Wederkeerders. Daar houden alle gastgevers van. Mensen die je tent al kennen, die zich er thuis voelen, en het waarderen dat jij het doet zoals jij het doet. Blijkbaar, want anders kwamen ze niet terug.
Toch?
Kijk, dat mijn familie elk jaar terugkomt, is niet zo raar. Maar er zijn meer wederkerende gasten
Dat geeft de burger moed, zullen we maar zeggen. Op het moment van schrijven is er iemand op de fiets onderweg, zitten mijn zus en haar dochter in het vliegtuig, en pakken een vriendin en haar zoons de koffers in.
Een oud-vrijwilliger plant zijn zoveelste terugkomst begin oktober, en een andere bekende – met een nieuwe vriendin dit keer – komt een paar weken later.
Deze zomer hebben we ook weer een paar vaste gasten mogen verwelkomen, onder andere Roos “een-zomer-zonder-Roos-is-geen-zomer”, en Astrid, die onder andere dan gezellig komen meedoen met mozaiekjes puzzelen.
“Het Stel” komt elk weekend om bij te tanken van het hectische leven in Figueira. Ja, niet ver weg, maar genoeg ver weg om te kunnen genieten van het buitengebeuren. Waarom zou je ver weg moeten, als je dichtbij ook alles hebt wat je wilt: een prima appartementje, serene rust, vogelgezang, hondevriendinnetje Donkie, en de 4 portugese zenders op TV?
En dit Stel heeft – als één van de weinige – hun reservering verzet van 2020 naar 2021. Ze waren hier in ’05, in ’07, toen het nog allemaal in opbouw was, en nu kwamen ze nog ’s een keer terug. “Dat doen we eigenlijk nooit” zei Mireille – dus ik ben werkelijk zeer vereerd.
Waarschijnlijk is een andere oud-vrijwilliger, die inmiddels in Portugal woont, ook al bezig om zijn Oude Schicht rijklaar te maken om wat dingen te komen ophalen, die meegekomen zijn met de rijders.
Het is heel prettig als mensen met de auto/bus/camper komen, en dat je ze kent, want dan kun je nog ’s vragen of ze misschien ’s wat mee willen nemen
Boeken, bijvoorbeeld. Die stuur je niet zo makkelijk op.
Jaja, ik weet het, je kunt ook e-readen, maar ik vind een echt boek toch altijd prettiger. Alleen al bij het uitkiezen van een nieuwe: de drie-happen-proef. Aan het begin, in het midden, richting eind, lees je een alinea, en als het bevalt, ga je er echt in. Werkt altijd.
De camper bracht van alles mee (zo lief). Stroopwafels voor pleegzoon João, drop voor zoon Broes, een tube tijgerbalsem-achtige voor de spierpijn van vriend Paul, en veel boeken voor mij!
Ik hou het kort, lieve lezers. ‘k Heb wel wat anders te doen dan schrijven …