’t Is goed geregeld hier, met zwangerschapsverloven enzo. Daar kunnen bijna alle andere europese landen nog een puntje aan zuigen! Moeder mocht met 4 maanden al ophouden met werken, vader krijgt een maand voor de uitgerekende datum vrij.

Hoezo?, vraag je? Ik ben niet direct geinteresseerd in zwangerschapsverlof … en zeker niet in Portugal

‘k Heb een nieuwtje. Ik ben een héél klein beetje oma geworden!

Hoe dat zit?

Nou, het begon zo:

Dit is zich aan het ontwikkelen als een vriendschap voor het leven

Mijn jongste en João Pedro werden vriendjes in de eerste klas van het schooltje, hier in Pedrógão. Het schooltje was 1 klaslokaal rijk, 8 kinderen, en 1 juf voor 4 klassen. Dat was niet abnormaal voor de buitengebieden in Portugal.

Tot ongeveer 10 jaar geleden werden al die schooltjes open gehouden. Het criterium was minimaal 3 leerlingen. Deze sloeg zijn poorten dicht toen JP en Broes de vierde klas afgerond hadden, en gingen verhuizen naar de middelbare.

JP ging naar Louriçal, Broes naar Paião. Maar ze speelden nog steeds regelmatig

In Paião voegden Hugo en Adam zich bij het vriendengroepje. Oudste zoon Fausto zat natuurlijk sowieso al aan de grote tafel in de receptie (in het afgescheiden hangjongeren-gedeelte), waar ze regelmatig met z’n vijven zaten te kletsen, grappen, gamen en orders schreeuwen (hoort bij gamen: “Kill! Kill!” “Ga! Ik ben vlak achter je!” – en het spel dat teruggromt: “So here we fight!”)

Spelen doen ze nog steeds, ook al zijn ze nu dan volwassen. Nu heet het gamen

Het groepje is een beetje uit elkaar gevallen. Adam zit in Ierland, Fausto in Nederland, maar Broes en Hugo wonen nog steeds in Termas-da-Azenha. João Pedro heeft hier ook jarenlang gewoond, dus het voelt een beetje als een zoon.

Een jaar of 3 geleden kwam hij z’n grote liefde tegen, en ging met haar samenwonen. En nu hebben ze dan net hun eerste kind gekregen. Een babyjongetje. Vóór je het weet, zitten ze weer met z’n vijven aan tafel te gamen, want de “volwassen” jongens zijn daar niet mee opgehouden. JP komt regelmatig langs, en dan gaat het er weer van langs!

Nog even, en hij neemt z’n zoon mee!

En toen was het dan zover. Daar is-ie dan, wereldburger nummer zoveel.

Schattig toch, zo’n babietje?