Het eerste wat ze deed, was de tuintafel met een paar stoelen naar een andere plek sjouwen, achter onze keuken. Ik zag ze opeens zitten, moeder en dochter, allebei met haar tot hun middel. Zoon Remi wil het ook weer laten groeien, en toen ik vader Erwin voor het eerst leerde kennen, had-ie ook lang haar.
Het oog van de meester: het mooiste uitzicht over de velden
Ze mag het doen, want ze is thuis. Ook al hebben we mekaar 17 jaar niet gezien of gehoord, dat maakt voor het thuisgevoel niks uit. Jela kwam voor het eerst in 2001, toen we hier nét waren. Mooie tijden. Alles nieuw, het enthousiasme vloeide bijna voelbaar door ons dorpje, en we deden van alles en nog wat.
Er liep nogal wat volk rond in die tijd. Vrienden, vrijwilligers en aanwaaiers – iedereen welkom, allemaal meeëten. Daniëla was 19, en kwam als vrijwilliger. Op die leeftijd kun je zo ’s het één en ander te verwerken hebben, en je richting willen bepalen voor je toekomst. Misschien heeft de Termas een beetje meegeholpen aan het bepalen van die richting ….
Er was een andere vrijwilliger die haar hardnekkig Da-nie-jèl bleef noemen. Da’s geen wereldramp, maar ik vind het ook vervelend als mensen mij Els noemen, of Hellen. Ik verbeterde hem dus net zo hardnekkig: “Nee, Har, het is Daa-nie-jeela, Jela. Gewoon Jela.” En zo is het gebleven. In de Termas heet ze dus nog steeds Jela.
Jela Meester. Een heel toepasselijke naam, zoals je zult zien, lieve lezer
Na een half jaar verblijf was er sprake van een muurschildering – het leek me leuk om in het opgeknapte vakantiehuisje een mooi plaatje te maken. Het huisje was Isis gedoopt (in die tijd nog een goddelijke naam zonder bijsmaak), en ik had een plaatje gevonden van de godin Isis in de kleuren van het huisje. Jela, heel bescheiden: “Ik kan wel aardig schilderen. Zal ik ’s ergens een proefje maken?”
In het badhuis hadden we op de bovenverdieping witte muren zat, dus ga je gang! Ik viel plat achterover van het resultaat. Dat is er jammer genoeg niet meer want daarna is alles verbouwd en veranderd, maar hieronder krijg je een idee van waar de hand van de Meester toe in staat is.
Na haar verblijf in de Termas heeft ze een hele tijd gewerkt als muurschilderes – wat is de officiële benaming voor een bijzonder beroep als dat? – met een boel leuke opdrachten. Maar ze had ook Erwin ontmoet, en dat had nogal wat gevolgen. Twee zwaarwegende gevolgen zelfs. En die had ik dus nog nooit gezien, want er verandert nogal wat in 17 jaar.
Hoewel, zeker niet alles ….
“Jullie zijn allebei geen spat veranderd!” roep ik als we mekaar na al die tijd weer begroeten. “En je hebt 3-D copietjes van jezelf gemaakt, zie ik!” Remi en Silke staan er een beetje bij te grijnzen; grote mensen zeggen altijd een beetje rare dingen – dat vond ik tenminste als kind, dus wellicht projecteer ik.
Wij gaan de volgende dag direct al aan een mozaiek beginnen. Alleen de kinderen, want anders wordt de bagage te zwaar, maar ondertussen kunnen Jela en ik weer door met bijkletsen. Er is zo het één en ander gebeurd in die tussenliggende jaren natuurlijk. Het is helemaal als vanouds, volkomen vertrouwd.
Jela is één van de mensen waarmee je kunt zwijgen. En dat is heel bijzonder. Niet dat we dat nu gedaan hebben, want veel te veel te vertellen, maar ik kan me nog herinneren dat het vroeger zo was.
Zwijgen kun je niet met haar dochter in de buurt, trouwens. “Ik praat altijd” zegt Silke terwijl wij haar mozaiek opplakken. We staan samen aan de grote tafel, en haar mozaiek gaat ein-de-lijk opgeplakt worden. Ze heeft wel twee uur moeten wachten! “En ik heb ook geen geduld” voegt ze eraan toe. “Nee, dat vind ik ook een moeilijk ding” zeg ik, “maar ik vind het wel prettig als Mira bijvoorbeeld geduld heeft, als ze op me moet wachten om te gaan wandelen. Maar ik leer het wel, beetje bij beetje.” “O, ik ook, vast wel” antwoordt Silke, “maar nu nog niet! Mag ik zo zelf wandelen met Mira, samen met Remi?”
De twee mozaiekjes zijn mooi geworden.
Het oog en de hand van de Meester zijn duidelijk overgeërfd
P.S. Gaan ze ook nog ’s – net als in de goeie ouwe tijden – met onze puinhoop aan de slag! Ik heb er een beetje omheen gedacht en gelopen; het wegwerken van deze hoop is een enorme klus. En zij gingen met z’n vieren er even tegenaan, en hebben tweederde ervan weggekregen! Is dat dan wat?
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.