Een grote vogel scheert mijn luchtruim in. Goedgoed, het is niet “mijn” luchtruim, het is van niemand of van iedereen, ’t is maar hoe je het ziet, maar ik loop er toevallig onder, en als-ie niet zo lawaaiierig geweest was, was het hier niet eens over gegaan.

Maar dat is-ie wel, hij schreeuwt en krijst en heeft duidelijk ergens last van

Het zou een reiger kunnen zijn. Die zijn over het algemeen niet zo goed gehumeurd, en als je ze stoort, vliegen ze altijd chagrijnig schreeuwend op. En dan is het duidelijk dat ze niet blij zijn met het feit dat jij daar loopt, en hem zijn volgende maaltijd ontneemt.

Ik kijk omhoog, want het geschreeuw gaat maar door, en zeg bemoedigend: “Je hebt helemaal gelijk liefje, gooi het er maar uit. Dat helpt.” De vogel – het zou inderdaad best wel ’s een reiger kunnen zijn – blijft maar doorgaan met schelden, want zo klinkt het. Alsof een gefrustreerd maar gedreven beginneling een oefenviool in handen gekregen heeft, en op de onderste snaar los gaat.

Dat is precies wat Koos doet.

Niet zozeer zijn chagrin eruit gooien of losgaan op de onderste snaar, maar wel de mooiere, zachtere kanten van het leven eruit laten komen

Op de gitaar. Koos is een trekvogel, die elke winter naar Portugal komt. Tijdens de Covid-jaren was het even afzien, maar nu is-ie er weer. “Ik ben best laat hoor, ik kom helemaal uit Mértola” appt hij, en ik terug: “Maar je eet toch wel mee? Of wordt het echt Heel Laat?” Nee, zo laat wordt het niet, hij staat aan het eind van de middag ineens in de achtertuin van de hotelkamers, waar Broes en ik bezig zijn met de verstopping van een gast.

Niet de privé verstopping natuurlijk, want daarvoor kan ze zich beter bij een medisch specialist vervoegen. Mijn enige oplossing voor zoiets is om de lijder een paar gedroogde abrikozen aan te bieden – dat werkt meestal als een trein. Jammer genoeg werkt dat niet met afvoerbuizen (was het maar waar!) dus nadat ik Koos zijn kamer heb laten zien en hij zo goed en zo kwaad als het gaat in november van het waterige middagzonnetje en van een glaasje wijn zit te genieten, tobben wij nog even door met de tuinslang.

Gelukkig hebben we al snel een doorbraak, en kan de hele mikmak opgeruimd, en kunnen we gezellig even meedoen met het genieten van het waterige zonnetje et cetera op het terrasje. “Nu ben ik al zo vaak hier geweest” zegt Koos, “maar verstoppingen heb ik nog niet meegemaakt.”

Koos was hier voor het eerst zeker tien jaar geleden, als vrijwilliger, en heeft toen het hele dorp gemaaid

Hij heeft nog veel meer nuttige dingen gedaan, waaronder alle houtwurmen doodmaken in de balken van het grote huis. Een stoffig en langdurig klusje waar ik nog steeds dankbaar voor ben. Toen was al duidelijk dat hij een begenadigd gitarist is, en dat is na zijn pensionering alleen maar beter geworden.

Ik heb dan ook direct onze gitaar tevoorschijn gehaald

die boven alleen in een kamertje heel zielig ligt te wezen. Het is alweer maanden geleden dat er iemand op gespeeld heeft, en ze voelt zich duidelijk emotioneel verwaarloosd. “Kom jij maar ’s mee” zeg ik bemoedigend terwijl ik haar bij de hals grijp, “ik heb een verrassing voor je!”

Het kost even om haar in de stemming te krijgen maar dan gaat het inderdaad los. Een mengeling tussen een openbare repetitie en een privé-optreden. Beetje kleppen tussendoor, lekker glaasje erbij, de buik vol en warme voeten – en dan het éne na het andere mooie nummer. Koos kan behalve heel mooi spelen, heel mooi zingen ook nog.

Er is er ééntje blijven hangen. (Klik maar, hangt-ie bij jou ook.)

Een perfect nummer na een dag vol (emotioneel) verwaarloosde reigers, buizen en gitaren.

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.