Ik wil een klein zijweggetje inslaan, maar een wit bestelautootje is me net voor. Hij blijft staan aan het begin, en blokkeert zo iedereen die erin en eruit wil. Ik wacht geduldig tot hij verder gaat, maar na een paar minuten is de rek uit mijn geduld en druk ik op mijn toeter.

(De Citroen heeft een hele bescheiden toeter.) Wat trok de aandacht van die man? Een opgeplakte aankondiging van het overlijden van iemand die ik niet ken, maar hij waarschijnlijk wel.

En wanneer diegene begraven gaat worden

Het is een gebruikelijk dingetje, je ziet het zelfs in een stadje als Soure. Een geprint A4-tje met een fotootje en een overlijdensadvertentie. Soms broederlijk naast een aankondiging van een dorpsfeest. Het is een normale manier van je medemensen laten weten, dat die-en-die er niet meer is. En als je op tijd bent, kun je de begrafenis meemaken. Maar dan moet je er wel snel bij zijn.

De eerste keer dat wij daarmee in aanraking kwamen, was toen de jongste zoon van de vorige eigenaar overleed. Drie maanden nadat wij in ons dorp waren getrokken. De vorige eigenaar – zijn vader – was al in de 80-er jaren overleden, en zijn erfgenamen hadden niet veel haast gemaakt met de verkoop. De jongste zoon was er blijven wonen, met plannen voor eventueel herstel van de termas, maar aangezien hij met zijn gezondheid tobde (en daar nogal wat wijn bij nodig had), lukte dat niet best.

De vraag was, of hij voorlopig mocht blijven wonen, totdat er een andere verblijfplaats voor hem gevonden was. Hij was blijkbaar het zwarte schaap van de familie, maar werd wel ondersteund. Hij vond zijn verblijfplaats zelf, geheel onafhankelijk van zijn familie, en ik hoop dat-ie nu volgens goede katholieke gewoonte pap met een gouden lepeltje eet, en met de engelen mee zit te zingen, want ondanks zijn drankzucht was het een hele zachtmoedige bescheiden man.

Zijn overlijden was onverwacht, en gebeurde rond de Kerst. Slechte timing, zou je zeggen, iedereen is bezig met de feestelijkheden, maar dat was zeker niet de enige reden dat hij de volgende dag al begraven werd. In warme landen is het van oudsher gebruikelijk dat dat heel snel gebeurt; de warmte en het gebrek aan koeling speelt daar een voorname rol in.

Het kerkje in het aanpalende dorpje zat stampvol, we moesten ons voegen bij de goegemeente die buiten moest blijven staan wegens plaatsgebrek. Het was immers de zoon van een Belangrijk Man – Dom Henriques Foja de Oliveira – naar wie de straat genoemd is. Dom Henriques bezat niet alleen de Termas-da-Azenha, maar ook een behoorlijke hoeveelheid hectare rijstveld, de rijstfabriek, en de wijngaarden op de heuvel tegenover de termas.

Vanaf het kerkje ging het in optocht lopend naar de begraafplaats in Vinha da Rainha. Toch een flink stukje lopen, zeker in een eerbiedig tempo.

De priester zegende het graf in. Hij ging natuurlijk in zo’n huisje, niet zomaar in een gat in de grond. Daarna kwam de preek waar wij toen nog niets van verstonden. En we stonden ook niet vooraan, zoals je begrijpt, want wij waren weliswaar de nieuwe eigenaren van het dorpje Termas-da-Azenha, maar ook rare buitenlanders.

In die tijd waren buitenlanders nog behoorlijk exotisch, ook voor de andere buitenlanders in Portugal. Die kwamen zelfs van heinde en verre effen kijken welke andere medelanders erbij gekomen was. Die tijden zijn duidelijk veranderd; inmiddels is er een aanzienlijke groep portugezen die Portugal weer terug wil, de buitenlanders eruit (de rijke mogen blijven), en terug naar de goeie ouwe tijd met duidelijke normen en waarden, en geen corruptie. Dat laatste is een lachertje trouwens, want in de goeie ouwe tijd was vriendjespolitiek volkomen normaal, en had de elite alles voor het zeggen.

Maar laten we dat maar even begraven voor een volgende keer …

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Pinterest en op Instagram.