“Kwart voor zeven op Bifurcação dan … kijk maar” wijs ik aan, “anders ben je er niet op tijd, want je moet ook nog een uur voor de metro rekenen.” Broes kijkt een beetje op z’n neus. Hij had een leuk ticket gevonden, om één uur vliegen, half vier nederlandse tijd aankomen, helemaal ideaal.

Met de trein of met de auto naar het vliegveld – wat wordt het?

De trein is beter voor de planeet maar het kost wel meer tijd. Onze voetafdruk is wat vliegen betreft een babyschoentje, maar wat rijden betreft wel iets groter. Eén keer per jaar op en neer vliegen naar het moederland, dat valt wel mee, niet? Hij gaat dit keer alleen om vader en broer te bezoeken. Ik blijf thuis, want moet op de kippen en op Mira passen, en het fort bewaken.

Broes is een nachtuil, en slaapt vaak pas in het holst van de nacht in – of-ie nu vroeg naar bed gaat of niet. Dat is te overleven, maar allez, als het makkelijk kan … “Toch de auto dan maar?” vraagt hij vriendelijk, en ach, het scheelt minstens twee uur, dus kom op maar. “Maar check dan wel even de olie en het water alsjeblieft?” vraag ik ook vriendelijk en dat blijkt de volgende dag een ingeving van de goden geweest.

“Er ging gister aardig wat koelvloeistof in, dus ik heb nog maar even gekeken, maar nu lijkt-ie weer leeg” komt Broes melden. Een half uur voor vertrek, weinig tijd om dat ’s uitgebreid te gaan bestuderen. Tijdens mijn lange leven heb ik alle fouten op auto-onderhouds-gebied al gemaakt, waaronder twee keer (!) zonder water rijden, en dat heeft nooit iets aardigs opgeleverd. Achteraf een leuk verhaal, ja. Maar meer niet.

Water is een essentieel ingrediënt voor een auto, net als olie

We slepen Hugo erbij, expert op het gebied van computers en auto’s. Reuzefijn, zo’n inwonende handige pleegzoon! Hij start de auto, draait de dop los, laat ‘m wat razen, en zegt dan: “No way that you’re going to get to Porto with this car. Don’t drive it, there’s something very wrong, it leaks, can’t see where.”

Donders! Onmiddellijke actie vereist!

“Kijk even snel of er nog een trein mogelijkheid is!” roep ik over m’n schouder

“dan vraag ik of we Paddy’s auto mogen lenen om je naar het station te krijgen! Misschien lukt het nog vanaf Coimbra, of Aveiro!” Ik hol naar buurman Paddy, die het natuurlijk goed vindt dat we de auto lenen, en het zelfs niet erg vindt dat-ie een chaotische uitleg naar zijn slaperige hoofd geslingerd krijgt.

Onderweg naar Coimbra, ter hoogte van Soure, is het wel duidelijk dat we dat nooit gaan halen. Het is beginnen te regenen, en niet een klein beetje. De wolken hingen al tot op de grond vanochtend, en desondanks lukt het de weergoden toch nog om flink wat plensbuien naar beneden te krijgen. Blijkbaar hebben we te maken met een dubbel wolkendek. Het zicht is nu al slecht, dus iedereen rijdt langzaam.

“Wat nu?” vraagt Broes “toch maar doorrijden naar Porto dan? Bel Paddy even, of dat goed is?” Onze schattebout buurman vindt het prima, en geeft nog wat handige tips, want zijn auto is ongeveer net zo oud als de onze: een impressionante 22 jaar. “ Er zal wat diesel in moeten, hij was bijna leeg. Je niks aantrekken van de lampjes op het dashboard” zegt hij, “er is een sensor stuk ofzo.”

Ja, die kennen we. De onze zegt dat er iets met de airbag is, of dat-ie geen babies zal beschermen als ze op de passagiersstoel zitten, geloof ik – maar ik weet het niet zeker, want ik ben niet zo thuis in het auto jargon. En het is een oranje lampje, dus die hoef je niet al te serieus te nemen volgens Hugo, en die kan het weten. Bij de jaarlijkse inspectie hebben we het opgelost door de zekering even eruit te halen. Dan zijn de lampjes uit, niks aan de hand, goedgekeurd. En babies hebben we toch niet, laat staan op de voorbank.

Daarna kan-ie er weer in, en blijven we het gewoon hardnekkig negeren

Dat zijn nu eenmaal dingetjes van een wat oudere auto. Het zachte kopje van de versnellingspook zit met duct tape vast, het knopje van de buitenspiegel is afgebroken, de zonneklep is op ingenieuze wijze weer vastgezet, en zo zijn er nog een paar kleinigheidjes waar je prima mee kunt leven als je weet dat het niet ernstig is. Zolang mogelijk doorrijden met je benzineauto, is het motto, want over niet al te lang moeten we allemaal aan de electrische.

Of dát haalbaar is, is nog maar de vraag.

Wat er ook verder besloten wordt op dat gebied; het zal wel, maar je zal wel moeten want met de trein komen we niet waar we wezen willen

Of het het gewenste heil zal brengen, is ook nog de vraag, want onderweg zie ik diverse spiksplinternieuwe auto’s langs de kant van de snelweg staan. Vocht in de longen waarschijnlijk, of angstige sensortjes, want het weer wordt steeds ruiger. Heftige regen, sterke wind, slecht zicht, alleen de truckers rijden gestaag door, en duwen je gewoon opzij als ze vinden dat je te langzaam gaat.

Dit ouwetje heeft niet zoveel trekkracht maar wel een trouw karaktertje blijkbaar. Op de ring bij Porto is het een chaos, en rijdt iedereen stapvoets. Gelukkig, want er heeft er weer één het opgegeven, op de middelste baan nogalliefst. Op het laatste moment zie ik het, en kunnen we erlangs. Arme senhora, het zal je gebeuren.

Het gebeurt nóg een keer, op de entrée naar het vliegveld. Geen vluchtstrook, twee banen, en ineens weer een spiksplinternieuwe auto met de alarmlichten aan. Het enige dat ik kan doen, is remmen, maar in mijn achteruitkijkspiegel zie ik een hele grote, hele witte, hele nieuwe truck aankomen. “Laat-ie ook goeie remmen hebben” schiet er nog nét door me heen, en gelukkig, dat heeft-ie.

Anders zouden we nog wel hele erge spijt gekregen kunnen hebben dat Broes toch niet met de trein gegaan was!

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.