Er ging een oranje lampje branden op het dashboard. Onze Groene Citroen is een mooie en aardige auto maar heeft een zwakke gezondheid.
Brandende lampjes op je dashboard zijn nooit een goed teken
Nu weet ik van mijn onovertroffen zwager, dat oranje nooit een reden is om acuut te stoppen. Als het rood is, dan wel. Dan heeft het met olie te maken, of met water, of met allebei – en da’s het ergst. Ik reed dus vrolijk door, nou ja, wat minder vrolijk dan voorheen, want het betekent wel dat je er iets aan moet gaan doen.
Ons Citroentje heeft ook een plaagzuchtige kant; bij de volgende ritten gebeurde er niets. Wij zijn al gewend aan het AIRBAG lampje dat altijd brandt, en daaronder het lampje dat geloof ik aangeeft dat er een schietstoel voor een baby in de auto aanwezig is, maar dat is een probleempje met een zekering, heb ik mij laten verzekeren, en is onbelangrijk en ongevaarlijk.
Zelfs de inspectie schonk daar geen aandacht aan.
Vervolgens ging er bij mij een lampje branden: wanneer is eigenlijk de distributieriem vervangen? We hebben het één keer gehad, dat de distributieriem het opgaf, en dat betekent dat niks het meer doet in je auto, want alle instructies worden – de naam zegt het al – niet meer gedistribueerd.
En het is een zeer kostbare reparatie. Nu houden we een boekje bij van alles wat er gebeurd op autoreparatiegebied, en toen ik dat raadpleegde, kon ik nergens iets over een distributieriem vinden. Opletten nu hoor, lieve lezers, zeker als je een wat oudere auto rijdt!
Als je dat om de 90.000 kilometer laat doen, niks aan de hand. Vergeet je het, of weet je het niet, sta je langs de kant.
Voornoemde zwager informeerde bij de Roady
De enige garagist in de buurt is een béétje door de mand gevallen, namelijk. Met de uitzetters van de achterklep toonde hij zich een béétje een afzetter. Het duurde bij voornoemde Roady 2 minuten en kostte de helft van wat hij rekende, én ze zitten er na een jaar nog. Die van hem waren van chinese kwaliteit, want al na een half jaar versleten.
Roady is een keten, te vinden door heel Portugal. Nou goed, daar gingen we dan met die distributieriem. ’s Ochtends brengen, ’s middags halen, en het totaalbedrag was minder dan afgesproken! Daar mag wel een uitroepteken achter, ja!
Het leek een vijf-sterren-verhaal maar toen ging het lampje weer branden. En weer. En weer. Ik belde met mijn zwager. Die legde uit, dat dat specifieke lampje met van alles en nog wat te maken kan hebben, en als je een wat oudere auto hebt, er ook van alles versleten is. Niet erg, niets om je over op te fokken, maar het zou iets te maken kunnen hebben met de recente reparatie.
Nu was ik niet zozeer opgefokt maar wel opgeslokt door dit gebeuren, dus ik belde met de Roady of ze even wilden checken of er niet toevallig een schroef wat los zat. Ze moeten namelijk een paar onderdelen losmaken om bij de distributieriem te kunnen komen, en ja, het kan gebeuren, nietwaar? De monteur is even afgeleid, en draait de laatste bout niet hard genoeg aan, waardoor mijn lampje gaat branden, en ik niet meer zo lekker achter het stuur zit.
Kleine moeite, zou je zeggen. Goeie service, zou je denken. Jammer genoeg dacht de senhor achter de balie daar in eerste instantie anders over. Ik had aangehouden, hij was er soort van morrend mee akkoord gegaan, ik stond al klaar met mijn motorkap open, toen hij kwam uitleggen dat er voorlopig geen tijd voor was. Drukdrukdruk, en ik kon ook wel terugkomen als de koplamp het niet meer dee, en zeggen dat het met de reparatie te maken zou kunnen hebben.
Ik kon wel voor 40 euro de test laten doen.
Teruggekrabbeld. Okee dan. Ik deed afgemeten de motorkap dicht. “Ik ga dan wel naar een monteur dichterbij” zei ik kortaf, “ik begrijp uw zogenaamde service nu.” En ging boodschappen doen bij de supermarkt die altijd bij de Roady in de buurt zit. Voelde me niet zo jofel, dat ik me als een Karen had moeten gedragen, en dan nog zonder resultaat ook.
In de supermarkt werd ik gebeld. Het kon tóch, als bijzondere dienstverlening, en wel ongeveer nu
Ik werd bijzonder vriendelijk ontvangen, de Citroen ging gelijk de garage in, en of ik een half uurtje wilde wachten. Welja. Daar stond ik samen met een portugese man, in de nét voldoende schaduwrand van de open garage, met Mira aan mijn voeten. De man maakte een grapje met de monteur die zijn auto behandelde, en deed wat ik al gedacht had dat een wachtende portugese man ging doen: hij ging een praatje maken met mij.
Eerst over al zijn auto’s, en wat er mis was met deze, vervolgens over dat hij overal in Portugal geweest was, en ik humde en knikte zo nu en dan beleefd, prettig verscholen achter mijn zonnebril, ondertussen steelse blikken werpend op mijn monteur, die stond te dingesen met een computertje.
Ik ben zelf niet zo’n praatjesmaker maar sommige mensen kun je goed hebben.
Dit was er één van. Een aardige man met vriendelijke ogen, die steeds interessantere dingen ging zeggen. Over dat hij graag las, bijvoorbeeld over de ontwikkeling van het menselijk ras, en dat wij uit lichte en donkere cellen bestaan … en als we aandacht besteden aan de donkere dat dat dan resulteert in materialistisch gedrag, en vastzitten in gewoontes, en geen aandacht hebben voor de belangrijke dingen van het leven …
Het had op mij wat ik het “portugese effect” noem
Neem ’t allemaal niet zo zwaar, haal adem, blijf rustig en vriendelijk, en kijk effen verder dan je neus lang is waar het nou eigenlijk allemaal écht om gaat. Hij was nog aan het betogen toen ik werd geroepen: de Citroen was klaar. Ik verontschuldigde me, schudde hem de hand, bedankte hem hartelijk, en liep naar de auto om het rapport in ontvangst te nemen.
Toen ik wegreed, was hij spoorloos verdwenen, en ik heb het sterke vermoeden, dat het een vermomde engel is geweest …
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.