Het was zo’n dag vandaag.

Gisteravond was al duidelijk dat de keukenkraan gezondheidsproblemen had. De knop van het warme water draaide losjes en maakte een raar geluid. Het is één van de 9 keukenkranen hier in het dorp, en de meest gebruikte.

Dag in, dag uit, draaien maar – en daar komt weer een straal heerlijk helder mineraalwater

Warm of koud. Nou ja, koud water hebben we eigenlijk niet, want dit thermale water komt met 30º uit de bron. De aarde warmt het op in het onderaards meer in de heuvel, waarna het overloopt en door het badhuis stroomt. Het koelt natuurlijk wel een beetje af onderweg, maar in de zomer moet je een fles in de koelkast zetten, als je echt koud water wilt.

Over plichtsgetrouw gesproken. Of betrouwbaar! Alles met “trouw” is wel zo’n beetje van toepassing op die kraan. Een gouwe kraan, zogezegd.

Hij zat er al jaren. Eén van de eerste kranen plus waterleiding die ik zelf in elkaar gesoldeerd heb

Dat was indertijd een uitdaging voor me. Inmiddels denk ik: “’k Heb het een keer gedaan, afgevinkt, ik bel het mannetje.”

Dat is zeker 12 jaar geleden. Dat is in keukenkranenjaren ongeveer 144 jaar oud!

Enfin, het was duidelijk dat ik het niet meer zou redden met een nieuwe knop, of met een nieuw binnenwerk. En omdat je zó vaak water nodig hebt op een dag, dacht ik dat het het beste zou zijn, als ik daar maar mee zou beginnen.

Dan heb je het maar gehad, en heb je de rest van de dag om wanhopig te bedenken waarom het niet werkt, en wat je nu weer zou moeten doen. Ik was dus he-le-maal voorbereid op toestanden, ellende, tegenslag en wat dies meer zij.

Ik stap op het trapje, zet het water af, pak de waterpomptang, en draai met enige moeite de moeren los. Het lijkt wel alsof alles aan elkaar gegroeid is, alsof ze elkaar niet willen loslaten. Ik inspecteer de kraan vluchtig maar nee, hier is niks meer aan te redden. Kom maar op met die nieuwe!

Ik had in de werkplaats een splinternieuwe keukenkraan gevonden, in een doosje met erop geschreven: “Pas op! De rubbertjes ontbreken!”

Dat heb ik er zelf opgeschreven, want ons kent ons. Het is zomaar mogelijk dat je die kraan monteert, en dan lekt-ie. Ben je een dag bezig om te ontdekken wat er nou weer aan de hand is. Hier schrijft ervaring. Dat hebben we ook al afgevinkt.

Ik zoek dus rubbertjes, en vind ze ook nog, duw ze erin, draai de kraan erop, loop naar het trapje, en zet héél voorzichtig het water weer aan. Alles in de verwachting dat als ik zo meteen in de keuken terug kom, ik geconfronteerd word met een fontein die alle kanten opspuit.

Maar snotdorie! Niks van dat! Het water zit in de waterleiding, en als ik aan de kraan draai, doet-ie het gewoon. En als ik ‘m dicht draai, blijft het water gewoon binnen!

Is dat dan wat?

Het was zo’n dag vandaag. De rest ging ook allemaal zo lekker vlekkeloos. O, waarom duurt zo’n dag niet je hele leven lang?

(foto van de gouden kraan: credits: objects@arkela)