Het overkomt me niet vaak dat ik op vrijdag denk: “Poeh, waar moet het blogje nóú weer over gaan?” – maar dat is deze week dus wel het geval. Meestal dient het onderwerp zich vanzelf wel aan. Kwestie van het opschrijven. Deze keer kwam ik er niet uit. Alles blank.

Misschien is het omdat het deze week nogal veel tegelijk is. Zou goed kunnen!

Net terug uit Nederland (voor een vierdaags bezoekje aan mijn oudste, en aan de rest van de familie), kon ik al direct m’n harnas aantrekken en de motormaaier op m’n rug hangen. We zijn bezig met de voorbereidingen voor de aanstaande Tai Chi week. Een groep uit Delft die in diverse formaties binnen, buiten, op het kampeerterrein en in Choupal (Coimbra – daarover later meer) gaat trainen.

Prachtplan, maar vooral het veld achter het zwembad staat vol met chichorei

Chichorei groeit hier spontaan. Overal waar je maar wilt, en ook waar je het niet wilt. Op het kampeerterrein wordt natuurlijk altijd gemaaid, dus daar hebben ze geen kans. Maar achter het zwembad komt eigenlijk niemand, dus daar laat ik ze maar staan.

Waarom? Chichorei heeft een hele mooie kleur bloem, en vlinders zijn er dol op

Verder is het een irritante rotplant. Ze zijn niet uit te roeien, en je breekt je benen over hun stengels, want ze groeien vaak laag over de grond. Toen de ezels nog leefden, liepen zij er ook met een boog omheen. Geen denken aan dat ze dat zouden eten! Ze hebben natuurlijk de reputatie dat je er koffie van kunt zetten, maar ik maak me sterk dat dat een niettedrinken bocht is. Dat je dat echt alleen maar doet als je niet anders kunt.

Maar die kleur blauw … die is prachtig. Zulke schitterende kleuren vind je eigenlijk alleen maar in de natuur. Nu heb ik natuurlijk alles al platgemaaid, en toen pas het idee gekregen om hier een blogje over te schrijven, maar hier heb je een indruk:

Het leek me een goed idee om alles helemaal aan flinters te maaien, want ik weet zeker niet alles van Tai Chi, maar ik meen me te herinneren dat je met langzame bewegingen met je voeten over de grond schuift, dus ik zag het al helemaal gebeuren. Elke keer weer een gesmoorde kreet, en daar gaat weer iemand plat op z’n gezicht … fnuikend voor de concentratie!

Wat dat betreft zitten ze in Choupal gelijk goed

Daar vind je enorme oude bomen, dito struiken (goedgoed, niet zó oud) en mooi aangeharkte pleinen van heel fijn en licht gravel. De botanische tuin van Coimbra staat op het to-do-lijstje van elke toerist, maar ik vind Choupal veel leuker.

Het ligt vlak naast de rivier (de Mondego) waar je kinderen in kunnen spelen met alle stenen die daar liggen. Het is lekker rustig. Er komen eigenlijk alleen portugezen. Er zijn picknickbanken – en als je je eigen wifi meeneemt, zou je daar een heerlijk werkplekje kunnen hebben ook nog.

Pronto! Klaar met de reclame voor Choupal!

En klaar met de voorbereidingen! Morgenochtend nog even de terrasjes aanvegen (laatstemomentklusje) en dan mag het los!