[et_pb_section admin_label=”section”]
[et_pb_row admin_label=”row”]
[et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text admin_label=”Text”]’t Is april. ’t Is lente – maar dat hadden jullie ook al gemerkt. Daar in het noorden is het ook al redelijk weer, dus als je een beetje boerenwijsheid bezit, dan weet je dat het tijd is voor de moestuin.

Daar zijn wij dus volop mee bezig, met die moestuin. Wat heeft dat in vredesnaam met Johan Cruyff te maken?

Wacht maar af …

Broes heeft de halve keuken vol gezet met kopjes met een bodempje water en borden met nat keukenpapier en daarin en daarop de zaadjes, en weet precies op te noemen wat wat is. We hebben allebei een andere manier, dus dat is wel grappig. Hij overzaait, want je raakt een boel kwijt; ik doe precies zoveel zaadjes als ik plantjes wil in de papperige aarde.

Hier houdt dit wetenschappelijk experiment onmiddellijk op, want het interesseert me minder welke methode de beste is. Het zal wel. Het groeit, of het groeit niet.

Wat voor beide methoden geldt: je hebt er een stuk omgeploegde aarde voor nodig

En daar wordt het lastig. We hadden al ’s een stukje achter de keuken ontgonnen, met de hulp van een aangewapperde kampeerder, maar nu moet er weer een heel stuk bij. Stephanie – de engelse goudsmid die hier voor langere tijd zit en ook heel geinteresseerd is in tuinieren – had de tip om karton als bodem te gebruiken.

Wij hadden strobalen over, die we als muren hebben gebruikt, karton op de bodem, en dan de aarde erin storten. Makkelijk zat. De slakken komen niet over het stro, dus die laten je plantjes met rust, en het karton voorkomt dat het kweekgras overal doorheen gaat groeien.

Mooi plan. Maar toen was het stro op

Daar zit ik dan toch nog te hakken en te spitten. Nou ja, eerst spitten, dan hakken. Spitten is voor Broes. Die is tenslotte een jonge sterke man, en ik wijs er in die gevallen graag op dat ik een ouwe bijna krachteloze vrouw ben die weinig meer kan. Met rugklachten.

Maar dan draaien de rollen snel om, want hij bukt niet. Dat is uit principe, daar is-ie te lang voor. Dat hebben we in het dagelijkse leven best goed getekkeld – bij de schoonmaak bijvoorbeeld kan hij met z’n bijna-twee-meter mooi bij de gordijnrails en de kast, en ik veeg en dweil onder het bed.

Maar jonges, die klei is megazwaar!

Nat is zo’n brok omgespitte planeet bijna niet te tillen, en droog heb je er zowat een pneumatische hamer voor nodig om er doorheen te komen!

Ik zit op m’n knieën op m’n kussentje, het kreupele keukenkipje Carolina ernaast, en na een uur heb ik nog maar een vierkante meter gedaan. Als ik denk aan al die mais, bonen, rode zonnehoed, basilicum, komkommer en pompoenen die nu staan uit te komen in al die borden, kopjes en natte bagger … dan denk ik dat ik over een jaar of vier wel klaar ben met de nodige vierkantje metertjes.

Daar zou iets anders op verzonnen moeten worden …

Maar ja, er mag effen niks. En dat zal nog wel even doorgaan. Bovendien komt er ook niks binnen, dus dat vereist nog meer slim denkwerk.

Naast mij probeert kipje Carolina met haar kreupele poot net als een echte kip de aarde los te krabben. Ze maakt een heleboel schijnbewegingen, en dan, ja, het lukt een keer voor echie!

Hee! Dat is het!

Kipje Carolina niet, nee, maar we hebben er nog drie. Drie gezonde met elk twee poten. Kippen hebben in een paar dagen hun leefomgeving vernietigd, zag ik. Al het gras op, alles omgeharkt, alles volkomen kaal. Ze gedragen zich een beetje als mensen ….

Daarom hadden we al een tunnel gemaakt, zodat ze van hun buitenhok naar de inderhaast in orde gemaakte trampoline konden lopen. Nu hebben we daaraan nog weer een tunnel gemaakt, zodat ze naar weer een ander hok kunnen, zodat ze als eerste de grond kunnen bewerken. Scheelt weer in gras trekken, en alles dat scheelt, maakt uit.

Volgens mij is dat Cruyffiaanse logika. Zoiets als: je ziet het pas als je het doorhebt.

.

<< vorige

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen. We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 6 vakantiehuizen, 4 gastenkamers, een kampeerterrein en een een heleboel leuke dingen om te doen. Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

We hebben leuke aanbiedingen op onze site.

Je kunt je abonneren op het blog:

[mailerlite_form form_id=2]

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest, en op maandagochtend op LinkedIn.

 [/et_pb_text][/et_pb_column]
[/et_pb_row]
[/et_pb_section]