Allemaal in dezelfde rij, naar dezelfde stad, dezelfde dingen zien, en het vervolgens allemaal op Facebook of Insta zetten. Lissabon stikt van de toeristen. Je struikelt erover bij de Torre de Belém, bij de fameuze lift naar de bovenstad, bij alle betegelde kerken, aanbevolen fado-avonden, hippe restaurants, “verborgen” cafeetjes.

Toeristen zijn redelijk voorspelbaar maar willen liefst een authentieke ervaring

(Heel begrijpelijk) Voor Aveiro, Coimbra en Porto geldt hetzelfde, hoewel Porto-centrum dan nog het cultureel erfgoed der mensheid herbergt, en Coimbra een boel leuke steegjes, stekjes en tasca’s heeft, dankzij de studenten. En dankzij de fado, want de drie belangrijkste richtingen in de fado komen uit Lissabon, Porto en uit provinciestad Coimbra.

Maar de authentieke fado is al lang geleden, in de tijd dat deze jongens jong waren.

Zó oorspronkelijk maken we het niet meer mee. Zolang we nog geen TeleTijdMachine hebben, zullen we het met het Nu moeten doen. En in dit Nu zwerven er een boel anderstaligen rond in de grote steden van de wereld. Wat vinden toeristen over het algemeen het leukst?

Antwoord: een Echte Ervaring. Als je op een markt of een dorpsfeest terecht komt die alleen maar autochtonen herbergt, als je door toeval of geluk in contact komt met de lokale bevolking. Als je het grote geluk hebt om bij iemand thuis uitgenodigd worden.

Dat, of allemaal bij elkaar op een plek die gunstige voorwaarden heeft voor toeristen

De Algarve bijvoorbeeld. De stranden, de prachtige door de zee bewerkte rotsen en het mooie weer heeft ervoor gezorgd dat een stuk van die provincie volgebouwd is met appartementencomplexen en asfaltwegen, en er zelfs patatzaken te vinden zijn waar je een frikandel met sauerkraut of fish & chips kunt krijgen.

Daar zijn ook een boel golfresorts. Het midden van de Algarfse kust is voor het gewone volk en luidruchtige pretmakers; aan de atlantische kant komen de wat avontuurlijker dromers, en aan de spaanse kant vind je voornamelijk dure dorpjes met golfbanen en droompaleisjes-met-een-zwembad.

Toerisme doet meestal niet zoveel goeds voor de authenticiteit

Als je in één van de grote steden rondloopt, valt direct het verschil in benadering op. Nu zijn grotestadsmensen overal ter wereld anders dan buitenlui – logisch, want het leven is een stuk anoniemer dan in een dorp. Je kunt moeilijk iedereen die je in een stad tegenkomt goeiemorgen gaan wensen, terwijl je dat in een dorp zeker wel doet, want anders word je een lomperik gevonden.

Portugezen zijn over ’t algemeen nog steeds goed opgevoed, heel beleefd, en eerlijk en echt vriendelijk. Ook de jongere generaties. Ik verbaas me soms nog steeds over de liefheid van mensen. Geduldig en vriendelijk – de twee basiswoorden die het portugese volk goed weergeven.

Maar massatoerisme is zelfs voor de vriendelijke portugezen hier en daar teveel.

Er is een groep burgers die om maatregelen roept. Portugal is vol, zeggen ze (en corrupt, maar dat is voor een andere keer). Die maatregelen zijn ook al wel deels genomen: in Lissabon mag je niet meer zomaar een huis kopen als je geen resident bent, en je kunt je ook niet meer via een Golden Visa in het land inkopen. De AirBnB verhuur is aan banden gelegd. Als bewoners al gek worden van die rolkoffertjes op de stoepen van Amsterdam, dan kun je wel nagaan hoe moordlustig men kan worden van dat geluid op die hobbelige keitjes van de prachtige mozaiekstoepen van Lissabon!

Vooral als je weet dat dat geluid de consequentie heeft dat je zelf niet meer zo leuk of betaalbaar kunt wonen

Ik liep pas een rondje in Alqueidão, een dorpje vlak bij ons. Woonruimte zat, en er is van alles te zien. Een enorme kerk met kathedraal-pretenties, een lief middeleeuws kerkje, het Casa do Povo – met een beetje mazzel zit er een bankje vol oude mannetjes onder het afdakje – en een buste van een plaatselijke weldoener. Muurschilderingen van oogsttaferelen met de originele rolverdeling tussen man en vrouw en kind en ezel.

Een schattig pas-geverfd muziektentje, een marktterreintje waar inmiddels een paar fitnesstoestellen geplaatst zijn, en waar ’s zomers de dorpsfeesten gehouden worden. Een afdakje ernaast wat lijkt op een drenkplaats voor de paarden of ezels, drie (!) winkeltjes, de één nog autenthieker dan de ander, een cafeetje wat nog helemaal in de oude stijl is, en een paar oude landhuizen. Er is zelfs een museumpje naast het postagentschap en het bejaardenhuisje, met een speelplaats en voetbalveld ervoor.

Kom je op de juiste dag langs, is het hele centrum (wat ik hierboven beschrijf) versierd omdat er een heilige jarig is. Mag je zó meefeesten.

Geen hond komt er naar kijken. Maar authentieker dan dit krijg je het nergens.

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.