Wij zijn hier begonnen met een Idee.
Nou, niet alleen een idee, maar meer een idee-aal. Ja, dat kon je toen nog hebben! Of ben ik nu direct te cynisch?
Wij zijn begonnen met het idee-aal dat er hier in de Termas-da-Azenha mensen zich konden verzamelen – mensen die elkaar normaal gesproken nooit zouden treffen in het gewone dagelijkse leven.
Wel, dat ideaal is in de praktijk gebracht hoor!
Ik zit hier op zaterdagavond, bijna middernacht, nog m’n blogje te schrijven, want wat ik heb afgesproken, dat doe ik. Zo laat in de week en op de dag wordt het zelden, dan is er echt wat gaande.
Precies. Er is nu wat gaande.
Het is werkelijk alsof de duvel ermee speelt. Tot begin deze maand gebeurde er weinig, hier en daar ’s een gast, ondertussen probeerden wij wat onderhoud uit te voeren, maar omdat het gestaag regende (heel fijn, want dat was nodig, en zo worden de voorraden weer aangevuld, maar wel stikvervelend en frustrerend) konden we geen muren witten, of ramen verven, of zwembadranden her-betegelen, of mini-golf-baan-terreinen egaliseren.
Ook het volleybalveld en moestuinkas moeten wachten. Het regende
Ik hield mijn hart vast. De 16e april zou mijn familie aankomen, met de befaamde Rode Bus, en het regende. Dat is minder leuk.
En er zou een coachingsgroep aankomen de dag erna. Twee coaches en hun groep vrouwen.
En het regende. Stukken minder leuk.
Vooral omdat het “strandcoaches” zijn – dus ze doen hun dingen graag op het strand. Wij zitten hier hemelsbreed slechts 12 kilometer van prachtige rustige stranden af, vandaar dat hun keuze op de Termas gevallen was.
Heel fijn. Maar het regende
In de week voorafgaand aan de aankomst van de Rode Bus en de strandcoachingsgroep, kreeg ik een telefoontje van een aardige mevrouw, die graag een groep buizenwerkers onderdak wilde brengen.
Daar hebben weleens vaker mee te maken gehad. Twee jaar geleden hadden we drie maanden lang “De schilders” – een groep van 20 mannen die maanden lang aan de treinbruggen in de buurt hebben geschilderd, en in het weekend weer naar huis gingen.
Goeie ervaringen. Nette mannen, harde werkers. Ze komen ’s avonds laat “thuis”, douchen, gaan dan in het nabije restaurant eten, gaan op tijd naar bed, roken netjes buiten, laten maar een enkele keer hun peuk op straat vallen, en parkeren keurig op de aangewezen plek.
Zo ook weer ditmaal. Hardwerkende mannen, die soms een flesje bier meenemen (één p.p.), werken, slapen, en vroeg weer op.
Toch een tamelijk bijzondere combinatie – mijn familie, de strandcoaching en de harde werkers, allemaal tegelijk in één dorpje
En ’t zit mekaar niet in de weg. Integendeel bijna. Je merkt bijna niks van de harde werkers, maar ze zeggen wel heel aardig “Boa noite” tegen de strandcoaches als die zitten uit te rusten op hun schommelbank in huisje Oliveira. Leuk toch.
Toch een stukje authenticiteit in dit toch al zo authentieke dorpje
Mijn zus brengt haar geweldige kwaliteiten als gastvrouw mee, en maakt “effen” een soepje met haar onvolprezen tosti’s als de coachingsgroep op de patio mozaiekjes zit te maken.
Die groep gecoachte vrouwen komt ondertussen heel toevallig een portugees-nederlandse vriendin van me tegen op het strand in Figueira da Foz, en praat (roddelt??!) heel gezellig over de Termas e.d.
Mijn broer heeft welwillend toegestemd om de mozaiekwerkjes mee te nemen in zijn Rode Bus, omdat er toch een beetje weinig tijd is om het helemaal af te maken, en we graag …. brrrr …. stress … willen vermijden.
En zo kan dat. Stress vermijden, bedoel ik.
Een merkwaardige combinatie van gasten
Precies zoals we dat ooit bedacht hadden. Wonderlijk, hoe de dingen soms gaan, vind je niet?
En ’t mooiste was: ze brachten de zon mee!