“¡Mira, Ellen! ¡Nos está yendo tan bien!”, Raquel roept lachend naar me terwijl ik hen aan het filmen ben vanaf mijn naaiatelier op de eerste verdieping. Mijn rug wil soms niet meer zo heel erg mee doen, en bovendien: er is geen plaats. De stenen zijn wel zwaar, maar niet zo groot. Met z’n drieën moet het lukken. Ze zijn lekker bezig zo.

Zoon Broes is een geweldenaar, vrijwilliger Desi doet er niet voor onder

Broes is gewend aan het doen van allerlei merkwaardige dingen, zoals het verplaatsen van dit prachtige stuk steen dat altijd als bankje diende onder de perzikboom. Sinds die deze wereld verruild heeft voor een betere – in de perzikbomenhemel? – is het bankje een beetje misplaatst.

Letterlijk misplaatst.

Met het creeëren van een Vlindertuin is er behoefte aan een plaats waar je een ondiep bakje met water kunt zetten. Waar vlinders even lekker kunnen zitten in de zon, waar ze kunnen opladen. Vlinders hebben zonnewarmte nodig, net als de overvloedig aanwezige hagedisjes – met regen en kou doen ze niets.

Vlinders willen graag lekkere bloemen waar ze de nectar uit kunnen zuigen. Een warme steen om in de zon te kunnen zitten. Een stiekem hoekje waar ze zich kunnen verstoppen voor rovers en slecht weer. Je doet ze een enorm plezier met afgesneden plekje van een nectarine-met-een-plekje. Beetje water, dat ze kunnen drinken maar niet verdrinken, en dan benn je al een heel end met je Vlindertuin.

Het plan was dus al snel geboren: dat stenen bankje gaat naar het midden van de tuin.

Nu hebben we toevallig geen handige sterke optil-machine

En we kunnen er ook niet één huren. Ze komen er niet in, in deze geheel ommuurde tuin. Da’s wel jammer, maar aan de andere kant is het een uitdaging voor je inventiviteit. Ik heb hen met z’n drieën net al het bouwen van de pyramiden horen noemen – en ik vond het geen slechte associatie.

Die stenen zijn verrekte zwaar!

Desi heeft er een paar dikke takken van een gesnoeide sinaasappelboom bij gehaald. Slim. Nu ze de eerste steen eenmaal weg hebben, kan de tweede daarop gerold. Die is nog wat zwaarder en massiever, maar vooral ook kleiner. En dat maakt het nog wat ingewikkelder, want je kunt ‘m niet goed pakken.

Met een koevoet, een kei en aanmoedigingen van Raquel lukt het de jongens om ‘m op z’n kant te krijgen. Even krijgsraad, en dan hebben ze de manier gevonden. Koevoet, kei d’r onder, kiepen, Raquel holt met de stammetjes om de steen heen – koevoet, kei d’r onder, kiepen, Raquel met haar stammetjes … enzovoort.

Ze hebben met z’n drieën het wiel weer uitgevonden

Ik sta te smullen vanuit mijn VIP-loge. De videootjes die ik maak slaan nergens op, want je ziet bijna niks van die afstand, en als je al wat ziet zijn het ruggen of in de lucht gestoken achterwerken. Geeft niet, het is een legitimatie om hier te staan kijken.

“¡Mira, Ellen, inventamos el método Flintstone!“, Raquel heeft het zo te horen prima naar haar zin, en danst in de rondte als de jongens even moeten uitrusten. Ze moeten nodig even overleggen over welke richting ze op gaan.

Tuurlijk!

Stel je voor dat je uit de bocht vliegt met die vaart!

Na een paar uur ligt de ene zware steen bovenop de andere, en kunnen de vlinders komen. Jammer dat het november is – dat zal dus niet gebeuren – maar ’t is er warm genoeg voor. De magnolia in de hoek heeft het ook al in haar hoofd gehaald dat het lente is. Staat vol in de bloemen.

Nog even wachten. Nog een paar maandjes, en dan is het zover. Dan mogen alle vlinders uit de weide omgeving gezellig komen fourageren!