“Het was heftig hoor, alles inpakken”, zegt Marianne, “ik ben er nu nog moe van. We moeten eerst maar eens even uitrusten.” Ze doet haar bril af en wrijft met twee vingers over haar ogen richting neus. “We moesten over alles een beslissing nemen. Weet je hoe zwaar dat is? Ik dacht: een makkelijk leven, als we met pensioen zijn!”

Ja, dat kan ik me voorstellen, dat dat niet meevalt. Over het algemeen hebben wij allemaal Heel Veel spullen. En daar zitten ook nog eens een boel spullen tussen waar je een emotionele band mee hebt. “Het lijkt me bijna niet te doen”, zeg ik mee-lijdend, “ik moet er niet aan denken dat ik dit dorp ooit leeg zou moeten opleveren ….” We lachen alletwee: “Dát gaat niet! Dát is onmogelijk!”

Dit is de andere kant van pensioen

Je kunt mooie dromen hebben, fijne plannen, maar op een mooie dag komen daar de consequenties van om de hoek kijken. Dan moet je dus je huis leeg halen omdat je het verkocht hebt, en je hebt geen nieuw huis waar je alles in kunt zetten.

Dat betekent dat je moet beslissen of dat kleurige beeld dat je ooit in Italië gekocht hebt tijdens je eerste-vakantie-samen opgeslagen wordt of weg moet, of je de oude sieraden van je moeder toch weer inpakt en meeneemt, of je de trouwbijbel van je grootouders nu eindelijk naar de veiling brengt, of dat je je lievelingsschoenen nu maar eens weg moet doen. En wat doe je met die ouwe trouwe garde? En je ivoren briefopener? En dat toetsenbord-dat-nog-goed-is?

Pensioen. Sommige mensen kopen dan een camper

Daar kun je wel je lievelingsschoenen in kwijt, maar dat kleurige beeld meenemen is natuurlijk onzinnig. Het scheelt misschien een paar ingrijpende beslissingen, maar niet zo veel.

Laten we zeggen: dat is de rijstebrijberg waar je je doorheen moet vreten voordat je in Luilekkerland komt. Want, stel je voor: voortaan altijd alleen maar doen waar je zin in hebt! Niet een paar weken, nee, je hele verdere leven. Daar kunnen wij normale mensen alleen maar van dromen ….

Nu moet je daar wel aan toe zijn

Als ik écht probeer om me dat voor te stellen, dan vermoed ik dat ik me met enige regelmaat wellicht ook best zou vervelen. Het heeft ook wat om dingen te moeten, en ach, het ergste is voorbij.

Het ergste was het rennen en vliegen met kleine kinderen. Altijd haast, altijd overal te laat komen omdat dat blijkbaar nu eenmaal zo gaat met kleine kinderen. Die hebben geen boodschap aan tijd. Dat hebben ze zat.

Zij wel. Voor hun ouders is het precies het tegenovergestelde. Die hebben nooit tijd. Bovendien zitten die meestal in de meest ambitieuze fase van hun leven, in hun dertiger jaren. Wij zijn harde werkers, we gaan maar door, dag-in, dag-uit.

Je wordt er doodmoe van, van met pensioen zijn

Maar als je met pensioen bent, mag je daaraan toegeven. “Ik ga zo lekker slapen”, zegt Anton, “ik ben doodmoe van dat rijden, en morgen gaan we weer verder. Dan wordt het weer een lange dag.” Anton en Dora zijn vanmiddag onverwachts langsgekomen, een gezellige verrassing. Dat kun je doen, als je met pensioen bent.

En ik kan even de tijd nemen om gezellig een biertje met ze te drinken, want ik ben eigen baas. “Toch zou ik het wel leuk vinden om weer een huis te hebben”, zegt hij, “maar de bureaucratie is hier zeker ernstig?”

Tja, dat kan ik niet ontkennen. Ook met het kopen van een huis kom je van alles en nog wat tegen, en moet je wel even weten hoe het precies zit. En ook: “Ik ben bang dat ik straks niet veel meer kan, en dan heb ik medische hulp nodig … ik spreek de taal niet … hoe zou dat gaan?”

Hele reëele zorgen. Ik heb het vaker gezien

Mensen kopen een huis met hun zoveel-zestigste, en na een jaar of tien gaat het mis. ‘k Heb wel vaker met een kennis in het hospitaal gezeten om aan een portugese dokter uit te leggen hoe het zit. En ’t kan echt een drama worden. Ik zou je verhalen kunnen vertellen van een vrouw die jaren alleen in haar huis gezeten heeft, omdat haar man was overleden en ze kon niet weg. ’t Was een prachtig huis, maar veel te duur. Niet iets wat je makkelijk weer verkoopt.

“Je kunt hier een paar jaar iets huren”,

opper ik enthousiast, “dan heb je altijd iemand in de buurt, iemand die kan vertalen, iemand die je kan helpen met dit-of-dat, en je kunt ook nog gewoon weg. Als je even naar Nederland bent om je kinderen te bezoeken, dan is er iemand die op je huis past!”

“Hee, da’s geen slecht idee … ” bromt Anton, “daar ga ik ’s even een nachtje over slapen … zeg, een jaar of 10 hier wonen zonder zorgen, en dan kun je altijd zonder problemen weer terug … hm. Ja, daar ga ik ’s even een nachtje over slapen! Da’s misschien heel geen slecht idee!”

We nemen hartelijk afscheid. Leuk toch, als de zus van een vriendin haar zus d’r vriendin-met-nieuwe-geliefde naar je toe stuurt?