Vriendin Anja logeert een paar dagen hier. We gaan ’s even op avontuur, op zoek naar een meertje dat aanbevolen werd in de krant, de Diário de Coimbra. Op de foto zag het er sprookjesachtig uit, maar onderweg zien we ineens iets anders prachtigs.

Een verlaten en verwaarloosd huis zoals er zoveel zijn in Portugal

Anja is ook porthollandse, ook al is ze noodgedwongen naar Nederland teruggekeerd met de C-risis. Ze komt elk jaar weer terug, para matar saudades – om heimwee te doden, zoals de portugezen zeggen. Zij kan net zoals ik, het erg waarderen hoe het er hier in Portugal aan toegaat. Stukken minder aangeharkt dan in Nederland.

Ze heeft een schoonnichtje, een portugese twintiger, die pas naar Nederland ging, samen met haar porthollandse partner – Anja’s neef dus, en daar haar ogen uitkeek. “Er zijn nergens ruïnes” zei ze stomverbaasd, “nergens verlaten huizen, nergens verwaarloosde huizen, alles is keurig, netjes, opgeruimd, zelfs achter het huis, en pas geverfd. Ongelooflijk!”

Je komt hier heel regelmatig een huis tegen dat allang leeg staat. Soms is het hopeloos verloren, want dan zijn er zoveel erfgenamen dat het niet leuk meer is. Die moeten allemaal tekenen voor de verkoop, en als er ééntje niet wil of niet gevonden kan worden, gaat het hele feestje niet door. Sommige huisjes storten langzamerhand in elkaar, maar dat zijn meestal de hele kleintjes, die niemand meer de moeite waard vindt.

Dan hebben we het over echt heel klein hè! Een huisje van zes bij zes waar je in leeft, slaapt, kookt, eet, je wast en ontlast. Als je je daar niks bij voor kunt stellen: neem maar ’s zes hele grote stappen. Dan zou je bij de andere muur zijn. Deurtje en raampje erin, ook allemaal erg klein en laag, want honderd jaar geleden waren de mensen niet groot. En de meesten ook niet rijk.

De wat grotere kleine huizen staan ook wel vaak lang leeg, maar die worden nu wel vaker verkocht, en dan opgeknapt. Zeker nu er veel brazilianen naar Portugal komen, Die kopen zo’n huisje, gooien binnen een paar muren plat – of soms het hele huisje – en maken er hun eigen kleine paradijsje van.

Bij de zoektocht naar het meertje stuitten wij dus op een schitterende vondst. Een heel groot roze huis met een tweevleugelige entreetrap, een groot terras voor de voordeur, boogramen, een aanbouw, uitbouw, zelfs een torentje. En een pracht van een ijzeren wenteltrap. Alles stond open, maar we durfden er niet in, want de vloeren zijn compleet verrot. Wie weet wat er gebeurt als je daar binnenstapt …

“O, wat zonde” loop ik kreunend rond, “wat eeuwige zonde om zoiets te laten verrotten …” Anja stoot me aan en wijst naar boven: “Nou, misschien laten ze het wel niet verrotten … kijk dan, alle plafonds zijn nieuw ….” We kijken nog ’s beter naar boven, en alsjemenouzeg, het hele dak is vernieuwd! “O, wat fijn, wat goed!” roep ik opgelucht, “als het dak in orde is, is het nog te redden!”

We lopen voorzichtig om het hele huis heen. Het is op een terp gebouwd, dus alles is bestraat, en een zwart gat in de grond wordt aangegeven door een lange stok. Gelukkig, want door alle onkruid zouden we dat mooi niet gezien hebben. En wie weet wat er dan gebeurt als je daar naar beneden stort …. Ik loop maar te fotograferen, een nog gave gordijnfranje, de lambrizering, de tegeltjes rondom de deurposten. Dan, klapper op de vuurpijl, stuiten we op de keuken.

Schitterende tegeltjes, waarschijnlijk toch zeker honderd jaar oud. Wel een paar grote stukken die ontbreken, maar weinig beschadigd. Goeie kwaliteit keramiek, om die honderd jaar en waarschijnlijk een paar decennia verwaarlozing te overleven. Als je de restauratie goed doet, is dit zeker de moeite waard om de ontbrekende stukken te laten bijmaken in een speciaal atelier.

Voor het verlaten huis staat een senhora met een senhor in een auto te praten

Ze werpt een paar keer een blik op ons, als we een klein stukje verder nog weer meer verlaten panden zien. Niet zo mooi, maar wel een heel groot complex. “Kan ik u helpen?” vraagt de senhora, terwijl de man in de auto wegrijdt. “Heeft u hulp nodig?” “Nou, soort van wel” antwoord ik, “wij vonden ineens dit pareltje, wat een pracht van een huis! Is het verkocht?”

“Jazeker” antwoordt ze opgewekt, “ik heb het zelf verkocht, ik ben makelaar. Ik woon hier vlak achter. Het wordt een alojamento rural” – dat is de portugese variant van een B&B. “Hè wat fijn” zeg ik, “het zou doodzonde zijn om dit helemaal te laten vergaan. En het is heel geschikt voor een alojamento rural.” Anja valt in: “Maar nu iets anders … wij waren eigenlijk op zoek naar een meertje …”

“Dat in de Diário de Coimbra heeft gestaan?” roept de senhora. We wijzen spontaan naar mekaar: “Precies! Die! Maar ’t is niet te vinden.”

En dan krijgen we een staaltje van die weergaloze portugese vriendelijke behulpzaamheid – senhora stapt in de auto om ons even op de goede weg te helpen, en even later staan we bij een schat van een meertje. Een goed bewaard geheim ook nog – niemand kan het zonder hulp vinden.

Een dag vol verrassingen. Dankjewel senhora Sónia!

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.