Facebook is een aardige manier van contact houden met mensen waarvan je zonder Facebook niet snel meer iets zou zien of horen. Het schijnt wel een medium voor de wat oudere medemens geworden te zijn. Nu is er al een generatie opgegroeid die nu denkt: “Huh? Was er ooit geen Facebook dan? Me oma zit er al d’r hele leven op.”
Iedereen boven de 30 zit op Facebook; de jongeren op Insta of TikTok
Zo ook wij. Wil je de wereld iets laten weten of heb je iets te verkopen, zit je op Facebook; heb je iets te laten zien, zit je op Instagram; verveel je je, ga je naar TikTok; zoek je een andere baan, klik je naar LinkedIn. Er zijn gasten die via Messenger contact opnemen, vragen of er iets vrij is. Die kunnen soms dagen wachten op een antwoord, want Messenger zit nog steeds niet zo erg in mijn systeem.
Ik kom twee keer per week op Facebook, eigenlijk. Op zaterdag. Om het blogje erop te zetten. En op zondag om het in groepen te delen. Dan kijk ik ook wel ’s naar Messenger, maar vaak krijg je meldingen over oude berichtjes, dus erg fanatiek ben ik niet.
Jammer voor Emmely, want die had een berichtje op Messenger gezet om haar komst aan te kondigen
“Of we hier nog steeds waren? En of zij welkom waren? En of het goed was dat ze dan-en-dan zouden langskomen?”
Gelukkig dat Emmely er zich niets van aangetrokken heeft dat ze geen antwoord kreeg, want afgelopen week stond er ineens een jonge vrouw voor m’n keukendeur die ik onmiddellijk als haarzelf herkende: “Kijk nou toch? Emmely!” Emmely is vrijwilliger geweest in de tijd dat we nog volop aan het opbouwen waren. Er waren ezels die dagelijks verzorging nodig hadden, er moesten kamers en huisjes schoongemaakt. Dat werd door een groepje van zo’n 4 tot 8 vrijwilligers gedaan.
“O, je weet nog wie ik ben” zei ze wat verbaasd, “wat leuk … wij zijn op vakantie, en ik dacht, ik moet de jongens de Termas laten zien, zo’n goeie tijd gehad hier!” (Altijd geweldig om te horen.) De jongens, dat is een groepje van de middelbare school. Toen vrienden, en altijd vrienden gebleven.
’t Is een heel groepje, en ze gaan regelmatig met elkaar op stap of vakantie, maar dit keer konden zij drieën alleen weg
Leuk hoor, een groepje van ongeveer tien mensen, die zelfs zijn terugverhuisd naar Deventer omdat de anderen ook gingen terugverhuizen naar Deventer, en daarmee werd Deventer ineens een stuk gezelliger! Studeren in Groningen of Amsterdam is geweldig, maar het is nog geweldiger als je daarna gewoon weer terug naar je bron kan.
“Ik ben getrouwd” vertelt ze, als we even later met een groot glas prikwater aan de grote tafel zitten. “Dus ik heb nu een dubbele naam” lacht ze. “En m’n man ook, dat kan nu, je kunt elkaars naam toevoegen.” “Goh wat goed” zeg ik, “dat is een beetje op de portugese manier. Hier kun je maximum 4 achternamen hebben: één van je moeder, één van je vader, en eventueel twee van je grootouders.”
“Maar waar is je man dan” vraag ik, terwijl ik terloops naar de jongeman naast me kijk, die direct begint nee te schudden. “Neeneenee, ik ben het niet, ik ben onschuldig!” roept hij, en Emmely valt in: “Nee, de kouwe kant mag niet mee. Alleen de vrienden van school mogen mee op excursies en vakanties.” Haar vriendin proest: “Schooljuf! Excursies …!”
“Ja, ik ben schooljuf” legt Emmely uit, “ik geef nederlandse les aan de kinderen van vluchtelingen. ‘k Heb nu een klasje Oekraïeners. Soms lastig hoor. Zij verstaan elkaar wel allemaal, maar mij nog niet echt. Zitten ze soms met elkaar te smoezen, en weet ik niet waar het over gaat.” Haar beide middelbareschoolvrienden vallen onmiddellijk in met: “Maar jij bent een geboren juf, dus dat gaat hartstikke goed!”
Zo zitten we nog een tijdje te kletsen, totdat ze weer door moeten. Het is hun laatste dag, morgen weer naar huis. Als ze eenmaal weg zijn, en ik nog een beetje nostalgisch glimlachend door de badhuiszaal loop, schiet me opeens te binnen dat ik he-le-maal vergeten ben om een fotootje te maken, om te vragen of ze in het blogje willen, dat ik he-le-maal niet weet hoe ik contact kan opnemen om dat alsnog te vragen …
hoewel … wacht even …. Messenger!
Dat lukt. Emmely heeft Messenger blijkbaar wél in haar systeem zitten, want ik krijg heel snel antwoord. Er komen zelfs een paar foto’s mee. Erg jammer dat ik dan weer zo’n sufferd ben dat ik die na een paar dagen al niet meer kan vinden. Dat hele Meta-Messenger-berichtengebeuren is veels te smart voor mij.
Doet u mij maar gewoon contact in het echt. Wel zo gezellig.
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.