Geïnspireerd door het linkje van mijn zwager (zie vorige blog), kwam ik een paar indrukwekkende muzikanten tegen. Helemaal echt, niet van die plastic muziek, of nog erger: hiphop.

Hiphop kun je geen muziek noemen, vind ik persoonlijk

Het enige nummer dat ik ooit leuk vond, was dat van LLCoolJ, en dat was in de jaren 80. Verder vind ik hiphop beetje hetzelfde als reggae – ken je er één, ken je ze allemaal. Pas nog, viel ik over iets heen op het internet (dat zul je herkennen, neem ik aan …) wat me nogal afstootte.

Een grote zwarte man, indringend kijkend in de camera en dito fluisterend in de microfoon: “Wait until you see my dick, girl” en gelijk daarna een plaatje van een schaars geklede dame met de billen naar voren gestoken, die kleine klapjes daarop kreeg van een andere schaars geklede dame. Schijnt een redelijk normaal verschijnsel te zijn in de muziekbizz: de versexualisatie van ongeveer alles.

Ik heb de ontwikkelingen niet zo bijgehouden, maarre … : pardon??

Wat kan mij die dick van jou schelen, vreemde meneer, het spijt me, maar ik ken u niet, en ik vind dit best wel ver gaan voor een eerste kennismaking. Het nodigt niet uit, zeg maar.

Wat ik wél uitnodigend vond, waren de geluiden geproduceerd door Miguel Araújo en António Zambuja

Sowieso al namen om jaloers op te worden, maar hun kunsten op de gitaar, ukelele en hun stembanden zijn om kippevel van te krijgen. Het mooiste van alles is, als je sommige songs live luistert, hoor je dat het hele publiek uit volle borst meezingt. Van begin tot eind. Zonder haperen. Zelfs António en Miguel zijn onder de indruk – terwijl het een fenomeen is dat ik al veel vaker heb mogen meemaken.

Heel bijzonder.

Het mooiste is: ik ben qua verbouwing aan de stille klusjes toe

Verven, schoonmaken – al die dingen die geen lawaai maken. Daar kun je uitstekend een muziekje bij gebruiken! Bij verven heb ik graag iets rustigers maar niet té (anders word je slaperig), en bij schoonmaken juist liever iets swingends. Beter ook maar niet té, anders is het weer te uitnodigend om een gezellig dansje te gaan maken in plaats van te poetsen.

Volgende week heb ik een verrassing, zeker voor de mensen die de Termas een warm hart toedragen. De verbouwing is bijna gedaan. Maandagochtend kan ik – als de goden het willen – een videootje maken van het nieuwe appartementje!

En dan nu maar weer gauw door. Ik zou zeggen: geniet van Miguel en António, en geef je eigen favorieten ook ’s door!

Dat wordt erg op prijs gesteld.