Tot nu toe druppelde het wat … hier ’s een familie, daar ’s een stel, soms ineens het hele dorp vol voor een paar dagen als er een festival in de buurt is, soms een weekend vol stellen-zonder-kinderen met Moederdag en tussendoor steeds oppoppende kampeerders. Vanaf maart gaat het in stijgende lijn zo, tot half juli.

En dan begint het hoogseizoen

Nederland en België heeft vakantie! En aangezien Portugal het veiligste, leukste, prettigste, aardigste land van Europa is, wat steeds meer mensen aan het ontdekken zijn, wordt ons tweede thuisland nu langzamerhand van onder naar boven opgevuld met huurautootjes met  bruinverbrande mensen erin.

Het begint hier al goed

Voor ons is het leukst van het hoogseizoen, dat je allemaal verschillende mensen tegenkomt. Een spaans vrouwenstel, waarvan er één bij de bouw van Gaudi’s Sagrada Familia betrokken was, en de ander glaskunstenares is; een moeder met twee kinderen die een wereldreis maakt en haar kinderen zelf les geeft, en een nederlands stel waarvan de hij voor de KLM de hele wereld rond vliegt en de zij betrokken is bij een bijzondere theaterproductie in “onze” thuisstad Rotterdam.

Mooie verhalen hoor je dan

Natuurlijk wil ik alles horen over die theaterproductie. Mijn roots liggen in Rotterdam, én in het theater, dus tja, wat wil je nog meer?  En het heet ook nog eens een keer: “Toen wij van Rotterdam vertrokken”.  De eerste zin van het onsterfelijk lied “Ketelbinkie”. Geweldig toch, niet dan?

Soms vind ik het jammer dat ik er niet meer woon, want ik zou zó naar deze voorstelling gaan. ‘k Heb even zitten googelen, maar ik miste wel een écht rotterdamse versie van Ketelbinkie op YouTube. Als verrassing heb ik het zelf maar toegevoegd ….

Gespreksstof genoeg, want Portugal staat nummer 1

Ze komen al jaren hier, en toevallig is dat met al deze mensen het geval. Ze kennen Portugal dus ook nog van hoe het 30 jaar geleden was –  dus we kunnen ook nog eens een beetje nostalgisch worden.

Ron vertelt over de eerste snelweg in het zuiden, die in ’93 (!) werd aangelegd van Sevilla naar Albufeira. Sindsdien is er qua infrastructuur wel het één en ander verbeterd, maar ik ken ook nog wel de gaten en de kuilen van jaren geleden, toen ik hier voor het eerst rondreed.

Ze blijven bezig met verbeteren

En dat is heel prettig, want we zijn met z’n allen inmiddels gewend om in de auto te stappen om even iets te gaan doen. Een dagje naar het (rivier)strand, effen naar Coimbra, zullen we even een ommetje, een dagje cultuur snuiven in de nabij gelegen kloosters en kathedralen of sportief doen in het klimpark in de duinen.

Het is 3 uur en iedereen is passagieren

Je merkt er weinig van, zo, van het hoogseizoen hier in Termas-da-Azenha. Er is 1 stel achtergebleven, die ik net even sprak: “Heerlijk, die rust”, zei de zij van het stel, “even bijkomen van alle gestress – lekker zo met dat windje en de vogeltjes … ik val bijna weer in slaap.”

“Lekker toch?”, zeg ik, “tenslotte ben je in Portugal, in het zuiden van Europa hoort een siësta er een beetje bij … truste!”