Mijn portugese rijbewijs én m’n paspoort moest worden verlengd. Merkwaardigerwijs zouden ze op dezelfde datum verlopen: 27 februari. Daar hebben de goden vast weer schik in gehad. Ik was er – door ervaring wijs geworden en door een grijs voorgevoel gevoed – al in november mee begonnen.
Een kind kan de was doen, als je je paspoort in het buitenland moet verlengen
Eitje! Effen naar de site van de Nederlandse ambassade. Daar vind je alles wat je weten moet. Formulier, alles copiëren, ouwe ID mee, afspraak maken online bij de ambassade. Het adres van de juiste fotograaf staat er ook bij, even de trein opzoeken, beetje op je vingers tellen om uit te rekenen wat dan de beste tijd is – klaar! Tegen geringe meerkosten sturen ze het naar je op, aangetekend.
Hoe anders ging dat met het portugese rijbewijs verlengen!
Ik ging eerst ’s effen naar de Fb-page van de NCA – weergaloos – een daar kreeg ik een stortvloed aan goed advies over me heen. Dankjullienogwel, collega-Nederlanders-in-het-buitenland!
Mijn grijze voorgevoel klopte dus. Ik ben boven de 55 dus ik moet medisch gekeurd. Reactie van mijn zus: “Jee, wat idioot! Dat hoef je hier pas als je 75 bent!!”
Oepsie! Vijf-en-zeventig! Dat is twintig jaar verschil!
Tja … ’s lands wijs, ’s lands eer, enzo. Je hebt er weinig over te zeggen
Ik maakte dus een afspraak bij het Centro Médico. Graça is een aardige vrouw, wij kennen mekaar sinds de vaccinaties van de kinderen (nee, breek me de bek niet open …) Ze gaf me behalve het formulier om in te vullen ook het advies om naar de opticien in de Intermarché te gaan, want die was het snelst en het goedkoopst.
Ik wierp hier en daar eens een blik op brillenetalages, als ik ergens was, en schrok me een hoedje van de prijzen. Voor een heel simpel modelletje willen ze toch al snel een paar honderd euro hebben. Typisch. Dat is toch in Nederland heel anders? Ja, klopt, dat was via de zussenapp natuurlijk binnen 5 minuten helder.
Ik zou in november naar Nederland, dus ik maakte online een afspraak bij de Specsavers, want die zitten toevallig bij mijn zus om de hoek
Wij brachten daar met z’n drieën een heel gezellige ochtend door, zetten de hele brillenwinkel op zijn kop, lieten het personeel met rode wangen van het lachen achter en zouden alle brillen binnen een week opgestuurd krijgen. Alle brillen?
Tja, ik kon voor een beetje meer een zonnebril op sterkte, en mijn zus was eigenlijk ook wel aan een nieuwe toe … en een zonnebril op sterkte is nooit weg, en haar schoondochter was zich aan het oriënteren …
Half december had ik twee prachtige kokers binnen, en kon ik naar de vriendelijke senhor om mijn ogen te laten meten. Dat was binnen een kwartiertje bekeken en ook nog ’s helemaal gratis. (Sindsdien groet ik hem vriendelijk als ik de Intermarché binnen kom.)
Ik ging m’n lijstje “Portugees rijbewijs verlengen” nog ’s na, en kwam tot de conclusie dat ik het er wel op kon wagen
Óp naar Coimbra met m’n hele map vol met documenten en copiën daarvan – conform het advies van de NCA groep. Na een uurtje zat ik tegenover een grijze dame die me erg aan mijn vroegere Franse lerares deed denken. Neenee, dat kon niet, ze kon niets voor me doen, ik had namelijk geen inschrijving in het bevolkingsregister in Soure. “Hoe lang woont u al hier?”, en zette grote ogen op van mijn antwoord. “Maar ik ben van Soure naar Vinha da Rainha gestuurd, want ik moest me in de Freguesia inschrijven” leg ik voor de vierde keer uit, “Ik weet niet hoe dat allemaal geregeld is – als ze in Soure zeggen dat ik naar Vinha da Rainha moet, dan doe ik dat, nietwaar?”
Helaas! Het feest ging niet door. Eerst die inschrijving regelen, dan kon ze met dat nummer het systeem in duiken
Goed, goed … ik was waarschijnlijk toch van verbazing achterover gevallen als het zomaar in één keer gelukt was. Functionarissen worden er volgens mij voor betaald om te vermijden dat ze de dingen doen waar ze voor aangenomen zijn.
Ik bracht de rest van de middag door in het monumentale stadhuis van Soure, en vond uiteindelijk een vriendelijke mevrouw achter een klein deurtje die precies wist waar het over ging. Ik liep blij en gelukkig met mijn nieuw-verworven nummer de deur uit.
De volgende dag ging ik terug naar het IMT. Na een uurtje wachten was ik aan de beurt. De franse lerares herkende me, maar ik had dit keer het nummer van haar buurvrouw getrokken. Ik zei vriendelijk goedemiddag tegen de opgetrokken wenkbrauwen van de franse lerares, en begon met papieren uit mijn map te trekken.
Daarbij zei ik op lijzige monotone toon: “Hier is mijn oude rijbewijs en-een-copie, hier is mijn identiteit en-een-copie, hier is mijn residência en-een-copie …” en liet daarbij de papieren op tafel neerdalen. Bij de residência-en-een-copie pakte ze het papier, en zei op precies dezelfde monotone toon: “die-heb-ik-niet-nodig … “ waarop we allebei heel hard moesten lachen.
Het ijs was gebroken, dit kon niet meer mis. Eén portugees rijbewijs coming up!
Zelfs niet toen haar buurvrouw, een beetje uit haar hum door mijn snelle terugkeer en mijn ogenschijnlijke succes, zich naar haar overboog om de inschrijving in Soure te zien: “Onbegrijpelijk dat dat niet eerder gebeurd is …” maar helaas, ze kon er niets meer aan veranderen.
Mijn rijbewijs ging onvermijdelijk verlengd worden!