Hiep hiep Hoera! Een last minute boeking van AirBnB!
Het zijn altijd van die ronkende mailtjes die die grote bedrijven sturen, maar goed, fijn dat er nog een boeking is. Ik vind het een pietsie overdreven dat ze net doen alsof de wereld ermee gered is, maar natuurlijk vind ik het fijn dat er nog een stel komt van ’t weekend.
Het is laagseizoen. Het is niet vol. Logisch
Zelfs bij het nieuwe hotel een stuk verderop staan maar een paar auto’s voor de deur, terwijl ze 125 kamers hebben.
Direct daarna gaat voor de eerste keer de telefoon. Daar is de nieuwe boeker, met de melding dat ze aan het wandelen zijn geweest, en dat ze nu maar eerst gaan eten.
“We zijn nu in Armazéns de Lavos, gaan we dan richting Soure?” vraagt de man, en terwijl ik antwoord, vrees ik stiekem het ergste.
Sinds jaar en dag staat het complete adres en alle coördinaten die ik kon vinden op onze site, en zet ik die automatisch ook bij alle bemiddelaars, plus een beschrijving vanaf diverse richtingen.
Als iemand boekt, direct of via een bemiddelaar, stuur ik een mail met daarin de link naar onze site samen met het advies om de beschrijving bij de hand te houden voor het geval dat de tomtom het ook niet meer weet.
Dat was naar aanleiding van een oudejaarsavond in 2006
Het zat vol met de jaarwisseling, en iedereen was al gearriveerd, op een aantal na.
Eerst belde de één: “Wij staan nu bij een lantaarnpaal in een bos, hoe moeten we nu verder?”
Niet lang daarna belde de ander: “We zijn bij een kerkje in een dorpje, waar moeten we heen?”
Dit is wat gechargeerd, maar niet heel erg. Ik heb de hele oudejaarsavond met deze twee gasten aan de telefoon gezeten, en het was flink zweten om ze binnen te loodsen.
Dit was niet zo heel ongebruikelijk. Er gingen veel meer portugezen onderweg met niet veel meer dan “Termas-da-Azenha” en het telefoonnummer. En dan gingen ze bellen. Heel lastig en ook erg tijdrovend.
Tegen half tien gaat de telefoon weer. “We zijn nu in Vinha da Rainha, maar hoe nu verder?” O, o, daar gaan we weer! Ik probeer te weten te komen waar ze precies zijn. En ook welke kant de auto op gaat.
De man blijft gewoon aan de telefoon. “We rijden nu langs een paar huizen …. ah, daar is een kerk …. nu zie ik een school aan de rechterkant …. “
Ho! Wacht! Een school? Aan de rechterkant? Oeps, dat is te ver de andere kant op. Ze moeten weer terug. Ze stonden dus met hun auto de foute kant op, maar dat is erg lastig om te zien door de telefoon.
Het heeft wel iets grappigs
Je wordt helemaal binnengepraat op deze manier. Sommige mensen bellen steeds terug, andere – zoals deze – blijft gewoon aan de telefoon, totdat ik op de weg sta te zwaaien en je kunt ophangen.
“Dit was nogal lastig te vinden” zeggen ze bij het uitstappen, maar gelukkig zijn ze er niet chagrijnig van geworden. Ze zijn gewend om te zoeken. Ze doen aan geochaching. Ik vind dat wel grappig.
Termas-da-Azenha is inderdaad wel een schat waar je een beetje naar moet zoeken.
Daarom stuur ik bij boekingen ook altijd die link mee.
De volgende dag geven ze de ab-so-luut juiste coördinaten als afscheidscadeautje. En nemen ze hartelijk afscheid, ze hebben het heel leuk en bijzonder gevonden.
Ze zullen het aanbevelen!
Dat vind ik wel een hiephiephoera waard. Zeker als de dag daarna een goeie review via AirBnB op de mail verschijnt!