“Senhora … bom dia ….” de man is gekleed in camouflagekleding, en maakt z’n sigaret uit terwijl hij uit z’n Volkswagen station stapt. “Gaat de senhora een wandeling maken met de hond?” Ik knik ja, en loop een stukje terug want het is nét iets te ver om een normaal praatje te kunnen maken. Ik had hem niet gezien in z’n auto.

“Ik ga jagen op everzwijnen, dat u het weet” zegt de man, en klapt een groene pet op z’n hoofd

“Hier, in de velden, bij de weg?” vraag ik stomverbaasd, want ik loop weliswaar redelijk alert op kleine bospaadjes, en raap soms zelfs een steen op om eventueel naar een moedereverzwijn te gooien als ik toevallig onwetend tussen haar en haar kroost terecht kom (de goden verhoeden het!), maar ik had absoluut niet verwacht dat ze hier in de velden rondstruinen!

Bang? Ik?

Ja, beetje wel eigenlijk. Everzwijnen zitten tegenwoordig overal, want er zijn geen natuurlijke vijanden meer behalve die gecamoufleerde jagers met hun dubbelloops. Pas geleden zag ik een dood biggetje langs de kant van de weg liggen, vlakbij huis – een bewijs dat ze er heus en echt zijn.

Wist ik wel, want van de winter zag ik een paar keer everzwijnen, ook vlakbij huis

Een keer op de kortste wandeling ooit: net aan het eind van ons kampeerveld staken drie everzwijnen de weg over, en van zo dichtbij zien ze er echt wel ruig uit. Mira en ik reageerden alletwee hetzelfde: we liepen direct achteruit terug, zonder om te draaien.

Ze kunnen zeggen wat ze willen, dat die beesten ons van veraf ruiken en horen, en dat ze mensen mijden, maar ik blijf toch op mijn hoede. Zij ook, logisch, die dieren zijn ook niet gek, en ze weten ongetwijfeld intuitief dat mensen moeilijkheden betekenen.

Moeilijkheden, of de dood.

De gecamoufleerde jager zegt: “Jaja, ze vreten alle mais op, en ze maken er een zootje van (vrij vertaald). En de hond loopt me niet in de weg hoor. Het is geen jachthond, toch?” Nee nee, gelukkig niet zeg. Misschien heeft haar vorige baas dat wel van haar geprobeerd te maken, vandaar dat ze best goed luistert maar ’t is een bangerd. Net als ik.

Ik ben duidelijk geen everzwijnenjager, eerder een everzwijnenvermijder

Pas zag ik een kleine kuddetje. Ik ging een vriendin ophalen op station Alfarelos, en dan moet je een stuk door de onbewoonde heuvels rijden. Toen we terugreden, stak er een groepje van 5 over, op hun dooie gemak. Ik stopte, maar zelfs het geluid en het licht van de auto was niet indrukwekkend blijkbaar.

“Kijk nou, het stikt ze niks dat wij hier staan met die auto en al dat licht” zei Astrid, “en zo lijken ze best aaibaar.” Mwah, dat weet ik dan ook weer niet. “Dit is de portugese variant van een safari” zei ik, “maar ik ben wel blij dat we in de auto zitten, eerlijk gezegd. Ik zou ze toch niet graag op een wandeling tegenkomen.” Ondertussen stonden de zwijnen doodkalm te snuffen, en trokken zich niks aan van ons mensen.

Zo bang voor mensen zijn ze dus ook weer niet! O, o …

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.