Ik moest naar Tojeiro van de week. Voor onderdelen voor de boiler. Jullie hebben vast geen idee waar Tojeiro ligt, lieve lezers, maar het mooiste is – ik had dat ook niet. De senhora van de winkel had wel heel lief een link gestuurd zodat ik de weg wist.

Dat ik niet afhankelijk was van de bewegwijzering

Iedereen kent de realiteit: de bewegwijzering stelt niet zoveel voor. Het is er, het is er niet, plotseling staan er andere namen op de borden, en bij Coimbra-stad willen ze je doen geloven dat er herten vlak voor je auto kunnen springen. Haha. Dan is de telefoon een stuk beter.

Jammer genoeg ben ik niet zo’n held op de telefoon. Ik bel en whatsapp met dat ding. Daar houdt het ongeveer mee op. Als ik wat moet opzoeken, doe ik dat op de laptop, want die staat altijd vlakbij, en dat vind ik veel handiger dan dat gepruts op dat kleine schermpje.

Volgens mij is dat in mijn voordeel: minder schermtijd, minder verslaving, minder dopamine, minder kalkoenennekgevaar. In dit geval was het duidelijk in mijn nadeel. Nu had ze een kaartje plus link naar google maps gestuurd, dus ik kon het vergroten, en zo een beetje bekijken waar ik nou precies heen moest.

Ik heb geen digitale mevrouw die je vertelt waar je naartoe moet, want als ik ergens naartoe moet ken ik de situatie ter plekke meestal wel. En anders kijk ik even op google maps vantevoren, en schrijf ik eventueel wat op.

Maar deze keer was ik wat ambitieuzer, aangezien ik dol op combineren ben. De boileronderdelenwinkel ligt niet zo ver van de tegelfabriek waar ze een prachtcollectie gekleurde tegels maken, als één van de weinige nog, en die ligt dan weer niet zover van Tentúgal waar vriendin Paula in de buurt woont.

Een mooi rondje, dacht ik, optimist als ik ben. Kom maar op, op weg!

De weg naar Tojeiro was niet zo moeilijk, vooral niet omdat ik heel ouderwets de kaartjes geprint had. Nu heb ik een extra handicap: mijn rijbril is een andere dan mijn leesbril. Voordat ik iets kan zien op een telefoon of op een kaart, moet ik eerst mijn leesbril opzetten. Maar ik kan dan weer niet rijden met dat ding, daarvoor heb ik een ver-weg-kijk-zonnebril.

Twee keer verkeerd rijden maar, en dat had ik ook nog op tijd in de gaten. Daar ben je even zoet mee, en ik was wat tijd verloren met thuis op de computer de route checken en die kaartjes printen, dus ik kwam rond de noen daar aan. Dat betekent in Portugal dat je een dilemma hebt. Dan kun je heel erg gaan haasten om vóór de lunch bij je volgende bestemming aan te komen, of je kan het rustig aan doen, en je erbij neerleggen dat het ná de lunch wordt.

Het lunchuur is hier heilig; dan hoef je echt nergens aan te komen. Ik deed eerst het haast-scenario, maar toen ik na een kwartier aan de kant van de weg met mijn brillen en kaartjes in de weer was, en begreep dat ik als een idioot precies de verkeerde kant op aan het scheuren was, legde ik me bij de feiten neer. De tegelfabriek zou na de lunch worden. Mazzel voor Mira. We gingen even een wandelingetje in het bos maken.

Ik heb me ernstig verbaasd over de bewegwijzering

Zelfs op de middelgrote wegen is het belabberd. Soms moet je twee keer een rotonde rond om te weten waar je nou precies heen moet, en bij de volgende rotonde is alles verdwenen. Maar goed, ik hoefde maar een paar keer een stuk terug, en bij de benzinepomp op het eerste industrieterrein verwezen ze me heel vriendelijk hoe ik bij het goeie industrieterrein moest komen.

De senhora van de Ceragni-fabriek was heel meewerkend en aardig, maar aangezien ze pas net na de vakantie de productie weer hadden opgestart, waren er nog geen tegels om mee te nemen. “Als u over een week of twee terugkomt, hebben we én tegels, én een heleboel gebroken tegels, die u dan gratis mag meenemen.”

(Zijn het van die brekebenen dan? dacht ik, maar verder hoor je mij hier niet over natuurlijk!) Dat is heel aardig, en goed nieuws, want gekleurde tegels zijn helemaal uit. Het is grijs, zwart, beige of gemarmerd wat de klok slaat, en als mozaieker heb je daar geen donder aan.

Interieur design is ook helemaal de weg kwijt, als je het mij vraagt, maar goed, wat doe je eraan

Van daaraf ging het bergafwaarts. En bergopwaarts trouwens ook. Ik kwam op de verkeerde weg terecht, naar Coimbra, en dacht slim te zijn – dat ik bij Trouxemil wel de kortste weg naar Tentúgal zou kunnen pakken. Haha. Als je al klachten hebt over de bewegwijzering op de N-wegen, dan kun je op de categorie daaronder helemaal je lol op.

Ik heb een boel dorpjes gezien waar ik al de naam niet meer van weet, door een hoop nauwe straatjes gereden, bergje op, bergje af. Als je de weg vraagt aan een verdwaalde voetganger, kijken ze je aan alsof je een tijdreiziger bent die uit 1900 komt aankakken. Ik heb zelfs heel even spook gereden! Absoluut onduidelijk hoe en waar je naartoe moet, als je op de bewegwijzering aangewezen bent.

Het kostte me nog flink wat moeite om de grote weg naar Coimbra terug te vinden

Dan maar via Coimbra, dacht ik, en dan langs de noordkant van de rivier … maar voor ik het wist moest ik door naar de zuidkant van de Mondego, en stond ik vast in een file. Ze hadden van gemeentewege bedacht dat het in augustus, dé vakantiemaand, een geweldig plan was om alle toegangswegen naar het centrum tegelijkertijd te gaan asfalteren.

Mijn auto begon oververhit te raken, de hond ook, en ik was ook niet helemaal koel meer.

Bij de tweede poging om op de A-14 richting Figueira da Foz te komen, aan de noordkant van de rivier, en ik weer op de N-weg richting Porto terecht kwam, begon ik het op te geven. Paula belde: “Hoe gaat het, is er iets aan de hand, kom je nog?” Ik had op portugese wijze afgesproken: “Ik ben er na de lunch” – maar als het dan tegen vijven loopt, wordt dat zelfs voor portugezen te gortig.

Dit was duidelijk té ambitieus, tenminste, zonder gps. Met zo’n ingeblikt dametje was het waarschijnlijk wel gelukt maar op mijn ouderwetse manier raak je tegenwoordig helemaal de weg kwijt.

Bewegwijzering is misschien wel een dingetje van het verleden?

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.