Daar zit ik dan, een week met drie mopshondjes, en een auto die nog steeds een beetje ziekjes is. Met “de Mopsjes” zoals we ze liefkozend noemen, want het zijn wel schatjes, en met een soort van gerepareerde auto maar nog niet helemaal.

Met mopshondjes ben je niet erg mobiel, maar zonder auto ben je je mobiliteit helemaal kwijt

Anna is de moeder van de mopsjes, en is hier aan het overwinteren. Ze heeft in Zwitserland jarenlang een goedlopende B&B bestierd maar heeft die verkocht vlak voordat de C-risis toesloeg – misschien ingegeven door een goede intuïtie – en heeft de Covidjaren overleefd door essentieel werk te doen als taxichauffeur. Ze zoekt nu een geschikt huis in Portugal om terug een Alojamento Local te gaan beginnen maar de prijzen vallen wat tegen.

Vandaar dat ze een tijdje hier blijft om zich te bezinnen op wat het beste is om te doen, (“Misschien is Bulgarije ook een optie”) maar pas geleden kreeg ze een paar nare berichten.

De Zwitserse ziektekostenverzekering maakt amok omdat ze al bijna een jaar weg is uit Zwitserland, en dat mag niet, blijkbaar. (“O ja? En wie zijn jullie dan wel?” Maar je hebt geen verweer want zie maar dat je je gelijk haalt als ze met dat argument komen om je doktersrekening niet te betalen.)

Anna heeft ze nodig want ze moet regelmatig medische aandacht vanwege een auto-immuun ziekte

Een tijdje geleden stuurde haar zoon van 29 het bericht, dat hij na zijn plotselinge diagnose, hij aan de chemo moet voordat het zich ging uitzaaien, en nu was het dan zover. Genoeg reden om “even op en neer te gaan, dan heb ik een bewijs dat ik weer in het land geweest ben, en dan kan ik m’n zoon helpen – en ik wil ‘m natuurlijk sowieso graag zien!” vertelt ze, als ze me op de hoogte brengt van de recente ontwikkelingen.

“Ja, tuurlijk kan ik een paar dagen voor de mopsjes zorgen” zeg ik, “Kijk maar of je een beetje gunstig kan boeken, en als je er hulp bij nodig hebt, dan geef je maar een gil.” Ik val nog net niet over Rosie als ik wegga, en geef haar nog gauw een aai over haar platte koppie.

Mopshondjes zijn merkwaardige beestjes maar ze zijn wel heel lief. Ze knorren. Da’s schattig. Misschien zijn het verre achternichtjes van varkentjes – zou kunnen, zo aan hun krulstaartjes te zien.

Maar lopen houden ze niet zo van, merk ik direct de eerste dag. Vader wil liever helemaal niet meer overeind, en laat zich sleuren. Dat geef ik al gelijk maar op. Dan moet-ie maar in het gras in de tuin plassen. Z’n dochter lijkt erg op hem. Ze loopt wel een paar passen maar staat dan stokstijf stil. De enige enthousiasteling om te gaan wandelen is zoon Willie, dus ik haak zijn tuigje aan dat van zijn zuster, en hou het in het midden zelf vast.

Dan doet Willie het sleurwerk

Maar van mobiliteit kun je niet meer spreken, het is een stukje langs de weg, even de heuvel op, en dan zijn ze alweer uitgeput, en beginnen ze aanhoudend te knorren. Mira en ik slenteren er wat verdwaasd naast, want wij lopen net zo makkelijk de 3 kilometer naar het winkeltje in Vinha da Rainha, doen een bakkie bij de pastelaria als beloning, en gaan dan met een kilometerslange omweg weer terug.

(Zonder knorren)

Zonder auto is dat de enige mogelijkheid om aan eten te komen want ik wil niet nog ’s aan de buren vragen of ik hun auto mag lenen. Dat bewaar ik liever voor noodgevallen.

Mira vindt het totaal geen punt, hoewel ze ook graag autorijdt. Ik ook. Je moet soms wel ’s wat verder dan een paar kilometer verderop, nietwaar? Het is heel fijn dat Hugo heeft ontdekt dat er een lek in het koelsysteem zat, en het verrotte onderdeel al heeft vervangen, maar nu heeft dat delicate karaktertje van een Citroën weer een ander dingetje waar ze last van heeft.

Het is net een fragiel kleutertje dat niks kan hebben, en al helemaal van de wap is als ze haar grote teen stoot. Overal van van streek, en steeds weer wat anders. “Dat komt omdat …” gaat Hugo dan uitleggen …. wat bij mij het éne oor in, het andere uit gaat want wat weet ik van auto’s?

Liever gezegd: wat wil ik van auto’s weten?

Wat ik van een auto wil is mobiliteit. Instappen en wegwezen. Geen gezeik. Gewoon starten, rijden, er komen en weer terug. Deze “groene citroen” heeft misschien al te veel sensortjes, en die kunnen allemaal opspelen. Daarom rij ik liever een ouwe auto, die hebben er minder van, maar ja, wel meer versleten.

We zijn verwend door de vorige. Een Opel die het gewoon jarenlang gedaan heeft zonder zeuren.

Het komt weer goed. Het sensortje is al besteld, komt morgen aan, wordt dan direct vervangen, en daarmee is dit probleem ook weer verholpen.

Dit is gewoon een beetje een mopsje onder de auto’s. Veel knorren, weinig lopen

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.