Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag, zegt men. En aan de andere kant van het spectrum zijn er mensen die aan periodiek vasten doen, dus die eten 16 uur lang helemaal niets meer na hun laatste maaltijd van de dag.

Die doen dan aan keto, en vooral niet aan chocoladetaart

Ik zit daar tussenin. Zestien uur vinnik wat lang, en mijn maag is het daar helemaal mee eens. De rest van mijn interne organisatie ook, trouwens. Ik kan ’s ochtends wakker worden met de gedachte: “Heb ik een bolo (portugees taartje) ontdooid? Ai, nee, vergeten. Zal ik dan toch maar ’s havermout doen – het is heel gezond, zegt men …”

Vandaag had ik mazzel. Een brigadeiro, een chocoladetaart met óók nog ’s hagelslag er bovenop.

Achtergelaten door onverwachte passanten. “We zijn 5 jaar geleden ook al ’s geweest” zegt de man van het stel terwijl de vrouw van het stel zich een beetje achter de hoek van de keuken verstopt. “O, ja, eh …” antwoord ik, een beetje van de wap, want ik zit net een vrijwilliger met een bak gips te begeleiden achter de keuken. Daar zat even al mijn aandacht in.

“Wonen jullie hier in de buurt?” gok ik, maar nee: “We logeren hier in de buurt, en we zijn nu op de terugweg, dus wij dachten: we nemen een taart mee en we gaan in de Termas effentjes een bakkie doen.” Och, bakkies … dat moeten haast wel Rotterdammers zijn, want daar hebben ze het bakkie uitgevonden, maar ik zit jammer genoeg met dat bakkie gips.

Voor als je het niet weet, lieve lezers, gips is een sneldrogend goedje, en als je niet uitkijkt, kun je dat niet eens uitspreken terwijl het gips verhard. We hebben het over 10 minuten max. Ik hoop dus van harte dat die vrijwilliger lekker doorsmeert, want anders zitten we met het zoveelste verharde bakkie gips. Op die manier komt dat gat nooit dicht. Geduld L. …

Gips-gerelateerde stress is de ergste die er is

“O, nou, geeft niet, als je geen tijd hebt … “ en daarmee schiet mijn schuldgevoel als een schichtige vogel de lucht in, en zitten we in een wederzijds gemompel van dat het niet uitmaakt … , en we onverwachts langskwamen … , en dat ik graag een bakkie wil serveren maar dat gips …, waarna de man mij de doos in handen duwt met de woorden: “Kijk ‘s, eet lekker op, we hebben ‘m voor jou gekocht, en als het niet uitkomt, nou dan doen we het gewoon de volgende keer – we komen eigenlijk elk jaar deze kant op …”

Mijn schuldgevoel zit inmiddels buiten de dampkring, maar ja, verdomme, dat bakkie …

Voor ik het weet, zijn ze alweer weg, en sta ik met een verleidelijke brigadeiro in m’n handen. Als je van zoetigheid houdt, lieve lezers, dan moet je echt naar Portugal komen. Er zijn zó veel verschillende taartjes, waar je liefst bij het ontbijt je tanden in kunt zetten – behalve als je aan keto doet, waan je jezelf in de hemel.

Lieve mensen, goeie taart, slechte timing. Mochten jullie dit lezen: alsnog sorry! En dankjewel!

Ik voel me nog steeds een hele slechte gastvrouw, maar ik heb wel erg genoten van jullie brigadeiro.

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.