Het regent. Nota bene. Het is augustus. Voor mij een primeur. In al die tijd dat ik hier rondwandel, ken ik augustus alleen als zonnig en warm en droog.

Maar er komt nog meer uit de lucht gevallen dan regen: zwerfkatjes

Het lijkt ook wel of het kleine katten regent. Onze engelse buren weten er alles van: ze hebben, kersvers aangekomen, al direct kennis genomen van het verschijnsel zwerfkat. Er kwam er eentje aan op hun veranda, ’s avonds. Ze werd liefdevol ontvangen. Stephanie heeft niet voor niks een kattentattoo.

De volgende dag beviel ze van 3 gezonde kittens

Het is gelukt om een lieve familie te vinden voor moeder en kinderen, maar vraag niet hoeveel uren internet-netwerken daarin is gaan zitten! Kort daarna kwam er alweer 1 aan, een alleenstaand jong meisje. Ze werd door de duitse familie opgenomen, die poeder-katten-moedermelk voor haar kocht en haar 3 maanden vertroetelde. Jammer genoeg konden ze haar niet meenemen toen ze terug naar Duitsland gingen.

Ik zou verder dan maar voor de kat – Lucky gedoopt – zorgen, maar onze engelse buren waren voor haar gevallen en namen haar tegen beter weten in op. Tegen beter weten in, want ze hebben al een kat: Fizzy – waar hun bedrijf naar genoemd is: fizzcatcreations.  Fizzy vond het maar niks.

Er zwerft nu al meer dan een jaar een heel mooi zwart mini-katje rond, maar die is heel schuw, en dat verbetert niet

En nu de laatste aanwinst. Kort geleden. Een grijs meisje. Ze vochten met mekaar, de zwarte en de grijze, precies onder mijn slaapkamerraam, juist als ik in slaap ging vallen. Irritant. Er moest iets gebeuren. De zwarte is niet te lokken, trapt nergens in, dus het moest de grijze wezen. Die was wel benaderbaar.

Zeker door 2 jonge spaanse mensenmeisjes, die al snel met haar aan het spelen waren. Ze noemden haar Suzy, en die drie waren direct verzot op mekaar. Katten adopteren mensen, zeggen ze, en dat is zeker waar in dit geval.

Ik zag moeder Laura richting zwembad lopen, met haar oudste dochter een paar meter achter haar aan. De jongste kwam daar weer een paar meter achteraan, en ik bekeek het met een vertederd genoegen van achter het keukenraam, en dacht: “En nu ben ik benieuwd …”

En ja hoor. Daar kwam Suzy. Ook weer een paar meter achter het jongste meisje aan.
De familie is geadopteerd. Of ze het nu willen of niet.

Gelukkig willen ze!