Dit blog moet over de brand gaan, dat kan even niet anders. Het is nog maar een paar dagen geleden dat de nationale rouw eindigde, en dat onze eigen tsunami aan “Hoe-is-het-bij-jullie’s” ophield.

Bosbrand hoort erbij in Portugal

Tenminste, van tijd tot tijd. De afgelopen jaren viel het mee, want het was steeds een lekker temperatuurtje – zo rond de 25º. Ideaal! Ik teken ervoor. Het zwembad doet het goed bij 25º, de plantjes vinden het lekker, en ik loop te zingen.

Wordt het warmer, zoals afgelopen week toen we de 37º haalden, dan neemt per graad het risico op brand toe. Nu is dat hier aan de kust heel zeldzaam, dat het zo warm is.

.

De laatste keer dat ik me kan herinneren, is zeker 15 jaar geleden

We hebben ook een keer bosbrand meegemaakt. “De brand van 2005” noemen we het nog steeds, want het is heel indrukwekkend. Het begon met in een cirkel om ons heen rookpluimen aan de horizon. Dat je denkt: ach, da’s wel ver weg. ’t Is maar een beetje verontrustend.

Maar toen begon het bij Moinho de Almoxarife, 5 kilometer verderop. De wind wakkert het vuur lekker aan, en het kruipt over het gras verder, en vliegt met vonkjes door de lucht. Bij ons is het een rare situatie: aan de ene kant van de weg is er niet veel aan de hand, want daar zit je aan de rand van de velden. En daar stroomt het water.

Aan de andere kant van de weg beginnen de heuvels. Ons terrein loopt tot aan de top van de heuvel, en op de top begint de eucalyptusplantage van de buurman. Een geluk dat hij net gerooid had, en er hele kleine boompjes voor terug geplant had. We hadden een minibos op onze heuvel.

Ik heb een grenzeloos respect voor de brandweer gekregen

Ze weten precies wat ze doen. De commandant rijdt rond in zijn jeep, houdt alles in de gaten, en geeft zijn orders. Ze houden de huizen in de gaten, en als die risico lopen, gaan ze blussen, daarbij rekening houdend met de wind en de snelheid van het vuur.

In die tijd kwamen ze bij een nabijgelegen bassin vullen, dus wij hadden de hele tijd brandweer langs. Met enige tussenpozen stopten ze, vielen uit de auto, en laafden wij ze met koud bier en smakelijke tosti’s, zodat ze weer verder konden. Drie dagen achter elkaar.

Ik heb wel met een paar brandweermannen naar het brandende bos staan kijken, waarbij ze uitlegden dat ze toch niet alles kunnen blussen, dus dat je stukken moet laten gaan. Ok, dat snap ik. En ook: het wordt allemaal gecoördineerd, als er vliegtuigen hun lading laten vallen, hoef jij niet met je slang erbij te gaan staan.

Wat ik merkwaardig vond, is dat er ongelooflijk veel mensen ineens komen kijken. Het was filerijden op ons normaal gesproken zo rustige weggetje. Ze reden allemaal voor elkaars voeten, en moesten als de wiedeweerga maken dat ze wegkwamen als de brandweer auto erdoor moest.

Het drama van Pedrógão Grande

Afgelopen week in Pedrógão Grande werd het een drama, omdat veel mensen in paniek gevlucht zijn. Het is daar een heel bebost gebied, met kleine weggetjes erdoorheen. Er komen veel stadsmensen uit Lissabon naar hun weekendhuisje – die weten niet precies waar ze wonen en wat ze moeten doen als er zoiets gebeurt.

Veel oudere bewoners in die streek zijn bij hun huis gebleven, en hebben alles nat gehouden. Ik bewonder ze enorm, die moeten stalen zenuwen hebben. Ik heb zelf van een afstand van minstens een halve kilometer die bosbrand gezien toen, maar als je dat langs je achtertuin hebt razen, is het inderdaad wel erg moeilijk om niet in paniek te raken.

Het is voorbij, godzijdank

Hierdoor is het nationale gesprek over wat er voor maatregelen genomen moeten worden weer opgerakeld. Omdat het zo’n uitzonderlijke situatie was, iets dat eigenlijk nog nooit is voorgekomen. Laten we er met z’n allen voor zorgen dat het ook nooit meer voorkomt!

Tips:

– maak geen open vuur, zeker niet als het vonkt

– gebruik een gasbarbecue als je heel graag wilt barbecuen

– maak je sigaretten uit met water en gooi ze zeker niet brandend uit de auto

– geef je plantjes voldoende water dat ze niet uitdrogen