“Joh, ze is gewoon recalcitrant ervan”, grapt Nico tegen Astrid, als ik nog een keertje zachtjes tegen een boomstam aantrap, die daardoor een mooie vuurregen geeft.

“Ja!” beaam ik uit de grond van mijn hart, “Ik wil morgen nou gewoon eens een dakloze dag! ‘k Heb ’t wel gehad met dakpannen optillen en over stoffige vlieringen kruipen!”

We hebben een boel hele lieve berichtjes gehad, na het stormachtige afgelopen weekend. Dankjenogwel allemaal!

We zitten met z’n allen rond het kampvuur. Het is eigenlijk nog tamelijk warm, maar het is zo gezellig, zo’n vuurtje. ’t Is maar klein, en we hebben een heleboel hout op te stoken, dus de komende winters gaan wij het niet koud hebben, met al die omgevallen bomen!

De franse gasten, Lucille en Tomás, horen inmiddels helemaal bij de vrijwilligersploeg

Ze hebben zondag-na-de-storm spontaan hun hulp aangeboden, en zijn geweldig aan het vegen, zagen, schilderen en koken geslagen.

Vooral het laatste valt goed in de smaak, want een lekkere maaltijd na een dag hard werken wil er wel in! Lucille is chef gastronomique geweest. Je hebt in Frankrijk twee categorieën: gastronomique en traditionelle. Het laatste is de gewone pot voor de gemiddelde Fransman, het eerste is het lekkerbekken-werk.

En lekkerbekken zijn we!

Er zijn nog veel meer andere dingen gebeurd, deze week. Bart en Broes hebben de omgevallen eucalyptussen takvrij gezaagd, en palen geplant. Tomás deed op de grond leuk mee tussen het kasten verven in de nieuwe waskamer door.

Nico maakte een muurtje van riet bij Casa Palmeira, en Astrid, Gerda, Isabelle en ik probeerden de Vlindermuur af te krijgen.

Tijdens het heen-en-weer lopen om de gemozaiekte vlinders op de muur te plakken, veegde ik ondertussen steeds een stukje verder

Tijdens alle opruim- en aanveegwerkzaamheden kun je je gedachten zo lekker de vrije loop laten. Ik was de trap aan het vegen, en dacht opeens terug aan een stel vrijwilligers, die hier jaren geleden maanden geweest zijn. Italiaanse Clara en Engelse Paul, waarvan de eerste prachtige verhalen kon vertellen over haar leven, en de tweede hele mooie bomen mozaiekte op de “Kleine Chinese Muur”.

Zij hadden in Margate gewoond, ooit de thuisstad van één van mijn favoriete schilders: William Turner. Het waait daar altijd. Het lijkt me heel onrustig om daar te wonen. Clara is maar een klein wijffie, dus ze moest uitkijken dat ze niet door de wind werd meegenomen. Ze vertelde het verhaal van hoe ze daar een oplossing voor vond, in haar typische engels-met-een-italiaans-accent.

Ze deed grote stenen in de zakken van haar jas. Dan bleef ze op de grond

Ik vond dat een slimme oplossing, en een geweldig verhaal. Maar nu kijk ik weer een beetje anders tegen het fenomeen “wind” aan.

Ja, ik ben zeker recalcitrant! Waar is dat nodig voor – wind? Waarom kan het weer op deze planeet niet wat beter geregeld zijn? Wat is er nou leuk aan, orkanen, temperaturen van 40º onder nul of 50º erboven, lawines, overstromingen, omvallende bomen – waarom moet dat? Snotverdekke, had dat niet anders georganiseerd kunnen worden?!

Geef mij dan maar een gemozaiekte boom. Die valt tenminste niet om!