Verhoudingsgewijs krijgen we hier veel (multi-)getalenteerde vrijwilligers en gasten binnen. Waarschijnlijk aangetrokken door alle eye-candy dat er al gecreëerd is de afgelopen jaren.
De eerste keer dat Bruno kwam, was het een spannende combi, want ik had een groepje van vier jonge meiden in huis. De vier kwamen uit alle windstreken, Duitsland, Canada, Frankrijk en Hongarije. Bruno kwam met zijn jeugdliefde-en-latrelatie-sinds-16-jaar Tooske, en schreef in zijn uitgebreide aanmeldingsmail dat hij het heel verrassend vond dat hij met zijn laatste verjaardag 65 geworden was.
Vanuit de hele wereld en in perfecte harmonie
Nu is de Termas ooit begonnen met de gedachte dat het een plek zou worden waar mensen, die elkaar normaal nooit zouden treffen, elkaar zouden kunnen tegenkomen. En dat is inderdaad bewaarheid, want ik heb hier de wonderlijkste combinaties mensen het prima met elkaar kunnen zien vinden.
Zo ook afgelopen herfst weer. Je krijgt er heel gezellige maaltijden van, als mensen goed met elkaar overweg kunnen. En in het geval van vrijwilligers gebeurt er op de werkvloer ook heel veel.
Ik vond het dus een geweldig idee dat Bruno weer terug kwam
Samen met zijn zoon dit keer. Jullie kennen hem al, hij is de Coco van het “broodje poep”-blogje van een paar weken geleden.
“Ik hoop dat-ie het leuk vindt hier”, zegt Bruno bij aankomst, “dat denk ik natuurlijk wel, want anders had ik het idee nooit geopperd. Maar het is afwachten … twee weken vader en zoon bij elkaar … dat is wel een tijdje geleden!” Coco is inmiddels 30, en dus al ruimschoots zelfstandig.
Ik had een huis voor ze gereserveerd. Het kan, want het is nog niet druk. We hebben tenslotte 8 huizen, dus voordat dat vol zit, moet het hoogseizoen zijn.
Een paar dagen daarna kwam mijn familie aan, 5 man sterk, gewend aan de drukte die een grote familie met zich brengt. De meeste mensen kennen dat niet zo, zo ook Coco niet, die even moest wennen. Maar ’t kan druk zijn, het is ook heel warm en gezellig, en dat komt bij iedereen wel over.
Onze fietsen stonden klaar voor een grote beurt
Coco is fietsenmaker. Geweldig. Je weet niet wat er allemaal stuk kan aan een fiets, als ze door steeds andere mensen gebruikt worden! Ik had verwacht dat dat wel even zou duren, maar nee. Aan het eind van de eerste dag was het grootste werk gedaan. Indrukwekkend.
“Geweldig”, riep ik rood en bezweet, want wij waren inmiddels bezig om een vijgeboom te redden die door bramen bedreigd werd, “maarre … lekker slim, want als je wat langzamer was geweest, zat je nu nog lekker in de schaduw een bandje te plakken, lekker rustig in je eentje!”
Het was warm, tegen de 30º
Prima als je op vakantie bent, lekker rondhangen en genieten van de zon en het zeebriesje, maar als je in de volle zon op bramen aan het inhakken bent, krijg je het flink heet.
Coco zat er niet mee, en kwam zonder veel te zeggen de ploeg versterken. Hakte er lustig op los tot de noen. Daarna werd het echt te heet, en ging iedereen wat anders doen.
Engelachtig gezelschap
Bruno maakte “De Engel”, in de gang voor de voordeur van kamer Twee. Stond daar lekker in de schaduw te tekenen met pastelkrijt. “Het hondje” lag aan zijn voeten.
“Het hondje” was een aanlopertje, een heel mager blond lieverdje. Jullie kennen haar ook al, lieve lezers, van een vorig blogje. Ik wil geen hond meer, maar niemand was het daarmee eens, “hondje” zeker al niet. Die had het prima naar haar zin, voelde zich veilig, en werd met de dag schattiger. Iedereen was dol op haar, en ik wist dat het nutteloos was om me tegen het onafwendbare te verzetten.
Alles was koek en ei
Tot ze een ongeluk kreeg. Onze hond, Donkeydog, kan uitstekend met auto’s overweg, maar “hondje” was nog te jong en te onervaren. Donkeydog vindt het leuk om achter de tractor van de buurman aan te jagen, maar die kleine kon dat nog niet. Die dacht dat ze met een hele grote hond van doen had, en dan is het niet zo erg als je eens wat over elkaar heen rolt. Maar dit was wel erg.
’t Was een tragisch einde.
’t Is ook een tragisch einde van een light verse blogje. Het spijt me, lieve lezers, ik had het ook liever anders gezien. Het leven is hier meestal heel aangenaam, maar een enkele keer gebeuren er ook weleens minder leuke dingen.
De Gemeente is gelukkig inmiddels bezig met een plan om de hele weg te veranderen.
En Bruno werd geinspireerd om een mooi lied te schrijven. Dat bedoel ik: multi-getalenteerd.