“Oei! zeg ik benauwd als ik van het ene bed naar het andere ben gehobbeld, “Waar is m’n arm?” “Kijk ’s aan, daar heb je ‘m gevonden” zegt de verpleegster glimlachend tegen me. M’n linkerarm ligt bijna dwars over mijn hoofd. Totaal gevoelloos.
Hartstikke viendelijk personeel in het ziekenhuis in Figueira
Hoe kom ik hier dan weer terecht? Dom foutje met de tafelzaag, waardoor we met gillende sirenes en een loshangende vingertop naar het ziekenhuis moesten scheuren. Broes achter het stuur, ik m’n linkerhand bij elkaar houdend onder het mompelen van: “Stom, stom, stom!”
De gillende sirenes is maar bij wijze van spreken. Zoon Broes kan toch al goed doorrijden, normaalgesproken, maar in tijden van crisis zoals deze is hij echt iemand waar je op kunt bouwen. Net als de mensen in het ziekenhuis. Op de mevrouw van de administratie na, die me per se wou inschrijven “Sorry senhora, mijn rijbewijs zit in m’n zak, maar die kan ik er niet uithalen want ik moet mijn vinger vasthouden. Die heb ik er namelijk net afgezaagd.”
Broes was even de auto parkeren, en in die tussentijd probeerde het bureaucratische monster zich tussen mij en een klaarstaande ploeg Reddende Engelen te wurmen, maar gelukkig zag een andere senhora dat het ernst was, ik nogal witjes om de neus was, en dat mijn hand flink bloedde.
Tijd om iets te gaan doen dus
Voor ik het wist was ik door de triage heen (nee, dat is geen extreme sport) en lag ik op een bed waar er dan de één en dan de ander even kwam kijken en vooral iets ging doen. Zo van: een pilletje onder de tong dat je je weer wat rustiger voelt, een vloeistof over m’n hand liet lopen, naar me glimlachen, en heel lief en rustig blijven zodat je kan gaan beseffen dat je hand inderdaad in goede handen is, en dat die mensen weten wat ze doen.
Een man in een witte jas vroeg: “Doe ’s zo?” en hield het topje van zijn wijsvinger helemaal krom. De anderen bogen zich over mijn inspanningen, en na wat gemompel en heen en weer gepraat, werd ik door twee hele vriendelijke zusters ontsmet en voorlopig verbonden. De anderen hadden blijkbaar een strategie uitgezet. Afwachten maar, in het bed op de gang.
Daar kwam iemand langs om m’n bloeddruk te meten, daarna iemand om mijn hart te checken (zat er nog, al was ’t bibberig) en toen iemand om de temperatuur te weten. Vervolgens moest ik weer op een ander bed hoppen – niet makkelijk want inmiddels zaten er allemaal zakjes en slangetjes en knijpertjes aan me vast – geholpen door standaard lieve vriendelijke opgewekte verzorgers, die stuk voor stuk je de indruk geven dat het allemaal goedkomt, laat dat maar aan hun over.
Nou graag.
Zo maakte ik een rondje door het ziekenhuis, van het ene bed op het andere, tot aan een heuse operatiezaal met van die kekke lampen en mensen in groene kleding. Er zaten ook gele, witte en blauwe uniformen bij. Ik was niet alleen zwaar onder de indruk van alle professionaliteit en ongetwijfeld verdovende middelen, maar ook van hoe typisch portugees het eraan toeging.
Men praatte vrolijk met elkaar, er werd gelachen, het leek bijna een feestje. Later op de zaal idem. De enige niet-zo-vrolijke mensen in het hospitaal zijn de patiënten. Logisch, maar dat vriendelijke, opgewekte, vrolijke, en tegelijkertijd medelevende heeft mij heel erg geholpen.
Fantastisch, dit noem ik nog ’s arbeidsethos!
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.