Inmiddels is iedereen alweer terug naar het dagelijkse leven, met een vage herinnering aan de vakantie. Het leven slokt je op, en sleurt je verder. Dat gebeurt hier ook wel, maar is er hier letterlijk en figuurlijk ruimte om even terug te kijken, om even lekker nostalgisch te doen.
Het drupt nog een beetje na met gasten
Twee franse broers met een héél klein hondje, een grote duitse familie met mooie toekomstplannen, die hier minstens een jaar gaan blijven, een paar portugese stellen en een jong duits stel met een schattige baby van bijna een jaar.
Al met al toch nog een vol dorp
Met de franse broers is het moeilijk communiceren. Ze spreken alleen frans, en dat ben ik zo goed als kwijtgeraakt met het leren van portugees. Het lijkt te veel op elkaar, ik moet veel te lang nadenken. Maar ik versta het nog altijd, dus als de andere partij dan op z’n minst engels verstaat, gaat het best.
’t Is een beetje ’n babylonische spraakverwarring met die twee, maar we komen er wel uit. Met de duitsers is het makkelijker, want ik spreek nog steeds redelijk duits, én zij spreken goed engels. Beide duitse families hebben plannen om hier naar toe te verhuizen, dus één van mijn eerste vragen is: “Spreek je de taal al?” De andere vraag is: “Ben je hier als ’s in de winter geweest?”
Met al die zomerse nostalgie in mijn ziel associeer ik me direct weer terug naar vóór deze ingrijpende emigratie, geholpen door een berichtje via Messenger
Ik herken haar naam onmiddellijk, ook al is het bijna 20 jaar geleden dat we mekaar voor het laatst zagen. Dat is niet altijd het geval – ik heb nogal wat namen te onthouden, maar deze is er één die verbonden is met een belangrijk moment in mijn leven. En we hebben meer dan een jaar met mekaar van doen gehad, één keer per week.
We hebben er jaren over gedaan voordat het zover was, en in die jaren van voorbereiding werd er broertje Broes nog geboren, en hebben we – behalve heel veel dozen ingepakt – ook de taal geleerd.
In eerste instantie van Jeanine, die op dat moment in verwachting was van de jongen die hier en nu 20 is alsof er niks gebeurd is en als een grote vent aan tafel zit! Voor mij is het: het éne moment een bobbel in de buik van je moeder, en het volgende moment een knappe jongeman van 20.
Porthola! De tijd vliegt zeker!
Soms was het moeilijk voor Jeanine, de persoonlijke redenen niet altijd helemaal duidelijk, maar iederéén heeft wat minder energie voor aardse zaken als ze zwanger is, dus een enkele keer kwam Miguel les geven op de vrijdagavond.
Jeanine en Miguel – een grensoverschrijdend huwelijk. Hij portugees, zij nederlands: Porthola!
Van hen leerden we de term “Porthollands” – en dat spreken we eigenlijk nu nog steeds. Nederlands doorspekt met portugese, en in ons geval ook engelse woorden en uitdrukkingen. De jongens spreken veel beter portugees dan ik inmiddels, ook al zijn ze met een enorme achterstand begonnen indertijd.
En ook al heb ik een wat beperkter vocabulaire, ik ben Jeanine en Miguel nog steeds erkentelijk voor hun inspanningen om nons de eerste beginselen van de mooie portugese taal bij te brengen.