[et_pb_section admin_label=”section”]
[et_pb_row admin_label=”row”]
[et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text admin_label=”Text”]
“Hee, daar wazze jullie weer!” begroet ik de stagiaires
terwijl ik m’n bureaustoel in haar richting draai, “gelukkig, even een afwisseling van al dat gezit achter de computer!”
De meisjes zijn minder onder de indruk dan ik wellicht van de verandering in het dagelijks leven; ze zijn jong en dus gewend aan veel achter computers zitten, ze zijn sowieso al uit hun normale doen, want helemaal naar Portugal gereden voor deze stage, en ze sporten. Ik geloof zelfs elke dag.
Ze waren er nét op tijd, voor alles dicht klapte, alles in lockdown
De universiteit stuurde na een week een wat gespannen brief, dat iedereen als de donder naar huis moest komen. Natuurlijk in nette-universiteiten-taal, maar toch. De universiteit stimuleert nomaliter buitenlandse stages, dus er zaten een boel studenten overal. En die moesten als de bliksem allemaal naar huis.
De meisjes waren overdonderd en in tranen, maar zijn gelukkig gezegend met een begripvolle stagebegeleider, die in een skype-gesprek precies de goede dingen ging zeggen. Dingen als: “Jullie zitten daar veel veiliger dan waar dan ook, want je komt met niemand in aanraking, je kunt nog wel naar buiten om te wandelen en te sporten, en om je opdrachten voor je stage te doen … Ik regel het wel.“
Die opdrachten zijn veelal aktiviteiten op het net, of in de vrije natuur, dus daar loop je geen risico
– als je tenminste niet per ongeluk een vleermuis doorslikt. Die vliegen hier rond, maar zó klein dat je het bijna niet gelooft. Ik heb weleens vlak naast een slapend vleermuisje het plafond geverfd; heel zachtjes dat-ie niet wakker werd, en toen zag ik in levende lijve hoe klein ze zijn. Een muisje met vleugeltjes.
Zo schattig. Hij werd wél eventjes wakker, en ging zich wassen. Hij had geen idee dat ik ernaast bijna van mijn ladder afviel van vertedering.
Enfin, dat was even een zijstraat. Wat dat Corona-virus-gedoe allemaal met je doet …
De meisjes mochten blijven.
Vooral omdat ze met de auto gekomen waren, en het risicovoller was om iets op te lopen onderweg dan hier blijven. Frankrijk was toen ook al dicht, dus het had niet eens gekund. Fijn! Nu gaan ze elke dag onze heuvel op om te kijken wat er nu weer op de wildcamera’s te vinden is.
Ze hebben al een vos geschoten, en een civetkat, en onze eigen kat, en een merkwaardig beest dat nog niet ontdekt is. Misschien. Misschien leeft er hier wel een heel bijzondere kruising tussen een wezel, een hermelijn en een stokstaartje. Het zit precies zo op zijn staartje, maar het staat te hoog op z’n poten.
Ik herkende dit beest wel
“Ik heb er wel eens 3 zo gezien, vroeger, toen ik bij de Termas van Amieira ging mediteren als ik de jongens naar school gebracht had”, vertel ik, “dan zit je natuurlijk stil, en ze hadden me niet in de gaten. Prachtige beestjes zijn het, maar ik heb ook geen idee wat het dan is.”
De volgende dag kwam ze weer langs. Weer met vragen.
“We kunnen het nergens vinden op het net”, zeggen ze verontschuldigend, maar ik vind zo’n onderbreking juist wel gezellig
“Onze mentor kwam met vragen – of er hier ook wilde zwijnen zitten.”
“Ja, men zegt van wel” antwoord ik, “maar ik heb er nog nooit een gezien, toen ik hier nog volop in de buurt rondwandelde. Maar hier op deze heuvel niet hoor, het is hier te bewoond. Dan moet je echt boven het volgende dorpje de heuvels in, misschien zie je wel iets.”
“En hoe groot zijn die dan? Zijn ze groter of kleiner dan in Nederland?” – als ik grote ogen opzet en aarzelend zeg: “Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe groot ze dan in Nederland zouden zijn … “ zegt Romy er direct achteraan: “Tja, eh … dat wil híj weten, wij niet … en als ze hier niet te zien zijn, weten we dat ook niet, hè?”
Dat vind ik nu eens puntig opgemerkt
Dit lijkt me wetenschappelijk verantwoord. Als je het niet ziet, is het niet groter of kleiner. Puntje afgewerkt. Nu nog het mysterie van die wezelachtige hermelijnstokstaart. Iemand enig idee?
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen. We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 6 vakantiehuizen, 4 gastenkamers, een kampeerterrein en een een heleboel leuke dingen om te doen. Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
We hebben leuke aanbiedingen op onze site.
Je kunt je abonneren op het blog:
[mailerlite_form form_id=2]
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest, en op maandagochtend op LinkedIn.[/et_pb_text][/et_pb_column]
[/et_pb_row]
[/et_pb_section]