Als je zo rondloopt in al die herrie, lijkt het net alsof alle bomen van Portugal hier naartoe gebracht zijn. Enorme stapels grote stammen die klaar liggen voor bewerking, vrachtwagens vol hout, hardwerkende mensen en indrukwekkende machines. Alles staat klaar voor de ontbossing van het land.

Portugal en ontbossing – hoe zit dat dan?

Het hele land staat vol met bossen, vol met bomen. Het is alleen een bepaald soort. Het soort dat Nut heeft. Dat iets oplevert. Eucalyptus dus. En pijnbomen. En in het zuiden (in de Alentejo) kurkeiken, de naam zegt het al. Van de eerste wordt papier gemaakt, van de tweede pallets, steigerhout en meubels.

Voor dat laatste moet je een tijdje wachten. Van ontbossing naar bruikbaar hout – daar zit een tijdje tussen

Als we hout nodig hebben, dan gaan we naar de serração in Soure. Daar komen een boel van die volgeladen trucks terecht. In een ongelofelijke herrie en met ongelooflijk grote machines maken mensen er daar planken en pallets van. En vloerdelen. Die hebben aan één kant een gleuf, en aan de andere kant een smaller stukje dat dan precies in die gleuf valt. Ze noemen dat dan ook: “macho-femea” – ik laat dit graag aan jullie eigen verbeelding over. Ik vind het nog steeds een beetje genant, hoewel iedere bouwer het begrip kent. (Ben ik nu preuts?)

Het is heel handig om zo’n stapel hout te hebben liggen. Dan kan het drogen

Ik noem het nu bos maar in feite zijn het plantages. De eucalyptus blijft 9 jaar staan, en gaat dan naar de papierfabriek. Pijnbomen groeien een stuk langzamer maar nog steeds snel genoeg om economisch interessant te kunnen zijn. Daar worden steigers en pallets van gemaakt.

(Na het kappen staat de nieuwe lichting alweer klaar. Tja … is dat dan ontbossing? Als het eigenlijk al geen bos is?)

En daar maken wij dan weer een mooie droom-keukenkast van! Ik zeg maar wat

Wij hebben niet echt een kleine keuken. Je zelfs kunnen zeggen dat we een grote keuken hebben, en toch loop ik onder het koken soms te mopperen over de ruimte.

Dat gebeurt eigenlijk alleen als er meer mensen zijn. Dan wil je je saladekom ergens neerzetten (klaar), je dressings (worden er met een uurtje staan alleen maar beter op), je nagerecht (dat nog moet opstijven) en je wilt de ruimte hebben om je karbonaadjes of je soja te kunnen marineren of je deeg een beetje comfortabel te kneden.

En daar begint het gelazer met het ruimtegebrek, grote keuken of niet

‘k Heb al langer een idee voor een pracht van een kast. Die moet een hele muur beslaan, met vakken groot genoeg voor alles wat er aan staafmixers, citruspersen, Römer topfs, ovenschalen, keukenhanddoeken – nou ja, noem het maar op – te herbergen. En dan dus al die dienbladen met bakjes, kommen, bakplaten, ovenschalen, toetjesbakjes – nou ja, noem het maar op – ook nog.

Vandaar dat ik weer ’s in die herrie van de houtzagerij rondliep, want daar begint het

Hopelijk, want voorlopig is het nog niet meer dan een wens, een idee en een stapel hout. Er zijn vermoedelijk 3 pijnbomen voor gestorven, voor die stapel. Het spijt me heel erg, lieve bomen, we gaan ons best doen om een Hele Mooie Keukenkast te maken!

We houden je op de hoogte!