De president van Vinha da Rainha staat bovenaan de trap: “Bom dia, dona Helena” en geeft me een hartelijke hand. Zo heet dat nu eenmaal, in het portugees, de president van de deelgemeente. De burgemeester. En vertaald ben ik nu eenmaal dona Helena.

Hij kondigt de komst van vier presidenten aan

Komende vrijdag – als je dit leest twee dagen geleden – komen ze op bezoek voor een tour langs de interessante plaatsen van hun respectievelijke deelgemeentes: Vinha da Rainha, Samuel, Louriçal en Paião. Ze gaan samenwerken om de Vale do Pranto te promoten. Internationaal nogalliefst.

Dat gaat met een officiële fotograaf gepaard, die ook meekomt, om voorlopige foto’s te nemen. “O, gelukkig voorlopige foto’s … “ zeg ik, en senhor Evaristo valt in: “Jaja, het is om een indruk te krijgen, dat we een interne presentatie kunnen maken.” Ik ga door: “Want dit is niet de gunstigste tijd van het jaar. In de winter zijn we vooral bezig met onderhoud, en komende vrijdag regent het.”

Heel jammer, want we staan nu in de stralende zonneschijn te praten

Enfin, vier presidenten, daar moet ik even wat voor doen! Er mag hier en daar wel een bezem doorheen, maar goed, dat hoeft niet zo lang te duren. Ik moet ook nog bij vriendin Paula langs om haar rozen op te halen. Paula woont in een groot familiehuis in de buurt van Tentugal, en heeft een prachtige tuin plus groene vingers.

Als je daar dan haar kunstzinnigheid bij optelt, krijg je een sprookje van een tuin, en sprookje van een huis. “Kijk, hier heb ik oerwoudplantjes”, zegt Paula tijdens de rondleiding – ik krijg altijd een tour langs de nieuwe dingen die ze heeft gemaakt – en wijst naar een paar verschillende vetplantjes die aan een stuk kurkeik aan een boom hangen. “Die éne is al bloemen aan het maken, zie je?”

Ze is dol op succelenten en bloeiende planten, maar de rozen zijn haar nu teveel. “De tantetjes hebben ze twintig jaar geleden geplant, maar ze staan me in de weg. De kleinkinderen en ik, wij willen een badmintonveldje hier. Maar zouden ze wel in je auto passen? Ze zijn al groot, en ik wou ze niet teveel snoeien, want als je ze zó overzet, geven ze heel veel rozen. Ze hebben al knoppen, zie je?”

Ik luister zorgvuldig naar alle adviezen, want wij hebben het mozaieken wel gemeenschappelijk, maar de groene vingers niet.

Vrijdag regent het inderdaad. Niet erg voor de rozen, die op transplantatie wachten, maar wel voor de presentatie van de vier presidenten. Maar het valt reuze mee. De zaal van het badhuis, in de winter onze huiskamer, ligt er afgestoft en mooi verlicht bij, en valt in de smaak bij de burgemeesters, en zeker bij de fotograaf.

Ik word begroet met het respect dat een oude vrouw als ik verdient, met een kus op beide wangen. (Ik zag dat 25 jaar geleden toen de makelaar van wie ik les kreeg de oude huiseigenaar zo begroette. Een dame die ze nog nooit eerder had ontmoet. Het is portugese hoffelijkheid, een teken van respect. Geweldige gewoonte, goed voorbeeld. En een leuke manier voor een oude(re) vrouw om een jonge(re) man nog eens te kussen, al is het dan vluchtig …)

“Vroeger was hier toch ook een zwembad?” vraagt de fotograaf, maar nee, dat is hier nooit geweest. “Het water geneest huidziekten” zeg ik, “en mensen met vlekken en bultjes willen liever niet in een gemeenschappelijk bad, die willen liever privé. Vandaar al die cabines.” Ondanks de regen laat ik ze alle mozaieken buiten ook zien.

Dat valt heel erg in de smaak bij de presidenten

“Dona Helena is een echte artista! Er zitten wel heel veel uren in, zeker? Hier kan ik in maart, april hele mooie bijzondere foto’s van maken” zegt de fotograaf verlekkerd. Tegen die tijd zijn de getransplanteerde rozen gewend, en laten ze zich hopelijk in al hun bloeiende schoonheid zien.

Hebben we gemozaiekte en echte bloemen bij elkaar.

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op Bluesky, Facebook, op Pinterest en Instagram.