“Espere, espere … “ Dário verdwijnt geheimzinnig in de keuken om iets te pakken blijkbaar. “Ô Dona Helena! Olhe aqui … tente isso … Kijk ‘s, probeer dit ’s … “ Hij kijkt verwachtingsvol naar me als ik een klein slokje uit het kleine glaasje neem.
“Dit is een typisch portugees drankje” zegt hij trots
“O Dário … tão bom! Zo lekker!” Het is zoet, fruitig, vol van smaak, en zo te proeven puur natuur. Beetje sterk maar niet té – helemaal geweldig. Wat is het? “Dit is Jeropiga, een vriend van me maakt het. Als hij wijn gemaakt heeft, gooit-ie dit-en-dat en de schilletjes in de alambiek, en dit komt eruit. Maria vindt het heerlijk!” “Ik ook!” roep ik spontaan, “en ’t is gevaarlijk ook, je zou er zo glazen vol van drinken maar ’t is sterker dan je denkt hè?”
Jajaja … het is sterker dan je denkt, maar ik haal mijn eigen keuken nog makkelijk na één glaasje. ‘k Heb er nog nooit van gehoord, Jeropiga … laten we het ’s even opgoogelen. Ah! Een herfstdrankje, voor bij de kastanjes!
Jeropiga ingrediënten: 1 liter aguardente (wacht maar, daar komen we zo op), 2 liter “grondsop” (alles wat je overhoudt na het maken van wijn), 300 gram suiker, 1 kaneelstokje (het smaakt gelukkig niet naar kaneel, blèh!) 1 kruidnagel.
Het grondsop kun je bewaren met een significant gewicht er bovenop, totdat het begint te fermenteren. Dat ruik je, en dan is het goed om te gebruiken. En dan hoppa, de alambiek in.
Aguardente zul je wellicht niet kunnen kopen buiten Portugal. Ook een typisch portugees drankje
Hoe wordt dat dan weer gemaakt?
Het verhaal gaat dat het in een dorpje ontstaan is, waar het water regelmatig tegen de plinten klotste. Water is fijn, we hebben het nodig, maar teveel is …. allez, alles waar te voor staat is niet goed, zei mijn grootmoeder altijd al. Behalve te-vredenheid.
Water is água in het portugees, en ardente is vurig. Vuurwater – de indianen wisten het gelijk al – is een gevaarlijk goedje. Zeker als je het zelf kunt maken. Aguardente kun je van heel veel verschillende vruchten maken, als je maar een alambiek hebt. Traditioneel maakt men het van medronhos, de vruchten van de aardbeiboom.
Hoe typisch portugees kan een drankje zijn?
Beirão heeft een lange geschiedenis. Het werd al in de 19e eeuw geproduceerd als medicijn tegen buikpijn, in Lousã, voordat het Licor Beirão werd genoemd. Goeie truc, om je likeur een medicijn te noemen, maar daar trapten de bureaucraten niet meer in op een gegeven moment. Als likeur bleef het geproduceerd worden, en werd steeds populairder, zeker nadat het in 1929 meedeed aan een wedstrijd op het Congres van Beirão, waar het een gouden medaille verdiende.
In 1940 werd de fabriek gekocht door José Carranca Redondo. In de zestiger jaren bracht Senhor Redondo de likeur naar een landelijk succes. Zijn lijfspreuk – hij zei altijd dat de kip na het leggen van een ei kakelt – was de reden voor de lancering van een eerste landelijke reclamecampagne met reclameborden.
Als je echt iets Portugees wilt proeven met een hoofdletter, dan moet je een keer Beirão proberen. En hou je niet van alcohol, dan doe je gewoon een glaasje Sumol. Net zo zoet, er zitten ook vast geheime ingrediënten in, en het is de portugese tegenhanger van Fanta.
Sagres vs Superbock
Het noorden drinkt Superbock, het zuiden Sagres. Of was het nou andersom …? Het verschil heeft geloof ik ook te maken met welk voetbalteam je aanhangt. Oeps … Benfica of Sporting supporters (Lissabon) drinken Sagres, Porto supporters Superbock, of was het nou andersom … ?
Wat mij betreft: een koud biertje is lekker als het ’s zomers heet is, en liefst Superbock, want Sagres is zoet. En tja, bier moet een béétje bitter zijn.
Mocht het je duizelen van al dat alcoholische gebeuren hierboven (of van gisteravond), geen punt. ’s Ochtends wandel (of wankel) je naar de pastelaria, en je bestelt “uma bica cheia”.
Dan krijg je een piepklein kopje koffie waar je direct weer recht overend van staat.
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.