Mensen die het weten kunnen, zeggen altijd, dat de eerste indruk heel belangrijk is.
Tja. Zal wel.
Ik wil niet eigenwijs zijn, maar ik heb toch echt de indruk dat het hier een beetje anders gaat.

Ik bedoel, de eerste indruk hoeft niet de beste te zijn

Dit verhaal van vrienden is me altijd bijgebleven. Zij waren onderweg met hun boot, en moesten gaan aanleggen. Ze hadden al een soort van plan, maar in Nederland is het niet zo nodig om alles vantevoren vast te leggen, want er zijn genoeg jachthaventjes, en anders leg je je boot even een nachtje langs de kant. En dan tob je wat met je wassen in een teiltje enzo.

Zij kwamen in het geplande haventje aan, het werd zwaar weer, dus doorvaren was geen optie meer.
Het zag er allemaal wat verwaarloosd uit, stil, en dan met die dreigende wolkenlucht erboven …
De kinderen waren wat aan het jengelen, dat ze hier niet wilden blijven, maar de vader zei ferm: “Laten we nou eerst maar eens afwachten, dan kijken we morgen wel wat we ervan vinden.” En moeder zei: “We maken er iets moois van, kom op, jongens, we gaan pannekoeken bakken.”

Of dit een verhaal met een happy end is, weet ik niet eens

Ik vond die positieve houding heel indrukwekkend. Het is al een oud verhaal, en in die tijd was ik zelf nogal een stresskip. Dat is ook nogal veranderd, met mijn nieuwe thuishaven en woonomgeving. Een mens leert erbij. Gelukkig maar, want als ik hier zo zou rondlopen, als een kip waar de haan achteraan zit, dan zou niemand daar erg rustig van worden.

Niet, dat je hier nou zo’n positieve houding nou per se nodig hebt …. dat dit typerend is voor hoe het hier is … o, o, nu heb ik mezelf in de hoek geverfd, geloof ik … hoe lul ik me hieruit? Eh … tijd voor een paar leuke fotootjes misschien, dan kunnen jullie het zelf zien:

Wat ik nou wou zeggen met dit hele verhaal, is dat ik sterk de indruk heb, dat onze gasten grotendeels bij de positieve groep horen. Mensen die het glas halfvol zien. Misschien is het even wennen, want het is een beetje anders – de Termas-da-Azenha. Misschien ben je even verbaasd over hoe het gaat. Zo heel anders en alternatief is het niet, maar de informele sfeer heeft soms even de tijd nodig om aan te slaan.

Je mag zomaar de keuken binnenlopen om een praatje te maken

Als het nog rustig is, en je kampeert hier, kun je je boodschappen in onze koelkast zetten. Als het onverwacht fris is, en je hebt in je optimisme geen warme dingen ingepakt, kun je een vestje van me lenen. Of sokken.
Je kunt de gitaar gebruiken (en als je kunt spelen: graag!), of gek doen in de Verkleedkamer, onbeschaamd “oe!!” roepen tijdens het tafelvoetbal, en je mag met je benen op een andere stoel zitten op het café terras.
De één doet dat makkelijker dan de ander.

Codewoord: thuis

Wat mij opvalt, dat ik van tijd tot tijd mensen ontvang, die een beetje afwachtende indruk maken. De kat uit de boom willen kijken. Maar als die kat er eenmaal uit is, is het afscheid heel hartelijk. Zo goed als alle afscheiden zijn heel hartelijk, en meestal is het: “Tot ziens! Tot de volgende keer!”

En die volgende keer komt dan inderdaad ook echt

Soms na jaren, zoals met deze gasten. Negen jaar geleden waren ze er voor het eerst: “Wij komen normaal gesproken nooit twee keer naar dezelfde plek, maar dit was een uitzondering.” Daar ben ik natuurlijk heel trots op.

En ik merk aan onze Facebookpagina hoeveel mensen toch een band hebben met de Termas.

Leuk hoor. Dat is de mooiste beloning die een gastvrouw ooit kan krijgen. Toch?