Ik zit nietsvermoedend even uit te puffen, m’n lunch op te drinken en een broodje te eten (laatste hap) als er een man met een rugzak en een pet op de trap af komt.

Wellicht een kampeerder op de fiets – als je loopt of fietst, ben je wat minder flexibel in je keuze van verblijf

We zijn aangemerkt als gesloten nu, maar voor speciale gevallen zijn we altijd open. En we zijn er helemaal op ingericht. Hebben er ervaring mee.

We hebben altijd een kamer klaar, speciaal voor dit soort “urgenties”. Correctie: hadden, want we hebben dat al niet meer sinds maart 2020. Het flitste door me heen dat ik die mooie gewoonte weer moest herinstalleren want we zitten nu immers – voorzichtig aan – richting post-Corona.

Enfin, man met pet en rugzak komt de trap af, en vraagt om een stempel. Ai, die heb ik niet. Ik had wel een bedrijfsstempel maar omdat die zo weinig gebruikt werd, is-ie verdroogd, en heb ik ‘m dus niet meer.

“Misschien een visitekaartje dan?” vraagt hij op welbekende beleefde portugese wijze

Ja, dat heb ik wel. En dan heb ik nu even last van een gaatje in mijn geheugen, want hoe het ervan kwam weet ik niet, maar eind van ’t liedje is, dat wij geanimeerd staan te praten over zijn wandeltocht door Portugal.

Hij is portugees, heet nota bene Miguel Portugal, en loopt al 7 jaar lang door Portugal

Dat is wel een bijzonder verhaal. Waarom doet een mens dat?

Dat vroeg ik natuurlijk niet direct. Daar doe je even over. Eerst vroeg ik of hij misschien wat wilde eten – want ik weet toevallig uit eigen ervaring dat een mens die loopt (of fietst) wel ’s honger kan hebben, en er is geen winkel in de buurt. Dus eerst ’s eten en drinken. Ouderwetse gastvrijheid.

Hij wou niet gaan zitten want dan ga je uit je loopmodus naar een zitmodus, en hij wou nog een stukje verder.

Ik bewonderde zijn stempels, brazões, kaartjes, en kreeg zijn Facebookpagina-adres

Daar kwam het verhaal waarom. Hij had ooit een tweelingbroer gehad, en een zusje – allebei overleden. Hij loopt om de zegen van de hemel af te smeken voor hun eeuwige leven. Of je daar nu in gelooft of niet, het is een toewijding waar je alleen maar respect voor kunt hebben.

Ik ga nadenkend terug naar mijn laatste hap, en daarna weer naar de werkvloer

Kamer 1 krijgt een make-over. (Daar horen jullie nog wel van – beloofd) Twee gezaagde planken later staat er weer een onverwachte gast voor m’n neus. Hij kwam langs achter, via het kampeerterrein, op de fiets.

Een langeafstandsfietser! Er komen wel vaker fietsers aangespoeld, en net als wandelaars hebben ze zo hun eigen specifieke wensen.

Hij krijgt de speciale B&B-Behandeling – gewoon goeie ouderwetse gastvrijheid

Ik bied hem aan om de tent achter de hotelkamers te zetten, dan kan hij daar de badkamer gebruiken. Rob vertelt dat hij is gaan fietsen om een paar redenen – om zonder te piekeren en te tobben ’s van alles op een rijtje te zetten en te kijken wat hij verder met z’n leven wil, en om het land beter te leren kennen, want misschien gaat hij wel in op het voorstel van een vriendin die in de buurt van Monchique een B&B gaat openen.

“Ik ben altijd met plezier leraar wiskunde geweest” zegt hij, en ik krimp bij het horen daarvan een beetje in elkaar van ontzag, “maar de bureaucratie die erbij komt kijken is echt niet leuk meer. Ik vond het geweldig om met pubers te werken, en dat ging ook heel goed, maar die regels ….”

Hij is ook nog ’s technisch en handig, naar eigen zeggen, dus ik overweeg een nanoseconde om ‘m te gijzelen en niet meer te laten gaan, want dat zijn natuurlijk allemaal prachtige eigenschappen voor iemand met een B&B!

Zoon Broes brengt hem even later een lekker warme kop thee, en maakt een praatje. Ik maak nog nét even gebruik van het laatste licht om die gezaagde planken te schuren, dan kunnen ze erin.

Verder heeft Rob niks nodig, hij heeft alles bij. Ja! Wacht! Toch iets! Verbinding!

Dat hebben we, geen punt. Spaar je databundel maar voor later.

Twee bijzondere verhalen op één dag. Dat maakt onze B&B ook een beetje bijzonder, toch?

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Instagram, en op Pinterest.