“Olá, muito bem-vindo!” zeg ik met een stralende lach en een uitgestoken hand tegen de net aangekomen spaanse gasten, “Posso falar em português – Mag ik portugees spreken? E pode falar espanhol comigo – dan kunt u spaans tegen mij spreken.”
Het groepje jonge mannen knikt, geen punt
We kennen mekaar van verleden jaar. Toen kwamen ze ook voor het Sunset festival in Figueira da Foz. Een nieuw festival voor electronische muziek, georganiseerd op het strand onder de grote klok.
De foto is toen het net af was, in de jaren 40, en waarschijnlijk is de klok nu in shock omdat hij veel te oud en te waardig is voor dit soort muziek …
Het spaanse groepje is gegroeid, vorig jaar 5, nu 9 man
Net als de andere groepjes die weer terug komen om een dag of 3, 4 hier door te brengen. Er is zelfs 1 groepje dat met 8 mensen in een huis voor 5 gaat – gewoon, omdat ze graag hier zijn tijdens het festival. Ze waren laat met boeken, maar ze kunnen goed improviseren. En wij ook.
Groepjes jonge mannen, groepjes jonge vrouwen, en gemengd. En groepjes oudere vrouwen – groepjes oudere mannen en ouder gemengd hebben we hier nog niet gehad … 😉 Misschien komt dat nog, het lijkt dit jaar wel “Groepjes-jaar”. Leuk hoor.
Figueira is vol, alle hotels zitten vol, en iedereen loopt de hele tijd over straat. Als je in de Termas verblijft, rijd je na het festival lekker naar de open ruimte van het platteland, en je hebt rust. In Figueira word je wakker van het gebral van je mede-festivalgangers, hier van het gezang van de vogeltjes.
Het beste van twee werelden
De volgende gasten komen aan. Het is druk – relatief gezien dan. Er komen 6 groepjes aan, verdeeld over 8 huizen en 2 kamers. Deze man lacht niet zo stralend terug, hij kent het hier nog niet, hij komt voor de eerste keer.
Hij heeft Casa Oliveira geboekt, voor 2 personen. Dan heb je lekker de ruimte
Zijn reisgenoot is ook een man. Ik introduceer hen in het huisje, laat alles zien, en zeg terloops: “Als het nodig is, kan ik uiteraard een bed in de andere kamer opmaken.”
Dat doe ik niet standaard, met een boeking voor 2 personen. Dat is meestal een stel, en als het niet zo is, dan laten ze het meestal wel weten. In dit geval is dat ook zo. Maar ze gaan er geen van tweeën erg op in, integendeel, het glijdt heel makkelijk weg.
Prima. Ik weet genoeg
Het is niet zo makkelijk om in een traditioneel en katholiek land een stel te zijn, als twee mannen. Portugal heeft het homohuwelijk al jaren geleden gelegaliseerd, en dat kwam op het nieuws met het eerste stel dat ging trouwen. Twee vrouwen.
Da’s toch makkelijker te verteren dan twee mannen.
Vraag me niet waarom. Het maakt wat mij betreft geen enkel verschil – ik ga ervanuit dat iedereen moet doen wat-ie wil, en je die vrijheid altijd hebt, zolang je niet aan de vrijheid van een ander komt. Ik respecteer iedereen die zich op een beschaafde manier gedraagt – dat wil zeggen: zolang je niet anderen lastig valt met je herrie en je (voor)oordelen, kun je alles doen waar je zin in hebt.
Ik had vaag de indruk dat ze het goed naar hun zin gehad hebben. Hier was niemand die ook maar enige aandacht besteedde aan dat zij als twee mannen daar in hun huisje zaten.
En dat zal niet altijd overal zo zijn, vermoed ik, in Portugal!
