Ze lopen een stukje achter me in de grote zaal. Twee vriendinnen voor een paar dagen. Verbazingwekkend hoe snel dat gaat met kinderen. Ze zien elkaar, vinden elkaar aardig, en hup:

vrienden tijdens de vakantie

Nu is Melody een heel open meisje, dat merkte ik al tijdens de mozaiek workshop die ik met haar en haar broer deed. Kinderen met een open blik. Heel makkelijk om met hen te converseren. Ze weten heel veel, valt me op, maar dat komt misschien ook door hun belangstelling: Melody wil dierenarts worden, en Nick quantum-fysicus.

Melody begint te neuriën onder het mozaïeken – “alle Menschen werden Brüder”, niet een gebruikelijk melodietje voor een meisje van 8. Zou het komen omdat de kerkklok van het dorpje hiernaast dat muziekje gekozen heeft om de uren aan te geven? De meeste hebben het “Avé Maria” standaard op het repertoire, en veranderen dat slechts tegen de Kerst. Dan zetten ze bijvoorbeeld “Jingle Bells” erop, en vergeten dat vervolgens, zodat je tegen eind maart nog steeds met sleetse beelden van sleeën door de sneeuw zit. En geen jingle bells meer horen kunt.

“’t Is je naam natuurlijk”,

zeg ik tegen haar, “Heb je muziekles?” Ja hoe kan het ook anders, viool en ukelele. O, enig, ukelele! “Heb je muziekles op school?” vraag ik. “Nee, onze moeder geeft ons les, we gaan niet naar school. We hebben instrumenten, die kunnen we meenemen op onze wereldreis”, vertelt Nick, “we reizen al een jaar de wereld door.”

“Wat leuk!” antwoord ik, “dan heb je waarschijnlijk al heel veel gezien. En misschien weten jullie daarom wel zo veel.”

Hun mozaïeken zijn een afspiegeling van hun toekomstplannen: zij maakt een portret van onze Donkeydog, en hij maakt de melkweg. Het is heel gezellig. En het wordt nog gezelliger als er een familie op het kampeerterrein aankomt met twee dochters, ook engelsen. De taal weerhoudt hen dus alvast niet om onmiddellijk met z’n drieën de Verkleedkamer in te duiken, waar vervolgens een boel gegiechel uit komt.

Niks voor Nick. Hij mag op z’n Kindle, en gaat lekker lezen, net als Elena, het meer serieuze zusje.

Is dit wel een kindvriendelijke vakantie??

Lisette en Melody lopen gezamenlijk het dorp door om alles te proberen wat er te doen valt. Pingpong, tafelvoetbal, de piano, de bieb, een bordspelletje – het is alsof ze een testteam zijn om ’s te kijken of het hier wel kindvriendelijk is. Blijkbaar komen we er goed uit, want ze zijn en blijven heel opgewekt en vrolijk.

Je kunt het slecht verstaan, als je net voor iemand uitloopt in de grote zaal. Sowieso is het wat lastiger als iemand achter je aan het praten is, maar de acoustiek in de zaal is tamelijk lastig. Er zijn weinig dempende elementen, dus als je zingt, is het een geweldige klankkast, maar voor een normale conversatie moet je wel wat dichter bij elkaar in de buurt zijn, met je oren in de juiste stand.

Ondanks dat vang ik onwillekeurig wat flarden van hun gesprekje op: “ … you can ask the old lady” “What do you mean, who is the old lady?” “Over there, she’s walking over there …”

Oldtimer

Zij stoppen bij de tafelvoetbal, ik loop door naar buiten, en terwijl ik de ezels het oude brood voer, dringt tot me door dat ik daarmee bedoeld word. “The old lady” ben ik – dat kwartje heeft even de tijd nodig om te vallen. Zoals zoveel old ladies zie ik mezelf niet zo.

Maar twee meisjes van 8 zien dat natuurlijk wel zo. Met een grote grijns schud ik het zakje leeg. Broodkruimeltjes voor de vogeltjes.

Een hele goeie bezigheid voor een ouwe vrouw. Nu maar afwachten tot ik kinds word. Ik hoop op net zo’n leuke, open manier als de kinderen die hier nu waren!