Nog niet zolang geleden kregen we er nieuwe vaste gasten bij. Ze kwamen met de caravan op een oplegger aan, precies op de dag dat de herfst besloten had om naar beneden te vallen – en maakte(n) die dag een overdonderende entrée!

De herfst was weliswaar met grof geweld binnengevallen, maar dat was blijkbaar een grapje geweest, want ze veranderde direct in een elegante zachtaardige mooie rijpe versie van zichzelf, die walnoten, tomaten, miljoenen kilo’s rijst, mooi gekleurde bladeren en zacht-strelende briesjes uitdeelt.

Het klikte. Het klikte tussen ons, tussen de Termas en hen, en tussen hun caravan en de Termas

Maar ja, het leven is keihard, en ze moesten terug naar België. Twee weken vakantie aan het eind van de zomer, om weer genoeg lichamelijke en mentale kracht op te doen om de noordelijke winter te overleven.

De caravan staat er sindsdien een beetje treurig bij maar aangezien ze een dame is, houdt ze haar ponteneur op. Het is oogsttijd, en dat is een troostrijke gebeurtenis want dan voelt ze zich niet zo alleen. Reuring volop in de velden.

De herfst in Portugal is een gezellige tijd

Tractoren rijden heen en weer, opleggers met enorme machines … pas moest ik scherp uitwijken voor een giga-machine met middeleeuwse konische punten voorop de bumper. (als je dat een bumper noemt bij zo’n machine …)

Wel een stuk of 7 dreigende koppen ter hoogte van je motorkap – daar ga je wel voor opzij! Wat die boeren daarmee moeten … geen idee.

Je raakt eraan gewend om uit te wijken, of even respectvol in de berm te stoppen voor zo’n machine

Zo’n supercutter bijvoorbeeld, die driekwart van de weg in beslag neemt, en die in een dag duizenden kilo’s ruwe rijst afsnijdt alsof het een plakje worst is. Daarbij staat meestal een tractor met een open bak erachter geduldig aan de kant te wachten tot de supercutter vol is, en z’n lading kan uitspugen boven de bak. De bestuurder van de tractor gaat er dan haastig mee vandoor. Naar een nog veel grotere opslag, of soms direct naar de rijstfabriek.

De supercutter cut weer vrolijk verder, en laat een spoor van scheten stro na

De buurman van de velden bij ons achter heeft al menigmaal dat stro aangeboden voor de dieren: “Toma, Helena! Há muito!”  Jaja, dankjewel voor het aanbod, Josué, maar ik zie me al met m’n kruiwagentje over die hobbelige velden. Dat lijkt me een heel zielig gezicht en ik zou me zo’n arm oud vrouwtje uit een sprookje voelen, die hout moet sprokkelen omdat ze anders doodvriest.

Beetje net zo’n treurig beeld als die eenzame caravan

Maar die fleurt op als het tegen de avond is. Dan steken de boeren hun velden in de fik, om het stro te verbranden dat overblijft. Dat is goed voor de grond. En het is ook goed voor je humeur, want het is een schitterend gezicht, zo tegen de schemering, die lopende vuurtjes.

Dit is net een heel groot kampvuur. De caravan geniet ervan. En wij ook!