Ik zit bij te komen van mijn voettocht in Lissabon op een leeg terrasje aan de drukke weg, bijna op de plek waar ik wezen moet. Nog een half uurtje voor het afgesproken uur.
Ik was – als altijd – optimistisch, en dacht dat ik het stukje van Santa Apolónia wel kon lopen. Lekker wandelingetje van het station naar mijn bestemming. Dacht ik.
Optimisme is een vloek, zeg ik je – het was inderdaad een lekkere wandeling (niks: -etje), maar ik was even vergeten dat het februari is!
Hè wat, hoezo, hoe bedoel je, nou en?
Simpel. Februari betekent dat je dagen beginnen in de winter, dan rap veranderen naar een dag in hoogzomer, en vervolgens bij zonsondergang weer veranderen in winter.
Nee? Je hebt ‘m nog niet?
Dat is in combinatie met een dagje grote stad – “Een Dagje Lissabon”, wat altijd betekent dat je meer loopt dan je gewend bent – moordend
Ik begon de dag om 7 uur met goeie dikke sokken, warme stappers, een zwarte corduroy broek leek geen slecht idee, net als een roze thermo hemdje, twee truien en een bodywarmer. Dat is zo’n beetje mijn standaard uitrusting in de winter, en als het écht koud wordt – wat in januari wel ’s wil gebeuren – dan wordt de bodywarmer vervangen door een dik vest.
Gelukkig had ik dat laatste achterwege gelaten!
Het is een half uur lopen van Santa Apolónia, het treinstation aan de Taag, naar de ambassade
In dat halve uur zag ik hele aantrekkelijke zitjes om een lekker koel drankje te doen (ik had dorst inmiddels! En even een gelegenheid om een trui uit te trekken!), maar ik mocht niet, want hup, doorlopen anders zou ik m’n afspraak niet halen.
Ondertussen zag ik steeds meer mensen zich verzamelen op een terrasje voor de lunchpauze, want dat is ook hier in de grote stad nog steeds een goede gewoonte.
‘k Heb nog heel even getwijfeld of ik het trammetje zou pakken, of een dubbeldekker, of zo’n koele electrische step. Tegen de tijd dat ik een halte tegenkwam, moest ik afslaan, een straat in die alleen heuvel-op-trottoir was. Jammer dan. Niks geen trammetjes of dubbeldekkers, zelfs geen step.
Die steps zijn de grote rage zegt men. Ik kan me voorstellen, dat ze “Een Dagje Lissabon” een stuk veraangenamen!
Het werkt zo: je download een app, bijvoorbeeld van Lime, je registreert je, je voegt je creditkaartgegevens toe aan de app, scant ermee de QR-code op een step en je ontgrendelt hem direct. Een paar keer steppen en je kunt – elektrisch – gas geven. Evenwicht houden is gemakkelijk, zolang je maar met twee handen het stuur blijft vasthouden. Als je van je step af wil, zet je hem gewoon via je app op slot en de teller stopt met lopen.
Is-ie weg als je weer terugkomt, neem je gewoon een andere
Ze worden elke dag gedistribueerd om 9 uur, en weer opgehaald om dezelfde tijd ’s avonds. Om op te laden gedurende de nacht.
Op de terugweg stond er één midden op mijn pad. Tja … toen kon ik er niet meer omheen. Registreren is in ongeveer een minuut gebeurd, en de QR code had mijn telefoon al voor doorgeleerd, dus ik stond in 5 minuten op een step. Nooit gedacht dat ik dát nog ’s zou doen! Ik viel bijna achterover omdat-ie toch wat sneller accelereert dan ik dacht, maar verder … om te zoenen.