(vervolg van verleden week)
Carla, een amsterdamse vriendin en ik in mijn keuken, verward over haar cultuurschok
Het betreft haar huurders. Zij verhuurt, net als wij, sinds Covid voor langere tijd, en ook meer aan portugezen dan aan buitenlanders. Net als overal zijn er hier te weinig huizen – of er komen teveel mensen bij – ’t is maar hoe je het benadert.
Ze kende deze mensen niet, maar de hij van het stel was zeer stellig in dat hij het huis wou huren, ondanks haar protesten dat het nog niet klaar was, nog niet schoongemaakt, dat er nog wat reparaties moesten gebeuren. “Maakt niet uit” zei hij op alles, “dit huis is voor ons! We maken het zelf wel schoon, geeft niks. Ik heb een probleem met mijn been; ik kan niet werken maar ik kan wel schoonmaken.”
Nou goed, wat doe je dan?
Het leek een win-win, dus het contract werd getekend, en de afspraken waren gemaakt. En toen begonnen de verhalen. De huur kwam wat later, want de bazin had een ongeluk gehad, lag in coma, was haar been kwijt, en kon zodoende het personeel niet uitbetalen. Misschien pas aan het eind van de maand.
De zij van het stel heeft wel een baan, bij een gezondheidscentrum. Carla lacht even niet meer zo hard. “Daar zat ik dan, met een manke man, een hondje dat ik niet wou, en een vrouw met een verhaal” zegt ze zuchtend, “dat heeft ik weer hoor.” Met wat gedoe, gepraat, heen-en-weer geapp en wat uitstel kwam het die eerste maand goed met de huur.
“De bazin was weer opgeknapt, dus je zou zeggen: het was een ongelukkig begin, maar nu is alles kat-in-het-bakkie
Maarrrrrr ….. (veelbetekenende stilte) de volgende dag loop ik te wandelen met de hond, word ik gebeld, of ik een brilletje voor hem mee kan nemen. 2,5 sterkte graag, van de chinese winkel. Zij kon dat niet doen, want ze moest werken en de auto was stuk, dus ze bleef bij haar ouders.”
“Nou ja … “ zeg ik wat aarzelend, want ik verwacht nu nog wel wat, “een mens doet wat voor z’n medemens, nietwaar?” “Jazeker, tuurlijk, maar de volgende dag werd ik weer gebeld, of ik misschien tabak mee kon nemen. En na twee dagen door hem, of ik hem even naar het café kon rijden, omdat-ie met die man moest praten.” Ze trekt een gezicht.
“Ik heb wel wat meer te doen dan dat, maar goed, ik denk: hij gaat zelf z’n tabak daar kopen, want wat zou-ie met Carlos te bespreken hebben? Dus wij er naartoe, hondje moest mee, ik krijg een mooie theatervoorstelling van hoe erg het met dat been is, dat-ie bijna niet kan lopen, alleen kreunend en steunend, ik sta te wachten voor het café … het duurt vijf minuten, tien … dus ik stap uit, ga naar binnen en zie dat de cafébaas zit te rekenen op een schrijfblokje. Moest ik even mee om de rekening te betalen, terwijl de huur dus nog steeds niet betaald was, en dat brilletje en de tabak ook niet.”
Nu begint ze wel te lachen, en ik doe opgelucht mee. We gaan hopelijk naar een happy-end van dit verhaal?
“En ik ken die mensen niet, hè! Affijn, volgende dag, ik lig bijna in bed, gaat de telefoon weer. Zij. Of ik morgen tabak en bier mee kan nemen voor hem, want hij kan niet lopen immers, en zij moet naar een begrafenis, en de auto is nog steeds stuk, zij blijft nog steeds bij haar ouders. Ik denk: Pardon? Tabak en bier? De eerste levensbehoeften?” – en nu zitten we te schateren, “Ik ben soort van grommend akkoord gegaan. Word ik de volgende ochtend eerst door hem gebeld, dan door haar, dan weer door hem, en nog een keer door haar. Die tabak is essentieel, dat heeft-ie nodig, zegt ze.”
Wij kijken elkaar verbijsterd aan. “Hé?” zeg ik, want dit is het verwarrende stukje, “dus zij vindt dat goed, ze maakt het zelfs mogelijk … nu weet ik wel dat de oudere generaties portugezen op een andere manier met elkaar omgaan, het is heel normaal om mekaar te helpen. Dat komt nog van vroeger, toen iedereen arm was, dan moet je mekaar wel helpen, da’s een manier van overleven. En de man-vrouw-verhouding is ook nog behoorlijk traditioneel.”
“Jawel” antwoordt mijn vriendin, “we zijn er nog niet. Ik heb vriendelijk uitgelegd dat ik eerst graag de huur wil ontvangen, en dat we dan verder gaan kijken naar dingen als tabak en bier enzo. Het is al dag 13, het wordt tijd. Word ik de volgende ochtend om half zes uit bed gebeld, dat de keukenkraan stuk is, het lekt, hij wou koffie zetten … Desculpe, desculpe, desculpe … Maarrrr …. de vorige dag was er bij ons in de keuken ineens een nieuwe pot Delta verdwenen. Zomaar. Weg. Heel gek. Nog nooit gebeurd.”
“Ergens anders neergezet?” suggereer ik, tegen beter weten in. “We hebben uitgepuzzeld dat het bijna niet anders kan, dan dat hij die heeft meegenomen. Er zijn geen andere kandidaten, niemand zou dat doen zonder iets te zeggen. Hij had immers zo’n last met z’n been? En de vrouw was verdwenen met de auto. Toen we naar die kraan gingen kijken, stond daar inderdaad een pot Delta koffie. Dus ik zeg tegen Bob, in het nederlands: Kijk daar staat die pot Delta. Bob is erg hoor, die antwoordt heel duidelijk: ja zeg, kijk nou, daar staat die pot Delta. En hij verstaat natuurlijk geen nederlands, maar hij verstaat Delta heus wel. ”
“Toen-ie een paar uur later een nieuwe kraan erop ging zetten, was-ie weg.” “Die kraan?” vraag ik, “Nee, die pot Delta. Die kraan … eerlijk is eerlijk, hij is er blijkbaar wel lomp mee omgegaan, want dat ding zat helemaal los, hoe-ie dat in de gauwigheid voor mekaar gekregen heeft, is een raadsel, maar die kraan was niet nieuw meer, zullen we maar zeggen. Dus dan is een nieuwe gewoon beter, hufterproof.”
“Gut, je hebt het wel getroffen met deze huurders” leef ik met haar mee. Ze lacht: “Als dat elke maand zo gaat gaan met die huur, dan weet ik niet of ik het eind van deze termijn haal. Ik zou liever Bob erop afsturen, maar goed, je weet hoe die is.” Bob is haar man, een lieverd en een beste klusser maar onderhandelen enzo moet je hem beter maar niet laten doen.
De derde cultuurschok. Nooit gedacht dat het nog kon gebeuren na zoveel jaar
Lieve lezer, wat had jij gedaan?
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Nederland, naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op Bluesky, Facebook, op Pinterest en Instagram.