De ingenieur wenkt ons om binnen te komen. Dat valt alvast weer mee, dat gaat gesmeerder dan wij dachten. “Wij” is in dit geval buurman Josué en ik, op pad om een misverstand over de komende herverkaveling op te helderen.

Buurman Josué was al eerder langs, nogal opgewonden en bezorgd over de recente ontwikkelingen.

De Moeder van het water zit in de problemen! En daar is hij behoorlijk bezorgd over.

De hele vallei wordt verkaveld. Die herverkaveling is onderwerp van gesprek in veel families in de buurt, want het is ieders levensonderhoud

.

Dat was niet zo’n gek idee, want in de loop der eeuwen is de vallei een quilt geworden van kleine stukjes akker, voor ieder van de erfgenamen één. Er werd hier ’s een stukje verkocht, daar ’s een sloot veranderd omdat waterwegen nu eenmaal ondoorgrondelijk zijn.

Dat had tot gevolg dat de eigenaar van een stuk land aan de éne kant van de vallei woont, en elke keer met z’n tractor naar de andere kant moet. En aangezien de vallei veel eigenaren kent, zou herverkaveling de enige oplossing zijn

Want het ging natuurlijk niet om één eigenaar. Het is een grote vallei, en iedereen heeft z’n deel. Er werden vergaderingen aangekondigd, waarvoor alle eigenaren werden uitgenodigd, om iedereen voor te lichten over de komende veranderingen.

Het is een behoorlijke operatie, het herverkavelen van 330 hectare

Volgens Josué – ik noem hem de buurman, omdat hij de aangrenzende akkers bewerkt – is er een fout gemaakt, en wil de ingenieur een sloot dwars door zijn land graven, en een waterput op ons terrrein plaatsen. Een put om je land te kunnen bewateren. Voor ons niet nodig. Die paar bomen op het kampeerterrein redden zichzelf prima, staan naast een sloot. Voor Josué ook niet. Voor de 2,5 hectare die hij bebouwd, heb je een ander kaliber bewateringssysteem nodig.

We moesten er dus op af. In Portugal gaat dat zo. Bellen helpt niet, langsgaan wel

Onderweg naar Montemor-o-Velho, waar de ingenieur kantoor houdt, windt Josué zich zo mogelijk nog meer op. “Die bureaucraten zijn allemaal hetzelfde” schreeuwt hij, wat ik moeilijk vond want bijna over de pijngrens in die kleine ruimte, “hij zit maar achter z’n bureau, en wat weet hij nou van de echte situatie?!” Nu kan ik beter niet over bureaucraten beginnen, want anders zouden we met z’n tweeën in die auto zitten te schreeuwen van frustratie. Ik onthield me dus van verder commentaar, en probeerde iets van een plan van aanpak te bedenken.

“We pakken het als volgt aan, Josué: hij moet het mij maar uitleggen, want eerlijk gezegd snap ik het nog niet helemaal, met die Moeder van het water (“Mãe d’água” – waar het ondergrondse water naar boven komt – we hebben meerdere Moeders) en die put, en dan kijken we wel even verder. Ik ga in elk geval niet jaarlijks 85 euro betalen voor een put waar ik niet om gevraagd heb en die ik niet nodig heb.”

“Okee, je gaat dus doen alsof je dom bent?” vraagt Josué en kijkt me waarderend aan. “Ja, prima, laten we het zo maar doen. Hij moet vooral langskomen, om ter plekke te kijken waar het nou eigenlijk om gaat.”

Eenmaal binnen in het ingenieurskantoor gaat het dus veel makkelijker dan het ergste scenario waarop wij onszelf hebben voorbereid

De ingenieur is een goedlachse man, die binnen een paar minuten bereid is om af te spreken om morgen langs te komen. Doet dat ook. Tien uur de volgende ochtend hoor ik Josué roepen: “O Helena! Helena!” (*)

De vriendelijke ingenieur begrijpt het punt nu volkomen. Technisch slippertje. De Moeder van het water gaat onder de weg door en wordt naar een doorvoersloot geleid. De sloot dwars door Josué zijn akker gaat niet door, en de put idem.

Probleem in 10 minuten opgelost.

Diepe zucht.

.

* Ellen is een rare naam in het portugees. Al snel werd dat spontaan vertaald. Sindsdien ben ik “Helena van de Termas”.