog bij kan in de winter.

Een tijdje geleden kwamen er een paar ouwe mannen langs die naar rommel en oud ijzer vroegen. Dat wilden ze meenemen. “Ah! Dat is mooi!” riep ik, en liet ze de garage zien met het oude ezelkarretje, de verroeste schommelbanken, de opvangbak van de zitmaaier die al heel lang stuk is … ze wilden zelfs de kapotte zitmaaier zelf ook meenemen!

En de ouwe boiler, en een gedeukt opklapbed, en een paar stukke stoelen – ze wilden alle afval wel

Geweldig! Zomaar spontaan een grote schoonmaak. Ik wist dat het een keer naar de Ecoponto zou moeten, maar we hebben een gewone auto, daar krijg je zo’n schommelbank echt niet in, om over de tweehonderd-liter-boiler maar niet te spreken.

De beste manier is natuurlijk deze – de mensen die langskomen om je rommel op te halen.Voor je het weet, heb je best een boel. En als het eenmaal op je eigen privé afvalbergje staat, doe je er niets meer aan, tenzij het per se moet.

Zo hebben we weer ruimte …. voor de volgende afvalberg?

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.