“Die aannemer weet ook niet meer wat hij moet doen” zegt Jutta, die mij onder de koffie een heerlijk verhaal zit te vertellen over haar Oekraïens-russische buurvrouw Marina. Marina worstelt met haar portugese aannemer, die volgens hem “alles heeft gedaan wat mogelijk is”.
Buitenlandse aanpak van portugese architectuur
Marina wilde een dakraam. Per se. Nu. Kan niet meer zonder. “Het is herfst, zou het niet beter zijn om te wachten tot de lente?” oppert een bekende voorzichtig, maar nee. Het moet nu gebeuren, want als ze niet naar de sterren kan kijken in haar bed, is het leven niets meer waard.
Dat heeft Marina natuurlijk allemaal niet zo gezegd – ik ken haar niet eens goed, maar het is mijn invulling van de oost-europese passie, en een leuke opbouw van het komende drama. En het is voor mij ook nogal troostrijk, want ik wou verleden jaar per se een stuk dak weg, plat, weg met die rotpunt, en het moet nu gebeuren, anders heeft het leven geen zin meer.
(Nederlanders kunnen ook wel wat van die oost-europese passie hebben, hoor.)
Wij kennen de portugese architectuur, aannemers, omstandigheden nog niet zo goed
Stomste beslissing ooit, weet ik nu na één winter. Ik kan dus wel meeleven met haar avonturen, die ik door Jutta – gezamenlijke vriendin, en steun & toeverlaat van vele buurtbewoners – krijg te horen.
“Wat moet ze nu toch doen?” vraagt Jutta, en neemt afwezig nog een slok uit haar lege kopje, “ik had haar gisteren aan de telefoon, ze was in tranen, het lekt, en niemand kan iets doen. Blijkbaar. Ze hebben al alles onder de siliconen gesmeerd, maar het lekt nog steeds.”
“Ach gosh” zucht ik meelevend, “niks sterrenkijken dus, maar emmers legen. Dat is wel een confrontatie met de keiharde werkelijkheid.” “Ja, en de aannemer wil nu, dat ze een verklaring tekent, dat dit het laatste is wat hij doet, en dat het verder buiten zijn verantwoordelijkheid ligt.”
“Wat?” ik ben verbijsterd, “Hoe kun je nu, in deze natte tijd van het jaar, iets lekvrij krijgen?? De luchtvochtigheid alleen al, en dan al die regen erbij. Er is geen product op de wereld, voor zover ik het weet, dat in zulke omstandigheden plakt en droogt. En dat moet altijd met wat voor smeersel dan ook.”
Wat zou ik doen als ik Marina was?
Mijn nederlandse eigenwijzigheid laat zich horen in de vorm van een zelfgenoegzaam piepstemmetje: “Maar ik had dat nooit gedaan ….” “O nee?” antwoordt de bullebakstem van mijn geweten: “En jouw platte dak dan, en je condensaanslag, en je beschimmelde plafond daardoor? Die dakpunt is weg, ja, maar heb ik nu effen mijn punt gemaakt?”
Jaja, de buitenlandse aanpak van de portugese architectuur is niet altijd de slimste
Goed. Punt gemaakt.
“Ik zou een groot stuk plastic kopen” zeg ik ferm, “bij de Cooperativa in Soure bijvoorbeeld, en dan dat ruim over dat dakraam heen leggen, en het heel goed vastleggen met stenen en balken enzo. En dan pas in de lente gaan kijken wat je er nu écht aan kunt doen. Die aannemer is niet goed snik dat-ie dat nu wil doen. Geen betrouwbaar iemand hoor.”
Dit idee bevalt wel. De uitvoering gaat als volgt. Afgelopen week, een week vol wind en regen, gingen die twee dappere vrouwen met een ladder het dak op. Gewapend met een enorm stuk plastic van 6 bij 6 meter, en wat stenen. Het bleek erg moeilijk om dat enorme stuk plastic in de heftige wind plat op dat dak te krijgen, dus ze waren met blozende wangen behoorlijk aan het worstelen.
Toen hoorden ze een harde klap.
De ladder was omgevallen, en daar zaten ze dan op dat dak. Er kwam – natuurlijk precies dan – een dreigende zwarte lucht aangewaaid, en het dakraam zat uiteraard stevig dicht. Gelukkig stond de buurvrouw voor het raam. Jutta zwaaide: “Wat is helphelp ook alweer in het portugees?”
Ze zwaaide blijkbaar te vriendelijk, want de buuuv’ zwaaide vrolijk terug en maakte aanstalten om weg te gaan. “Seguro! Seguro!” riep Jutta, wanhopig schaterlachend, en gelukkig werd dat begrepen, ondanks dat ze “Verzekering! Verzekering!” riep.
Buuv’ snapte dat het “Socorro!” moest wezen, en kwam eraan om in de aanzwellende wind de zware ladder weer rechtop te zetten.
Iniddels lek ik ook. Uit m’n ogen. Van het schaterlachen.
Goddank dat er meer mensen domme beslissingen nemen. Ik ben de enige niet.
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op Bluesky, Facebook, op Pinterest en Instagram.