Soms lijkt het alsof ik een speciaal talent heb. Een talent om moeilijkheden aan te trekken.
Alles wat er mis kan gaan, had ik al bedacht, dus dat kan alvast niet meer gebeuren. Mijn overtuiging is namelijk: alles wat je bedacht hebt, gebeurt niet.
Dat betekent dat ik soms met een hoofd vol met apocalyptische scenario’s rond wandel – dan gebeurt dát in elk geval niet. Dat gaat van omvallende steigers-met-mijn-zoon-erop tot brieven van bankdirecteuren die ineens beweren dat ze al jaren geen aflossingen meer ontvangen hebben, van rond lopen met je rok in je onderbroek als je in de pastelaria naar het toilet geweest bent tot het op de grond vallen van een vol bord spaghetti met tomatensaus.
Nu is het Noodlot daar niet van onder de indruk meestal, en vindt alsnog een manier om – geheel onverwachts – dingen te laten misgaan. Of misschien niet direct misgaan, maar om er toch nog een leuke cliffhanger van te maken.
Zoals dat bijvoorbeeld ging met het verlengen van mijn paspoort
Als expat moet je daarvoor naar de ambassade. Naar Lissabon dus. Ik had er al een gezellig blogje over geschreven, een paar weken geleden.
Oorspronkelijk had ik een afspraak op de ambassade op 25 januari. Had ik me daaraan gehouden: niks aan de hand. Om de één of andere reden kwam dat slecht uit, dus verzette ik de afspraak naar 25 februari.
Twee dagen voor mijn oude paspoort zou verlopen
Het zou maximaal drie (!) weken duren, las ik op de site, en per telefoon werd dat bevestigd. Bom.
In dat geval kan ik het wel wagen om een vliegticket te boeken voor 23 maart.
Béétje krap, maar hij zou dan dus uiterlijk de 18e aankomen.
Ha! Voel je de moelijkheden al aankomen? Want het paspoort deed dat niet.
Ik werd er erg onrustig van. Plakte een niet-te-missen-boodschap voor de postbode op de brievenbus, en rond het uur dat hij normaal langskomt, liep ik een beetje te dingesen in de buurt van de receptie.
Niks hoor. Geen verlengd paspooort te zien
Nou, goed, één dag te laat kan, maar toen ging ik maar ’s bellen. In eerste instantie werd gezegd dat het “moeilijk, moeilijk was, afhankelijk van wat het Ministerie doet, drie tot vier weken …”
“Nee, nee” onderbrak ik vriendelijk maar gedecideerd, “het is me verzekerd dat het er binnen drie weken zou zijn.”
Enfin, het duurde twee dagen en toen was geregeld dat ik het alsnog kon komen ophalen. De dag voordat ik zou vliegen. Half zes op, vroege trein, rotverbindingen in Lissabon (twee metro’s, tram en een flink stuk lopen – ze zouden die ambassade best ’s wat beter kunnen situeren, infrastructuur-technisch gezien).
Geeft allemaal niks meer. Ik héb m’n paspoort, verlengd en al
Als jullie dit lezen, zit ik hopelijk hoog en droog in Nederland.
Tenminste …
Als de trein geen lekke band krijgt … als er geen bommelding is in centrum Porto … als het vliegtuig niet neerstort …. als de piloot niet dronken achter het stuur zit en de weg kwijt raakt …
als … als …