De meeste employees op het vliegveld zijn norsig, kortaangebonden en chagrijnig. Helemaal niet representatief voor de goedlachse portugese bevolking.
Vooral de douaniers zijn erg stug. Ze kijken je niet aan, en geven korte bevelen.
Ik was vergeten om mijn laptop uit mijn koffertje te halen
O, pardon. Neem me niet kwalijk, het is nog erg vroeg. Ik was er even niet bij.
Je wordt gelijk behandeld alsof je melaats bent, en een potentiële terrorist. Of ik even hierheen wil komen. Jawel, hoor, tuurlijk, want ik ben een gewone goedbedoelende burger, maar ik wou wel graag effen mijn bodywarmer meenemen, alstublieft. Want daar zit toevallig m’n telefoon en m’n portemonnee in. Wou ik maar liever niet onbewaakt laten liggen. Het bakje met m’n spullen komt net onder de scan doorgehobbeld.
De bewaakster van de poort komt expres ruggelings naar me toe geschuifeld als ik over het plexiglas randje wil reiken naar mijn kostbare bezit. Ze duwt me met haar rug weg, en geeft over haar schouder korzelige bevelen. Komt neer op: of ik graag effen op wil donderen, want zij heeft het hier voor het zeggen.
Goed hoor. Maakt niet uit, je kunt mijn dag niet verknoeien, ondanks het gebrek aan slaap. Ik heb mijn ding, en ik loop naar mijn koffertje, waar de andere douanière al staat te wachten. Of ik het koffertje maar open wil doen en mijn laptop eruit wil halen.
Het maakt me nieuwsgierig naar wat je allemaal zou kunnen doen. Dingen die ik helemaal niet weet. Ik heb alleen weleens iemand met een bomgordel om gezien in een spannende amerikaanse serie – geen idee of dat echt is. Het speelt niet zo in mijn wereld.
Schoenen uit. Nog een keer door het poortje. De koffer nog een keer door de scan, en de laptop ook. Apart. Alles moet even wachten. Ga maar tegen de rolband staan, benen wijd. Het stuk chagrijn fouilleert tamelijk hardhandig. Zie ik er nu echt zo gevaarlijk uit? Heb ik zo’n fanatieke kop?
Wat is het precies dat ze je eruit pikken?
In bovengenoemde serie (dat was “Madam Secretary” trouwens, aanbevelenswaardig!) was het meisje met de bomgordel een lange blondine, en ging naar een internationale conferentie. Voor haar werd een moslima-met-hajib gescreend, en daarna werd de bewaking een beetje lakser. Een blondje doet nooit iemand kwaad – dat lijkt het algemene idee.
Ik ben ook een blondje, en ook lang, waarom moeten ze mij dan hebben vandaag? Dit is me tot nu toe nog nooit gebeurd.
Ze hebben niks gevonden. Ze verliezen direct hun belangstelling. Gaan op zoek naar een volgend slachtoffer. Ik voel me als een kip die onverhoeds door de haan te pakken is genomen, en ik heb eigenlijk nu ook de neiging om een beetje verongelijkt zachtjes voor me uit te gaan zitten tokken in een hoekje.
Hèhè. Alles is weer aan, ingepakt, dichtgeritst, in orde gemaakt. Heb ik alles? Waar is mijn waardigheid? Tja, dat is een beetje geslonken …
Het is rustig beneden, ik loop naar een balie waar ze “First Class Coffee” beloven. Daar heb ik nu wel erge behoefte aan, ja. Doet u mij maar een first class bakkie..
.
.
“Diga, menina”, zegt het dikkige meisje achter de balie vriendelijk. Dit maakt veel goed. “Zeg het maar, meisje” – betekent dat, en ze schenkt me op deze manier echt een bakje troost.