Het is een milde portugese winter; het regent al een week. Je kent het: grijze luchten, laag over de velden hangend, en je kunt nergens heen lopen zonder dat je bril in matglas verandert.
Het doet me denken aan de eerste portugese winter, toen we net verhuisd waren
Het begon prachtig, in september. We wisten toen nog niet dat de zomer in Portugal tot ongeveer half oktober duurt, dus we waren elke dag weer net zo blij.
Maar eind november begon het te regenen, en het hield er nooit meer mee op.
Een regenachtige winter is mild, weet ik nu, maar toen kwamen we net uit Nederland!
Elke stap naar buiten betekende je kaplaarzen aan, paraplu zoeken en een jas, want het regende niet een beetje. De hele vallei stond boordevol. ‘k Heb wel eens drie dagen in bed gelegen, letterlijk ziek van de regen. Waar zijn we aan begonnen??? Een comfortabel huis inruilen tegen een verbouwingsproject zonder stroom en stromend water – nou ja, buiten stroomt het, maar binnen niks!
Waren we een beetje mataglap of wat?
De winters daarna waren zonnig. Geweldig. In de jaren daarna kon je de regenbuien op 1 hand tellen. Heerlijk! Elke dag was weer een feest. Midden in december in de zon sinaasappels zitten persen van je eigen bomen – zijn wij gezegend of wat? Niks mataglap!
Hoe dom waren wij. Na een paar jaar was het hele land zo uitgedroogd, dat je alleen maar intensief naar een struik hoefde te kijken of het stond al in de fik.
We kregen een enorme bosbrand over ons heen.
Nu is het hier niet zo gevaarlijk, want heel open en heel veel water, maar het kwam wel vlakbij en raasde over de top van de heuvel. Gelukkig was het eucalyptusbos dat jaar gekapt, en stonden er alleen piepkleine boompjes.
Je begrijpt, dat ik regen anders ben gaan waarderen, net als de portugese winter
We hebben water nodig. Alle wezens op deze planeet hebben water nodig. En ik weet nu ook: een regenachtige winter is niet koud. Als het helder is, en zonnig overdag, kan het ’s nachts wel eens tegen het vriespunt aanlopen. Nu niet. Het is 16º, volgens de barometer. En – alle goden geloofd en gedankt – het waait niet!
Het is wel gezellig om lekker in je warme bed te liggen en de regen te horen. Mijn raam staat altijd open; heerlijk om frisse lucht te hebben als je slaapt (als je wakker bent trouwens ook).
Nu word ik al een tijdje midden in de nacht wakker van een vogeltje. Eerst dacht ik dat ik droomde, maar ’t is heus een vogeltje. Midden in de nacht, midden in de regen.
Wat is dat voor een vrolijke flierefluiter? Middenin de portugese winter nacht?
Het beeld is niet zo interessant – het is m’n raamhor. Ik was te slaperig om goed na te denken. Maar het gaat om het geluid.