Ik zit met mijn zus in haar auto. Ze rijdt flink door in het drukke verkeer, en zulk verkeer ben ik helemaal niet meer gewend. Bij ons in de buitengebieden komt er weleens een auto voorbij, maar het is al jaren geleden dat ik nog ’s in de file gestaan heb. Misschien wel 20 jaar geleden.

In Nederland is het wat drukker op de weg, maar we zitten dan ook in het drukste gedeelte van het land. Ik moet er altijd even aan wennen, dat ze pal bovenop haar voorligger rijdt – je zou het ook bumperkleven kunnen noemen, maar hier doet iedereen dat.

Je moet wel doorrijden, anders neem je teveel plek in

Na een uurtje ben ik eraan gewend, want mijn zus is niet alleen een doorrijder, ze is ook een hele goeie chauffeur, dus ik voel me helemaal veilig, ook al zit ik op de “dodemansstoel”. Ik geloof dat ze haar hele rijcarrière nog nooit een ongeluk gehad heeft.

(en nu hou ik erover op, want anders ga ik de goden verzoeken, en dat willen we niet!)

Het gaat voor het grootste deel op de automatische piloot, dus ondertussen zitten wij flink te beppen en te tozen. Het kan overal heen gaan, maakt niet uit, we pakken makkelijk de draad weer op van een vorig onderwerp – we zijn aan mekaar gewaagd.

Een vriendin van haar heeft een tweepersoonsbed over, zo goed als nieuw, en of ik dat wil hebben

Ja, natuurlijk. Daar ben ik graag als de kippen bij. Er is altijd wel weer een bed aan vervanging toe, dat heb je als je er zo’n 24 in je dorpje hebt staan. We moeten even bepalen wanneer het juiste tijdstip is om het op te halen, want haar vriendin gaat op vakantie, en ze moet ook nog haar kippen naar de kippenopvang brengen.

Pardon? Heb ik dit goed verstaan?

Ik denk: een grapje, want ik ben inmiddels wel wat verportugeest, en sowieso heb ik van een kippenopvang nog nooit gehoord. Maar nee, serieus, ze heeft 3 kippen en een haan, en ze gaan met hun camper voor onbepaalde tijd een beetje door Zuid-Europa zwerven. Normaal zorgen de buren voor hun kippen, maar voor onbepaalde tijd kun je die mensen niet aandoen.

Kippenopvang dus. Ik heb even de tijd nodig om heel hard te lachen

“Ach gosh, ik weet nog dat ik met de eerste toom kippen een zieke had, en dat ik de dierenarts belde. Ik dacht dat het onbegrip kwam omdat ik nog niet zo goed portugees sprak, maar dat was het niet, het was omdat die man stomverbaasd was dat ik met een zieke kip langs wou komen”, schater ik, “en inmiddels snap ik hoe idioot dat was, toen, daar.”

“Ja, logisch”, beaamt mijn zus, die ondertussen ook flink wat wijzer geworden is over de portugese boerenmethoden, en bovendien zelf buiten woont, “een zieke kip, die draai je gewoon de nek om.”

Einde oefening. En eventueel gaat ze de pan in

“Kippenopvang”, ik vind het een prachtidee, “is er ook een Blijf-van-mijn-lijf-huis voor verkrachte kippen? Want de kippen die ik heb gehad, en dat zijn er al met al toch best veel geweest, vonden er allemaal niks aan als de haan het op z’n heupen kreeg. Ze gingen er stuk voor stuk even hard vandoor. En da’s dan weer uitlokking natuurlijk ….”

“Ja, er is weinig uitdagenders dan een weghollende kip”, lacht mijn zus mee, “waarom begin je zelf niet een kippenopvang in de Termas? Plek zat!”

Haha. Ik vraag me af, of hier een gaatje in de markt zit. Vermoedelijk niet … maar het idee is goed!