Vraag van een kind in 2058:
“Mamma, wat is dit witte spul?”
“Dat heet papier. Pas op! Niet aanraken! Het is heel kwetsbaar, en inmiddels best zeldzaam!”
“Waar komt papier vandaan?”
Portugees papier. Dat hebben we hier. Volop. Maar dan wel in rauwe vorm
Mag ik u even rauw op uw dak vallen? Alle papier, alle stoffen komen van deze wezens.
Onder andere deze wezens, want déze mooierds leveren alleen vezels voor papier. Andere wezens leveren vezels voor wat je bijvoorbeeld op dit moment aan je lijf hebt.
Deze mooierds moeten weg. Te hoog.
‘k Heb ze zelf nog geplant, met in het achterhoofd een vage droom …
… “Joh, wat een verrassing is dat dan! Hoe komen die prachtige exemplaren hier? Ze zien er schitterend uit, hoe oud zijn die wel niet?” Ze heeft een béétje een aardappel in haar keel, maar het is echt gemeend. Ze ziet er mooi en verbaasd uit, een sterretje in het gras. Ze heeft nog alles van zichzelf, behalve natuurlijk haar digi-arm. Die heeft iedereen, europese regelgeving. En misschien haar haarkleur …
Haar verrassing is authentiek, en niet zo gek. Wie hééft er nog zulke bomen in z’n tuin staan?
Alles is nu wel overal omgehakt
Brandgevaar, wortelschade aan je huis, hebberigheid van hoge klasse – geef het een reden, maar hoe dan ook, geen boom ouder dan 9 jaar meer te vinden. In heel Portugal niet. In heel Europa niet.
Het enige dat overgebleven is, zijn de plantages. Portugal staat er vol mee. Al zo lang … langer dan wie het zich ook maar kan herinneren. Portugal is altijd heel blij geweest met iets dat geld opbracht. Wat hebben ze anders hier?
Vezels worden natuurlijk allang volop artificieel gemaakt
Daar heb je inmiddels allang geen boom of plant meer voor nodig. De laboratoria plus bijbehorende printers draaien overuren, want alles wordt gemaakt van vezels nietwaar?
“Deze zijn aan de inspectie ontsnapt – ik heb ook geen idee hoe dat zou kunnen gebeuren. ‘k Heb hier weleens een gast gehad die zei dat het komt omdat deze bomen een hele sterke beschermengel hebben … jaja!” Hij lacht een beetje onwennig.
“Maar goed, ze staan hier nu al zo lang als ik me kan herinneren. Mijn oma heeft ze nog geplant. En mijn vader heeft er een paar op het dak van z’n kamer gehad, na een heftige storm, een orkaan. Eén van de eerste orkanen … Hij vertelde me dat ze zich prima geamuseerd hebben met het opruimen van die twee enorme bomen op het dak. Er zou ook nog een filmpje van bestaan, dat oma zelf nog geschoten heeft, maar er is natuurlijk allang niks meer waar je dat op af kunt spelen.”
Hij lacht nogmaals.
“Stel je voor, een filmpje! Haha! Dat je kunt maken met je telefoon!”
Ze lachen samen, terwijl het meisje vol bewondering naar de bomen kijkt. Haar blik wijkt af naar de jongen, die aarzelend naar haar digitarm kijkt. “Eh … je weet toch wel wat een telefoon was hè?” “Tuurlijk gekkie!” antwoordt ze, en kijkt weer naar die hele dikke bomen, een stuk of 15 maar, maar zo indrukwekkend, zo echt, zo aards …
Ach ja. Een mens kan dromen, nietwaar?
Maar já, deze zal niet uitkomen want ze moeten weg. Omvalgevaar. Tenminste, als er nog ’s een orkaan langs komt. Want een gewone storm kunnen ze prima hebben hoor.