De laatste keer dat ik er was, stond de benedenverdieping nog vol met ouwe roestige vrieskisten, en was de trap naar de toren afgesloten omdat het te gevaarlijk was. Een ooievaar had een nest in de boom die op de toren groeide gemaakt.
Het klooster van Seiça staat al heel lang leeg
Het staat op een pracht plek in de bossen. Vroeger waren dat echte bossen, toen de monniken er nog woonden. Dat is al érg lang geleden, in 1164, toen het terrein door Dom Afonso Henriques werd geschonken aan de Orde der Benedictijnen.
Het regent. Het regent al dagen, en je kunt maar zoveel lezen, mozaieken of videootjes kijken. Helmy en GertJan blijven nog een paar dagen, dus. “Laten we morgenmiddag ’s kijken of we het kunnen vinden” lacht Helmy, “misschien lukt het met mijn gps – hoewel die zegt dat het 93 kilometer rijden is ….” “ …. en het hier 10 minuten vandaan is … ” vul ik aan, “we gaan met de snelheid van het geluid dan. Of je gps vergist zich, dat zou ook nog kunnen.”
Het komt, omdat het klooster officieel Mosteiro de Santa Maria de Seiça heet. Hèhè. Weten wij veel. Hier in de buurt noem je het gewoon Seiça, en dan weet iedereen wat je bedoelt. We zijn er in een kwartiertje. Het is droog. We lopen eerst naar de kapel, maar jammer genoeg kun je er niet in.
Ik word helemaal wild van de deuren (zo mooi!). GertJan lukt het om door het verroeste ijzeren raamhekje een paar foto’s te maken, zodat we toch nog iets mee krijgen van wat er binnen te bewonderen is. Later leren we van de gids in het klooster dat de kapel niet bij het klooster hoort, van veel later is (1602), en dat je aan de pastoor moet vragen of je de sleutel mag.
Wonderlijk.
We lopen door het klooster waar een paar exposities te vinden zijn. Van de stenen bewaard gebleven details – zoals je boven hebt gezien is het klooster heel ernstig verwaarloosd geweest – en van een paar fotografen die zich hebben gespecialiseerd in het fotograferen van oude religieuze gebouwen, oude industriële gebouwen en oude villa’s. Allemaal met dramatische wolkenluchten, zeer kundig gephotoshopt.
De extreme verwaarlozing komt, vertelt de gids, omdat een paar honderd jaar geleden de portugese staat alle kloosters onteigend en alle monniken eruit gedonderd heeft, ten behoeve van eigen gebruik. Daar hebben we nu de prachtige pousada’s aan te danken, maar niet alle gebouwen zijn zo gelukkig geweest om in een gastvrij onderkomen (= vijfsterrenhotel) omgetoverd te worden.
Seiça heeft lang moeten wachten op een beetje aandacht
Nu is het dan eindelijk soort van gerestaureerd. Soort van, want een volkomen restauratie had een ziljoen euro gekost. Daar was het te ver voor heen. Zoals het nu gedaan is, de essentie van het gebouw hersteld, is mooi genoeg.
Mooi genoeg voor een interessante middag!
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.